Η κοινωνική ομάδα των ανέργων με τη θεαματική αυξανόμενη πρόοδο, ίσως να είναι – εάν όχι τώρα πολύ σύντομα - η πολυπληθέστερη στην Ελληνική επικράτεια.Η ανεργία και μάλιστα η μακροχρόνια ασφαλώς προέρχεται από μακροοικονομικές πρακτικές και γεγονότα και πολύ περισσότερο από επιλογές, αποτυχημένων πολιτικών... οι οποίες αν και είναι εκτός ευθύνης των πολιτών κατά μονάδα, ο στιγματισμός κυρίως καταλήγει στα θύματα.
Ένα ηχηρό δίλημμα ή αναπάντητο ίσως ερώτημα είναι το εάν επέρχεται διάβρωση των εργασιακών δυνατοτήτων του μακροχρόνια ανέργου και άρα καθίσταται μάλλον μη κατάλληλος για νέα πρόσληψη. Ίσως και να προκαλεί κατάθλιψη η μακροχρόνια ανεργία η οποία είναι πιθανό να δημιουργεί εικόνα αχρηστίας του εργαζόμενου.
Με δεδομένη πλέον τη δύσκολη οικονομική κατάσταση της εποχής και τη μίζερη και αγκυλωμένη στην πολιτική των μετρίων, όποιος χάνει τη δουλειά του είναι πολύ δύσκολο να βρει άλλη. Έτσι ως πιθανός μακροχρόνια άνεργος καταλήγει στο μη απασχολήσιμος.
Ο Ben Bernanke στην έρευνά του για την ευτυχία υπογράμμιζε ότι η ευτυχία έχει στενή σχέση με την αίσθηση του ατόμου, ότι ελέγχει τη ζωή του. Οι άνθρωποι που χάνουν τη δουλειά τους και αισθάνονται τη ζωή τους να καταρρέει, γιατί τα οικονομικά τους εξαντλούνται, χάνουν την ανθρώπινη υπόσταση τους, την αξιοπρέπεια τους, την ψυχική τους υγεία, την κοινωνική τους παρουσία.
Αναρωτιόμαστε σήμερα που είναι εξαφανισμένοι τα 2 εκατομμύρια των ανέργων. Ιδιαίτερα που υπάρχουν και δεν δίνουν δυναμικό παρόν οι νέοι – του μισού εκατομμυρίου - μέχρι την ηλικία των 25 ετών, που εισπράττουν την ανεργία ως πρώτη εμπειρία στη ζωή τους. Που ακόμη βρίσκονται οι 800.000 παροπλισμένοι ηλικίας 25-45 ετών;
Γιατί τάχα δεν δίνουν το μεγάλο παρόν διεκδικώντας τη ζωή τους και τα δικαιώματά τους;
Γιατί αφήνουν Τρόικα και Κυβέρνηση να τους καθιστούν ανέργους και κοινωνικά αόρατους;
Γιατί δεν ξεσηκώνονται κατά των μνημονίων που τους καθιστούν φτωχούς και εξαθλιωμένους, επαίτες, κακομοίρηδες και απόκληρους;
Γιατί δεν αντιδρούν απέναντι στον κυνισμό της Τρόικας;
Γιατί δεν ενώνουν την τεράστια δύναμή τους μαζί με τις άλλες κοινωνικές ομάδες (εργαζόμενοι δημόσιου και ιδιωτικού τομέα, συνταξιούχοι κ.λ.π.), οι οποίες, παρά τις όποιες αδυναμίες (δυστυχώς είναι υπαρκτές και αρκετές), προσπαθούν να σταματήσουν την καταστροφική πορεία των κερδοσκόπων, των τοκογλύφων – ντόπιων και ξένων συμφερόντων, σε βάρος του λαού μας και της χώρας;
Είναι περίεργο να μην είναι πλέον πουθενά. Είναι απίστευτα απόντες ακόμη και σαν φυσική παρουσία, παρά το ότι υπάρχουν κατ’ ελάχιστο ένας σε κάθε νοικοκυριό.
Που είναι η δημόσια εκδήλωση του θυμού, της οργής ακόμη και της απελπισίας;
Που είναι όλοι τους;
Πως ανέχονται να σιτίζονται, να στεγάζονται και να συντηρούνται -πολλές φορές όχι μόνο οι ίδιοι αλλά και τα παιδιά τους- από συγγενικά τους ή φιλικά πρόσωπα;
Φτάσαμε πλέον στο χείλος της κατρακύλας που οδηγεί στον όλεθρο.
Δεν δικαιολογείται κανένας να ροκανίζει απλώς το χρόνο στο φλιτζάνι του καφέ. Είναι αδικαιολόγητο να παραμένουν ακόμη καθισμένοι σ’ έναν καναπέ κάνοντας ζάπινγκ σε ευτελή προγράμματα και σε δελτία ειδήσεων μνημονιακής προπαγάνδας και σχεδίων τρομοκρατίας.
Δεν νοείται παράδοση στην όλο και διευρυνόμενη κατάθλιψη -ήδη ξεπεράσαμε τις 800.000 και οδεύουμε στους κάθε έξι ο ένας να γίνεται καταθλιπτικός- ή γεμάτοι απελπισία μπροστά στους απλήρωτους λογαριασμούς και τις ανεξόφλητες δόσεις των δανείων και της εφορίας.
Οι τεχνοκράτες της δημοσιονομικής εξυγίανσης αρκούνται στο να καταγράψουν τους ανέργους σε μια στατιστική μέτρηση, με προκλητική αδιαφορία για τις συνέπειες των ερειπίων στην κοινωνία και τη διάλυση της κοινωνικής συνοχής.
Ενδεχομένως το έλλειμμα να σμικρύνει, η βιωσιμότητα του χρέους να γίνει πραγματικότητα, οι ρυθμοί ανάπτυξης να γίνουν και πάλι θετικοί και η Ελλάδα να αποκτήσει ισχυρή ανταγωνιστική οικονομική παρουσία. Αν όμως η ανεργία φτάσει στο 30% ή ακόμη και στο 40% και περισσότερο και η δυστυχία σε ένα μεγάλο κομμάτι του πληθυσμού παραμένει μεγάλη και αθεράπευτη, αν η πλειοψηφία του κόσμου της εργασίας αποξενωθεί και δεν ενταχθεί στο νέο «κοινωνικό συμβόλαιο», αν η δύναμη της κοινωνίας παραμείνει σε αδράνεια και φτιάξει «προνομιούχους» απασχολούμενους που θα φοβούνται να πουν ακόμη και το όνομά τους, γιατί η απειλή της ανεργίας θα είναι δίπλα τους και ακόμη αν η διάκριση των ανέργων με τους εργαζόμενους είναι τα ελάχιστα χρήματα, τότε όλη η κοινωνική τάξη τη εργασίας και του καθημερινού μόχθου παραμένει στην οικονομική και κοινωνική περιοχή του λυκόφωτος.
Η μεταφυσική μυθολογία υπενθυμίζει ότι όσοι ζουν σ’ αυτή την περιοχή, που βρίσκεται μεταξύ του σκότους και του φωτός, συνυπάρχουν με τα ζόμπι, τους λυκάνθρωπους, τις νεράιδες, τα ξωτικά, τα βαμπίρ, τους δράκους, τις μάγισσες, τους προφήτες, τους αγγέλους και τους δαίμονες.
Όλα τα όντα με υπερφυσικές δυνάμεις που μπορούν να προκαλέσουν απρόβλεπτες πράξεις ή γεγονότα, για το καλό ή για το κακό, φθάνουν στην δημιουργία, την καταστροφή, τη συμφιλίωση, το σπαραγμό.
Όσοι εξακολουθούν να πιστεύουν ότι η αποξένωση και η απομόνωση από την κοινωνία και τη ζωή μεγάλων κοινωνικών ομάδων – όπως αυτή των ανέργων- για να προστατεύσουν τρόικα και μνημόνια, θα εισπράξουν τη μεγαλύτερη έκπληξη που δεν φαντάζονται και σίγουρα δεν υπολογίζουν τη δραματική περιπέτεια που τους περιμένει.
Ηλίας Ηλιόπουλους
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου