Αναμνήσεις...

Οι εθνικές γιορτές κάθε φορά που έρχονται ξυπνούν μέσα μου νοσταλγίες και μνήμες από τα παιδικά χρόνια στο χωριό.

Το πρωί της παραμονής, θυμάμαι τις γαλανόλευκες να ξεδιπλώνονται στα μπαλκόνια και να δίνουν τον εορταστικό τόνο.

Βράδυ συνήθως γινόταν η σχολική γιορτή στο μονοθέσιο Δημοτικό μας. Οι Φουστανέλες, τα σιλάχια, οι παραδοσιακές στολές των παππούδων και των γιαγιάδων, έβγαιναν απ΄τα μπαούλα και τη ναφθαλίνη για να μας ντύσουν τσολιάδες και αμαλίες.

Όλο το χωριό στο πόδι. Φορώντας τα καλά του, συμμετείχε στη γιορτή, χειροκροτώντας και ζητωκραυγάζοντας κάθε φορά που ένας μαθητής τέλειωνε το ποίημα και αποχωρούσε απ΄τη σκηνή με βαθιά υπόκλιση. Πολλές φορές κάποιοι τα χάναμε από το τρακ και ξεχνούσαμε τα λόγια μας. Καταλαβαίνετε το τι καζούρα έπεφτε από τους υπόλοιπους και πόσες βεργιές μαζεύαμε την άλλη μέρα από το δάσκαλο.

Ανήμερα της γιορτής, στον Αγιάννη μας, γινόταν η επίσημη δοξολογία. Μπροστά και ψηλά η σημαία, στα χέρια του καλύτερου μαθητή της Έκτης. Μόνο παιδιά-συγγνώμη αγόρια ήθελα να πω-είχαν δικαίωμα να την κρατήσουν.

Ο δάσκαλος εκφωνούσε τον Πανηγυρικό της Ημέρας.
«Ζήτω το Έθνος», «Ζήτω ο Βασιλεύς», «Ζήτω ο Στρατός» οι στερεότυπες εκφράσεις και η κατακλείδα του λόγου του. Στα χρόνια της δικτατορίας ακούγαμε και το περίφημο... "Ζήτω η εθνοσωτήριος Επανάστασις" και αηδιάζαμε.

Στη συνέχεια ανηφορίζαμε για την πλατεία του Αγιου Νικόλα που ήταν το κεφαλοχώρι της περιοχής. Να δούμε την κατάθεση στεφάνων, να παρακολουθήσουμε τη παρέλαση και να χειροκροτήσουμε τα γυμνασιόπαιδά μας.

Ακολουθούσαν οι αναμνηστικές φωτογραφίες. Ο φωτογράφος ο Παναγιώτης, πανταχού παρών. Χρυσές δουλειές έκανε εκείνη τη μέρα.

Το απόγευμα ξανά στην πλατεία. Να δούμε τους παραδοσιακούς χορούς. Να καμαρώσουμε τα αγόρια και τα κορίτσια του Γυμνασίου.

Το πρόγραμμα συνεχιζόταν με γαλακτομπούρεκο και έκλεινε με ατέλειωτες βόλτες που «κόβαμε» στη μεγάλη δημοσιά πριν πάρουμε-μαζί με το σούρουπο που ερχόταν- την κατηφόρα για τα σπίτια μας ...

Χρόνια Πολλά !
Με την αισιοδοξία των παιδικών μας χρόνων