Αναμνήσεις...

Το χωριό -πριν ερημώσει- τις μέρες της Αποκριάς έπαιρνε γιορτινή όψη.

Μασκαράδες φορώντας φουστανέλες, μακριά σώβρακα, δέρματα τομάρια ζώων και ότι άλλο βάνει ο νους σου, γυρνούσαν από σπίτι σε σπίτι και πείραζαν τον κόσμο λέγοντας τους χωρατά και παλιόλογα. Για να δείξουν μάλιστα αγάπη σε όσους συναντούσαν τους χάιδευαν τα πρόσωπα με τα χέρια τους που τα είχαν μαυρίσει με κάρβουνα. Ήταν τα περίφημα «μουντζουρώματα». Στην πλατεία γινόταν μεγάλο πανηγύρι. Κόσμος πολύς ερχόταν από τους μαχαλάδες και γλεντούσε με ντόπιες ορχήστρες, χορεύοντας μέχρι αργά το βράδυ της Κυριακής.

-----------------------------

Από το πρωί της Κυριακής μαζεύαμε ξύλα για τον μεγάλο «Καλολόγο»/Αφανός που άναβε στην Πλάκα ή στο Κατάλυμα. Κρυφά για να μην μας δουν οι μανάδες μας και φάμε τα "αχρόνιαγα" το ξύλο της "χρονιάς μας", μπαίναμε στα κατώγια και κλέβαμε τα ξερά δεμάτια που προορίζονταν για τους φούρνους. Από τα αμπέλια «βουτάγαμε» τις κομμένες κληματόβεργες. Και επειδή κοντά στα ξερά καίγονται και τα χλωρά, με πριόνια κόβαμε κλάρες από τους εγκλενούς – τα γνωστά σφεντάμια για τους μη κατέχοντες την τοπική διάλεκτο - και τις κουβαλούσαμε σέρνοντάς τες στη στοίβα του «Καλολόγου»....

----------------------------------

Μια Καθαρά Δευτέρα, αρχές της δεκαετίας του 70, καμιά δεκαριά πιτσιρίκια – αγόρια και κορίτσια- καθόμασταν στην πλατεία και παίζαμε. Είχαμε «φυτέψει» λίγες πατάτες στη θράκα του Καλολόγου που «κράταγε» ακόμα από το προηγούμενο βράδυ και περιμέναμε να βγούνε για να τις τιμήσουμε δεόντως. Δυο γεροντάκια ξαπλωμένα δίπλα μας απολάμβαναν την θαλπωρή της θράκας.
Ξαφνικά από την κάτω γειτονιά ακούσαμε σαματά και οχλαγωγία. Καμιά εικοσαριά μασκαράδες έρχονταν προς το μέρος μας. Είχαν κρύψει τα βαμμένα πρόσωπά τους με μαντήλια που τους έκαναν αγνώριστους. Φορούσαν τραγιάσκες, φουστανέλες , κάπες και ρούχα σκουτιά παλιά. Κρατούσαν γκλίτσες, μαγκούρες και ραβδιά. Μερικοί είχαν κρεμάσει στο λαιμό τους τροκάνια και τεράστιες κουδούνες προβάτων… Μπροστά πήγαιναν δυο τρία σκυλιά που γάβγιζαν δημιουργώντας ακόμα μεγαλύτερο πανδαιμόνιο. Τρομάξαμε και τρέξαμε να κρυφτούμε… Για καλή μας τύχη όμως, απάνω σε ένα γάιδαρο, αναγνωρίσαμε το «Δάσκαλο» . Ήταν ο νονός μου. Αν και δεν είχε καμιά σχέση με το επάγγελμα, αυτό το παρατσούκλι του είχαν κολλήσει στο χωριό. Αργότερα μάθαμε ότι αυτός ήταν ο εμπνευστής της όλης ιδέας. Βαμμένο πρόσωπο , κόκκινα νύχια, σούπερ μίνι, τρομερό μπούστο, σχισμένο καλσόν και προκλητική εμφάνιση εν γένει. Δε λέω τα παλιόλογα που έλεγε γιατί θα με πάνε μέσα….
Ηρεμήσαμε, αρχίσαμε να το διασκεδάζουμε και τους πήραμε στο κατόπι. Πέρασαν από ένα γειτονικό χωριό, την Ωριά . Σταμάτησαν στη ταβέρνα του Μαργιορότακη και σε μηδέν χρόνο άδειασαν μια νταμιτζάνα κρασί. Μερακλωμένοι πήραν το δρόμο για το κεφαλοχώρι της περιοχής, τον Άγιο Νικόλα. Εμείς οι μικρότεροι, επειδή φοβόμασταν τις μαγκούρες, τους ακολουθούσαμε σε απόσταση ασφαλείας. Το μεσημεράκι ο περιφερόμενος θίασος έφτανε στον προορίσμό του. Μπήκαν στα καφενεία και στις ταβέρνες. Έγινε μεγάλο γούστο… Περιττό να σας περιγράψω το τρικούβερτο γλέντι που ακολούθησε στην πλατεία. Με το σούρουπο οι ¨καρναβαλιστές" κατέβηκαν στα Λαμπιραίκα, πέρασαν από τον Αγιάννη, έφτασαν στο σχολείο και διαλύθηκαν ησύχως …

Χρόνια Πολλά!

Καλή Σαρακοστή!