Σε νηπιαγωγεία της Β΄Δ/νσης Π.Ε Αθήνας βρέθηκα σήμερα για να ακούσω τις σκέψεις των συναδέλφων και να μοιραστώ μαζί τους κάποιες δικές μου.Ώρα ౩:౦౦ το μεσημέρι ...
Με θάρρος -θράσος καλύτερα - ανοίγω χωρίς να χτυπήσω την πόρτα σε αίθουσα του 3ου Νηπιαγωγείου Αγίας Παρασκευής.
Αυτό που αντικρίζω μοναδικό!
Καμιά 25αρία πιτσιρίκια -μαγεμένα θα έλεγα – παρακολουθούν παράσταση Θεάτρου Σκιών.
Περνώ απαρατήρητος και στέκομαι σιωπηλός. Βλέπω τη χαρά των παιδιών και απολάμβάνω το θέαμα. Πίσω από το «σεντόνι» η Έφη – η καλή συνάδελφος Νηπιαγωγός- σε ρόλο Ευγένιου Σπαθάρη.Χρωμάτιζε τη φωνή της ανάλογα, μπαίνοντας έτσι στο «πετσί» των ρόλων…Μαζί με τα παιδιά είχε γράψει το σενάριο, είχε φτιάξει τις φιγούρες, είχε επιμεληθεί το φωτισμό, είχε φροντίσει τη μουσική…
Σκηνοθέτης, ηλεκτρολόγος, ηχολήπτης, σεναριογράφος, καραγκιοζοπαίχτης... Δ Α Σ Κ Α Λ Α! Τα πάντα όλα!
Τα παιδιά συμμετείχαν στην παράσταση, συζητούσαν με τις φιγούρες, έδιναν οδηγίες, έκαναν υποδείξεις …. Το ζούσαν πραγματικά!
Υ.Γ Από τα «μικρά» και σπουδαία που συμβαίνουν καθημερινά στα Νηπιαγωγεία μας και ο πολύς ο κόσμος τα αγνοεί…Η καλύτερη απάντηση, αν θέλετε, στους «κοπρίτες»- που μας λένε κοπρίτες- αλλά και σε εκείνους, που κακοπροαίρετα, εξακολουθούν να ισχυρίζονται ότι οι εκπαιδευτικοί και επί του συγκεκριμένου οι Νηπιαγωγοί το… «κωλοβαράνε»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου