O Θανάσης Κικινής υποψήφιος για την Προεδρία της ΔΑΚΕ Π.Ε

Το Σαββατοκύριακο 30 - 31 Μαρτίου διεξάγεται στα Τρίκαλα το 28ο Πανελλήνιο Συνέδριο της ΔΑΚΕ/ΠΕ.

Στην πορεία προς το Συνέδριο ο Θανάσης Κικινής καταθέτει δυοτρείς σκέψεις για την πορεία της παράταξής μας και γνωστοποιεί στους Δακίτες την υποψηφιότητα του για τη θέση του Προέδρου, ζητώντας την ψήφο μας φυσικά.

Με την ευχή για καλή επιτυχία  στο Θανάση παραθέτω το κείμενό του επειδή νομίζω ότι είναι  ενδιαφέρον...

Θανάσης Κικινής
υποψήφιος για τη θέση
του προέδρου της Κ.Ε.
της Δ.Α.Κ.Ε./Π.Ε.

 28ο Πανελλήνιο Συνέδριο της Δ.Α.Κ.Ε./Π.Ε.

Αγώνας για ενωτική και νικηφόρα πορεία

Αγαπημένοι φίλοι, Δακίτισσες και Δακίτες

Ένας από τους βασικότερους προβληματισμούς που είχε αναπτυχθεί πριν από δυο χρόνια στο 27ο Πανελλήνιο Συνέδριο της παράταξης, ήταν ότι το συνδικαλιστικό κίνημα περνάει περίοδο βαθιάς κρίσης. Ταυτόχρονα είχε τονιστεί από πολλούς συνέδρους, η αναγκαιότητα να είναι η Δ.Α.Κ.Ε./Π.Ε. αυτή που θα αναλάμβανε τις πρωτοβουλίες και που με την υπεύθυνη και κρυστάλλινη παρουσία της, θα οδηγούσε το συνδικαλιστικό κίνημα στο δρόμο της ανάκαμψης και τον Κλάδο στην οδό των πετυχημένων αγώνων.
Σήμερα, δυο χρόνια μετά, πολιτική και συνδικαλισμός συνεχίζουν την οδυνηρή περιδίνηση στον κυκεώνα της απόλυτης απαξίωσης.
Οι πολιτικές αποφάσεις ή εγκληματικές παραλείψεις αυτών που από το τραγικά χυδαίο Παπανδρεϊκό ψεύδος «λεφτά υπάρχουν» μας οδήγησαν εξαθλιωμένους κι απογοητευμένους στο ν’ ακούμε αποσβολωμένοι το με «αφέλεια» επενδυμένο, κτηνώδες «συγγνώμη λάθος» της Τρόικα. Η δυσωδία των πολιτικών – οικονομικών σκανδάλων. Οι ποινικές καταδίκες (είτε ως έναρξη κάθαρσης είτε ως στάχτη στα μάτια) των αφρόνων που άσκησαν την όποια εξουσία, δίχως να έχουν την ικανότητα να σκεφτούν ότι τα «εγκλήματα» ακολουθεί η «μήνις».
Ο συνδικαλισμός που οφείλει να σταθεί ανάχωμα στις καταστροφικές πολιτικές και να γίνει το καταφύγιο των μαστιζόμενων εργαζόμενων.
Πειθαρχικό δίκαιο – τρομοκράτης, αξιολόγηση – τιμωρός, κλίμα αύξησης ωραρίου σε συνθήκες φτώχιας, εκπαίδευση υπό τη μεζούρα των οικονομικών δεικτών… κι απέναντι τους μια Δ.Ο.Ε. που συνεχίζει να είναι ουραγός υπό την ηγεσία των χειροκροτητών του Παπανδρέου και της Διαμαντοπούλου με κάλυμμα τη συνύπαρξή μας και την, περισσότερη από το αναγκαίο, συμπόρευσή μας την ώρα που μια «αριστερά» ανεύθυνη και λαϊκίστικη όσο ποτέ επενδύει στην κατάρρευση του συνδικάτου για να διαφεντέψει τα ερείπια.

Φίλοι και φίλες
η πορεία που ακολούθησε η παράταξη μετά το 27ο συνέδριο μας φέρνει αντιμέτωπους με τους ίδιους προβληματισμούς και στο 28ο συνέδριό μας. Κι όσο κι αν μας γέμισε με ελπίδα η πρώτη θέση στις εκλογές των αιρετών, δεν μπορούμε να μη διαπιστώσουμε την απώλεια δύναμης, πολύ λιγότερης βέβαια απ’ αυτήν της ΠΑΣΚ, με την ταυτόχρονη ενίσχυση αριστεριστών και δήθεν ανεξάρτητων σχημάτων.
Είναι ολοφάνερο πως το καμπανάκι για το χρονικό σημείο αλλαγής πορείας του συνδικαλισμού όπως μέχρι τώρα τον γνωρίζαμε, έχει ηχήσει. Κι είναι επιβεβλημένο πια, να δοθεί δυνατή η μάχη της ανάκτησης της αξιοπιστίας του συνδικάτου και της, προ πολλού, χαμένης εμπιστοσύνης της συντριπτικής πλειοψηφίας των εκπαιδευτικών. Ακριβώς εκεί βρίσκεται το πεδίο του αγώνα.
Οι συνάδελφοι όλο και περισσότερο βλέπουν το συνδικαλισμό να ταυτίζεται με τις παθογένειες του πολιτικού συστήματος.
• Η εξαργύρωση της συνδικαλιστικής δράσης με κυβερνητικά οφίτσια και παχυλά αμειβόμενα Δ.Σ., όταν ο εκπαιδευτικός εξαθλιώνεται οικονομικά.
• Η συνδικαλιστική διγλωσσία (αγώνες στο φως, κομματικές συνδιαλλαγές στο ημίφως) που καθιέρωσε πρώτη η ΠΑΣΚ.
• Ο «αγώνας» για το προσωπικό κι όχι το συλλογικό όφελος.
• Η προώθηση των αρεστών των κυκλωμάτων με μηδενική συνδικαλιστική πορεία έναντι των γνήσιων συνδικαλιστών, απογοητεύουν και απομακρύνουν το συνάδελφο από το συνδικαλιστικό γίγνεσθαι, πυρπολούν τα χλωρά μαζί με τα ξερά, μας βάζουν όλους στο ίδιο κάδρο.
Η μόνη δύναμη που έχει τα ιδεολογικά και ιστορικά εχέγγυα ν’ αντιστρέψει το αρνητικό κλίμα, ν’ αποδυναμώσει την «αριστερή» ισοπεδωτική ρητορεία και να οδηγήσει στην κάθαρση το συνδικαλιστικό κίνημα, είναι η παράταξή μας, η παράταξη της ΔΑΚΕ. Για να γίνει όμως αυτό είναι απαραίτητο να κάνουμε δική μας απόφαση την έκφραση της βούλησης για ρήξη με τις πολιτικές και πρακτικές της απαξίωσης του συνδικαλισμού.
Στο 28ο συνέδριο της Δ.Α.Κ.Ε./Π.Ε. θα πρέπει να ξεκαθαρίσουμε πως :
-Είμαστε η αδέσμευτη παράταξη που ακολουθεί πορεία σταθερή δίχως εξαρτήσεις και περιχαρακώσεις.
-Μπορούμε να κρίνουμε, να αντιπαρατεθούμε και ν’ αντιπροτείνουμε στην κάθε πολιτική ηγεσία γιατί δε «χρωστάμε» σε κανέναν.
-Είμαστε η δύναμη που αξίζει την εμπιστοσύνη του εκπαιδευτικού, διατηρώντας το «ηθικό πλεονέκτημα» έναντι των άλλων χώρων με την ανάδειξη όλων των ακέραιων και καθαρών στοιχείων μας.

