Πρόεδρος για πέντε χρόνια του Συλλόγου Εκπαιδευτικών “Ο Αριστοτέλης” της Αθήνας, Γραμματέας του σήμερα και υποψήφιος αιρετός στο ΠΥΣΠΕ της Α΄Αθήνας με τη ΔΑΚΕ, ο Φίλιππος Γκουμάς καταθέτει το δικό του προβληματισμό για το πόσο πραγματικά παλεύουμε ν’ ανατρέψουμε την οδυνηρή πραγματικότητα που βιώνουμε.
Φίλες και φίλοι,
Γράφω τούτες τις σκέψεις που σα χείμαρρος κατακλύζουν το νου και την καρδιά μου. Σκέψεις που ζυμώνονται τα τελευταία χρόνια μέσα απ’ την ενασχόλησή μου με τα κοινά και ιδιαίτερα το συνδικαλισμό στο χώρο της Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης (Π.Ε.) και των δασκάλων, από τους οποίους προέρχομαι.
... Επισκεπτόμενος χρόνια τις σχολικές μονάδες του συλλόγου μας (Αριστοτέλης Α΄ Αθήνας) γνώρισα πραγματικά αξιόλογους ανθρώπους από κάθε φάσμα του συνδικαλιστικού – πολιτικού χώρου. Άνθρωποι οι οποίοι με τους αγώνες, τις ιδέες τους ή απλά και μόνο την καθημερινή πρακτική τους τίμησαν τον κλάδο των δασκάλων και αποτέλεσαν φωτοπομπούς για την κοινωνία και τους μαθητές τους.
Αναρωτιέμαι επηρεασμένος από τις πρόσφατες απεργίες ΓΣΕΕ & ΑΔΕΔΥ ενάντια στις πολιτικές του μνημονίου, πού «χάθηκαν» πολλοί από αυτούς τους πραγματικά αξιόλογους συναδέλφους. Διότι συνέχεια τα τελευταία χρόνια στο «μέτρημα» των αγώνων σαν να λιγοστέψαμε, αντί να πληθαίνουμε. Τώρα που οι αγώνες μας θα έπρεπε να κυριαρχούνται από τη μαζικότητα εμείς κιοτεύουμε; Κι αν, ίσως, οι πιο παλιοί στα χρόνια κουράστηκαν ή απογοητεύτηκαν πού είναι η νέα γενιά των δασκάλων;
Διαβάστε εδώ ολόκληρο το άρθρο
ΠΗΓΗ: ΘΑΝΑΣΗΣ ΚΙΚΙΝΗΣ
Γράφω τούτες τις σκέψεις που σα χείμαρρος κατακλύζουν το νου και την καρδιά μου. Σκέψεις που ζυμώνονται τα τελευταία χρόνια μέσα απ’ την ενασχόλησή μου με τα κοινά και ιδιαίτερα το συνδικαλισμό στο χώρο της Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης (Π.Ε.) και των δασκάλων, από τους οποίους προέρχομαι.
... Επισκεπτόμενος χρόνια τις σχολικές μονάδες του συλλόγου μας (Αριστοτέλης Α΄ Αθήνας) γνώρισα πραγματικά αξιόλογους ανθρώπους από κάθε φάσμα του συνδικαλιστικού – πολιτικού χώρου. Άνθρωποι οι οποίοι με τους αγώνες, τις ιδέες τους ή απλά και μόνο την καθημερινή πρακτική τους τίμησαν τον κλάδο των δασκάλων και αποτέλεσαν φωτοπομπούς για την κοινωνία και τους μαθητές τους.
Αναρωτιέμαι επηρεασμένος από τις πρόσφατες απεργίες ΓΣΕΕ & ΑΔΕΔΥ ενάντια στις πολιτικές του μνημονίου, πού «χάθηκαν» πολλοί από αυτούς τους πραγματικά αξιόλογους συναδέλφους. Διότι συνέχεια τα τελευταία χρόνια στο «μέτρημα» των αγώνων σαν να λιγοστέψαμε, αντί να πληθαίνουμε. Τώρα που οι αγώνες μας θα έπρεπε να κυριαρχούνται από τη μαζικότητα εμείς κιοτεύουμε; Κι αν, ίσως, οι πιο παλιοί στα χρόνια κουράστηκαν ή απογοητεύτηκαν πού είναι η νέα γενιά των δασκάλων;
Διαβάστε εδώ ολόκληρο το άρθρο
ΠΗΓΗ: ΘΑΝΑΣΗΣ ΚΙΚΙΝΗΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου