Η Πόλις

«Η του Ασώτου παραβολή». Εικόνα σε ξύλο (35,5Χ31 εκ.), έργο πιθανότατα του ζωγράφου Εμπορίου Βενεδίκτου (από το βιβλίο της Νίκης Τσελέντη-Παπαδοπούλου «Οι εικόνες της Ελληνικής Αδελφότητας της Βενετίας από τον 16ο έως το πρώτο μισό του 20ού αιώνα», έκδοση ΥΠΠΟ-ΤΑΠ)

Είπες… πάτερ, δός μοι το επιβάλλον μέρος της ουσίας.

 «Θα πάγω σ’ άλλη γη, θα πάγω σ’ άλλη θάλασσα. 
Μια πόλις άλλη θα βρεθεί καλλίτερη από αυτή. 
Κάθε προσπάθεια μου μια καταδίκη είναι γραφτή•
 κ’ είν’ η καρδιά μου — σαν νεκρός — θαμένη. 
Ο νους μου ως πότε μες στον μαρασμόν αυτόν θα μένει.
 Όπου το μάτι μου γυρίσω, όπου κι αν δω 
ερείπια μαύρα της ζωής μου βλέπω εδώ, 
που τόσα χρόνια πέρασα και ρήμαξα και χάλασα.»

Και διείλεν αυτοίς τον βίον...



Και μετ' ου πολλάς ημέρας συναγαγών άπαντα απεδήμησεν εις χώραν μακράν, και εκεί διεσκόρπισε την ουσίαν αυτού ζών ασώτως. Δαπανήσαντος δε αυτού πάντα και ήρξατο υστερείσθαι…..

Καινούριους τόπους δεν θα βρεις, δεν θάβρεις άλλες θάλασσες. 
Η πόλις θα σε ακολουθεί. Στους δρόμους θα γυρνάς τους ίδιους. 
Και στες γειτονιές τες ίδιες θα γερνάς• και μες στα ίδια σπίτια αυτά θ’ ασπρίζεις. 

 ...εις εαυτόν δε ελθών είπε αναστάς πορεύσομαι προς τον πατέρα μου...

 Πάντα στην πόλι αυτή θα φθάνεις. 
Για τα αλλού — μη ελπίζεις— 
δεν έχει πλοίο για σε, δεν έχει οδό. 
Έτσι που τη ζωή σου ρήμαξες εδώ 
στην κώχη τούτη την μικρή, 
σ’ όλην την γη την χάλασες. 

Και αναστάς ήλθε προς τον πατέρα αυτού. έτι δε αυτού μακράν απέχοντος είδεν αυτόν ο πατήρ αυτού και εσπλαγχνίσθη, και δραμών επέπεσεν επί τον τράχηλον αυτού και κατεφίλησεν αυτόν… Και ήρξαντο ευφραίνεσθαι....