Όλα τα παραπάνω με πράξεις κι όχι με λόγια. Η εκλογή νέου προέδρου και κεντρικής επιτροπής είναι μόνον η αρχή.
-Οργανωτικές και καταστατικές αλλαγές που θα οδηγούν στην ενεργοποίηση όλων των στελεχών και το άνοιγμα σε νέα.
-Ενεργός ρόλος στα περιφερειακά όργανα στη διαδικασία λήψης αποφάσεων και διαμόρφωσης θέσεων.
- «Ζωντανή» κι όχι τυπική λειτουργία της Κ.Ε. με ξεχωριστό κι ουσιαστικό ρόλο στο κάθε μέλος δίχως «ομάδες» κι αποκλεισμούς.
- Αναδιατύπωση, εξειδίκευση κι εμπλουτισμός των θέσεών μας.
-Σαφής καθορισμός των ορίων μεταξύ συνδικαλιστικής δράσης και πολιτικής ανέλιξης.
-Μα το κυριότερο, λόγος αλήθειας κι ουσιαστικής ενότητας μεταξύ μας και γλώσσα καθαρή, αποδεδειγμένα ειλικρινής και τεκμηριωμένη όταν απευθυνόμαστε στους συναδέλφους για να τους κάνουμε κοινωνούς των απόψεών μας.
Τα παραπάνω είναι μερικά μόνο από τα βήματα που οφείλουμε να κάνουμε για να σηματοδοτήσουμε το νέο μα πάνω απ’ όλα το αληθινό που έχει ανάγκη ο κλάδος.

Δακίτισσες και Δακίτες

Με την πεποίθηση ότι η μέχρι τώρα συνδικαλιστική μου πορεία, έχει οπλίσει τα όνειρά μου για μια παράταξη - ελπίδα του Κλάδου, με την εμπειρία ώστε να μπορέσω ν’ ανταποκριθώ στις απαιτήσεις και τις προκλήσεις, σας γνωστοποιώ την υποψηφιότητα μου για τη θέση του προέδρου της Κεντρικής Επιτροπής της Δ.Α.Κ.Ε./Π.Ε.
Δεν είμαι αιθεροβάμων κι ούτε συνηθίζω να καλλιεργώ προσδοκίες ανέξοδα. Η πολιτική και συνδικαλιστική συγκυρία είναι εξαιρετικά δύσκολη, ιδιαίτερα για τις παρατάξεις με ιστορία αφού αυτές κρίνονται αυστηρότερα. Εκεί ακριβώς βρίσκεται και η πρόκληση για όλους εμάς που ο συνδικαλισμός είναι μεράκι κι όχι σκαλοπάτι προσωπικής ανέλιξης. Στην ανάληψη της τιμητικής ευθύνης να δώσουμε στον κλάδο και την παράταξη την εκπροσώπηση που του αξίζει.
Από τη θέση του μέλους του Δ.Σ. του Αριστοτέλη της Αθήνας (1994-1996), την πολύτιμη για μένα, και αληθινό συνδικαλιστικό σχολείο, 10ετή θητεία μου στην προεδρεία του ίδιου συλλόγου (1996 -2006), τη θέση του αιρετού στο ΠΥΣΠΕ της Α’ Αθήνας (2003 -2006) και την τόσο τιμητική συμμετοχή μου στο Δ.Σ. της Δ.Ο.Ε. από το 2006 και μέχρι σήμερα, πάντα προσπαθώ να εκπροσωπώ τους συναδέλφους μου και την παράταξή δίχως να χρησιμοποιώ την ψήφο τους και την, όποια, θέση μου για ίδιον όφελος, με αξιοπρέπεια κι υπερηφάνεια.
Συνδικαλιστής που οφείλω την πορεία μου στην εμπιστοσύνη των εκπαιδευτικών των σχολείων και των Γενικών Συνελεύσεων κι όχι στην προώθηση «παρασκηνίων», «διαδρόμων» και παραγόντων, θα σταθώ απέναντί σας από το βήμα του 28ου Πανελληνίου Συνεδρίου της Δ.Α.Κ.Ε./Π.Ε και αφού μοιραστώ μαζί σας τις σκέψεις, τους προβληματισμούς και τα όνειρά μου για την παράταξή μας, θα σας ζητήσω να με τιμήσετε με την εμπιστοσύνη σας. Φιλοδοξία και χρέος μου είναι να εργαστώ μ’ όλες μου τις δυνάμεις μαζί σας σε μια ενωτική πορεία για την αναγέννηση και την ανάδειξη της Δ.Α.Κ.Ε./Π.Ε. στο ρόλο που της αξίζει, τον πρώτο στις καρδιές και τις επιλογές όλων των εκπαιδευτικών.

Με συνδικαλιστική τιμή

Θανάσης Κικινής