Γύρισα μόλις από το Λονδίνο. Εξαντλημένος από το ταξίδι. Πήγα στο κοινόχρηστο γραμματοκιβώτιο να δω τα γράμματά μου. Ένας από τους φακέλους -σταλμένος από κάποιο αγαπημένο πρόσωπο από το εξωτερικό - ήταν σκισμένος. Δεν είναι η πρώτη φορά που μου συμβαίνει. Ειδικά τους φακέλους που έρχονται από το εξωτερικό τους βρίσκω κάθε τόσο σκισμένους. Αυτή την φορά όμως με πείραξε. Ίσως γιατί ......ήμουν πολύ κουρασμένος. Ίσως γιατί, μετά από το ταξίδι, ένιωθα φευγάτος και προσγειώθηκα απότομα στην ασχήμια. Και απόρησα με τον εαυτό μου γιατί δεν είχα θυμώσει μέχρι τότε; Γιατί το είχα περάσει στο ντούκου; Γιατί το θεωρούσα «φυσιολογικό»; Έβλεπα και ξαναέβλεπα τον σκισμένο φάκελο. Αναρωτήθηκα πόσο μίζερος και καταπιεσμένος πρέπει να είναι κάποιος που προσπαθεί να νιώσει ότι «ζει» σκίζοντας τους φακέλους των άλλων; Με το κρανίο μου ακόμα γεμάτο από αγγλικούς ήχους και αγγλικές λέξεις άρχισα να αυτοσχεδιάσω: fuckελος σκισμένος, fuckέλωμα χαφιεδίστικο, fuckελάκι λαδώματος. Εκείνη την στιγμή, είχα την εντύπωση, ότι κάποια κοινή νοοτροπία συνδέει όλες αυτές τις «σύνθετες» λέξεις...
/gazikapllani.blogspot.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου