Μια αντιπρόταση

Κάποιος ανώνυμος απειλεί εδώ να με μαυρίσει στις εκλογές επειδή με τρόπο ποιητικό τάχτηκα κατά της μπαλωθιάς που έριξε στον αέρα η Δ.Ο.Ε αμέσως μετά τον Αγιασμό...

Ουουου, απεργοσπάστη!

Ξεκαθαρίζω αμέσως ότι είμαι κατά των απεργιών της μιας μέρας καθώς και των διαφόρων στάσεων - να εξαιρεθούν οι ερωτικές - γιατί πρώτον έχουν καταντήσει εθιμοτυπία, και δεύτερον, ποιο το αποτέλεσμα, αφού- σκληρό αλλά να ακουστεί- έχουν εκφυλιστεί, απαξιωθεί και εκμεταλλευτεί ασύστολα και κάνουν τον εκάστοτε Υπουργό Οικονομικών να τρίβει τα χέρια του για τα χαμένα μας μεροκάματα που μένουν στα δημόσια ταμεία.

Και οι αντιπροτάσεις ποιες είναι; Υπάρχουν και είναι πολλές αλλά χρειάζεται λίγη φαντασία. Να κάνουμε κάτι διαφορετικό βρε παιδί μου!

Τον Μάιο του 2010 για παράδειγμα η Γενική Συνέλευση του Συλλόγου Εκπαιδευτικών "Ο ΠΕΡΙΚΛΗΣ" ψήφισε μια απόφαση η οποία πρότεινε στη Δ.Ο.Ε τα εξής:

"Οι παραδοσιακές μορφές αντίδρασης (απεργίες, πανό, διαδηλώσεις, χωριστές μάλιστα στις μέρες μας) έχουν φθαρεί, εκφυλιστεί, απαξιωθεί και εκμεταλλευτεί ασύστολα εξυπηρετώντας το ίδιο το σύστημα. Γιατί να μη δοκιμάσουμε, σε συνεννόηση γονείς, εκπαιδευτικοί, μαθητές να στείλουμε ένα ηχηρό μήνυμα κάνοντας πράξη για μια βδομάδα, ας πούμε, το σχολείο που όλοι θέλουμε. Δηλαδή δημιουργικό, ευφάνταστο, ανοιχτό στην κοινωνία, χωρίς περιττή γνώση, με τα παιδιά ευτυχισμένα. Στην πράξη όμως όχι στα λόγια. Αυτά τα διαβάζουμε σε προγράμματα και διαταγές, χρόνια τώρα και στην πράξη αντιμετωπίζουμε ένα ανηλεές, ανταγωνιστικό, απάνθρωπο, βαθμοθηρικό μηχανιστικό σύστημα.
Για μια βδομάδα λοιπόν προτείνουμε (ας πούμε τον Οκτώβρη ή τον Σεπτέμβρη) να μείνουμε στα σχολεία γονείς, δάσκαλοι και παιδιά, να κάνουμε ανοιχτές συζητήσεις, να επικοινωνήσουμε ουσιαστικά. Να εργαστούμε κανονικά όλοι. Ας δώσουμε συναυλίες, ας οργανώσουμε μια μικρή παράσταση, ας έρθουν συγγραφείς ποιητές, ζωγράφοι να μιλήσουν στα παιδιά, ας τους διαβάσουμε βιβλία, ας τα αφήσουμε ελεύθερα να παίξουν με τους φίλους τους, ας δουν το σχολείο όπως θα έπρεπε να είναι. Θα είμαστε στην εργασία μας. Θα κάνουμε λευκή απεργία. Θα αναρτήσουμε πανό για το τι κάνουμε. Θα έρθουν γονείς να μιλήσουν για τα επαγγέλματά τους. Θα δουν από κοντά πως ζουν τα παιδιά τους σε ένα άλλο περιβάλλον. Θα καταγράψουν μαζί μας τις ελλείψεις, θα δουν τα απαράδεκτα βιβλία, θα δουν τις ειδικότητες που λείπουν, θα δουν τις ανύπαρκτες βιβλιοθήκες και τα χρήματα που έχουν οι σχολικές επιτροπές, θα δουν τους υπολογιστές που δε λειτουργούν. Όλοι ποντάρουν στην οικονομική κρίση και ελπίζουν ότι δε θα υπάρξουν τέτοιες αντιδράσεις.
Και μετά θα πει κάποιος; Αυτά δε γίνονται. Εμείς νομίζουμε ότι γίνονται. Μια τέτοια βδομάδα, σε όλα τα σχολεία της Ελλάδας, με την απαίτηση και τη συλλογή χιλιάδων υπογραφών για πίεση θα δώσει ένα μήνυμα, θα δείξει ίσως ότι η φαντασία δε μπαίνει σε αριθμούς, θα ανησυχήσει, θα συζητηθεί, θα γίνει πρώτο θέμα. Θα μπορούσε να είναι ένα σχολείο κάθε βδομάδα. Ή όλα τα σχολεία του Χαλανδρίου τον ένα μήνα, του Πειραιά τον άλλο κλπ.
Κι όλα να ξαναγίνουν όπως πριν, θα έχουμε να θυμόμαστε όλοι, και ειδικά τα παιδιά μας, την πιο δημιουργική και ευχάριστη εβδομάδα της ζωής τους που θα μπορούσε όμως να επαναλαμβάνεται κάθε εξάμηνο π.χ. σε όλα τα σχολεία θέτοντας αιτήματα από όλους μας προς την κυβέρνηση. Στο τέλος κάθε βδομάδας θα τους θυμίζουμε τι έκαναν και τι δεν έκαναν από αυτά που ζητήσαμε γονείς, μαθητές, δάσκαλοι και τα οποία θα έχουμε καταγράψει. Αυτά να αναρτήσουμε στο διαδίκτυο και να στείλουμε σε κάθε γονιό, αλλιώς σε 2-3 χρόνια θα στέλνει το υπουργείο ποιο σχολείο είναι καλό και ποιο κακό. Ιδού η Ρόδος.
Μια τέτοια συνεννόηση τώρα με το διαδίκτυο είναι εφικτή. Να ξέρετε όμως ότι θα βρεθούν πολλοί να την υποβαθμίσουν και να την κατακρίνουν. Πρώτα οι συνδικαλιστές μας. Τους κατηγορούμε γι αυτό. Δε μπορούμε να πιστέψουμε ότι δεν έχουν σκεφτεί τόσα χρόνια κάτι τόσο απλό ως μέσο πίεσης. Υπάρχουν δεκάδες τέτοιες ιδέες. "

Αντιπρόσωπος του συλλόγου μου εγώ τότε πήρα την απόφαση και την κατέθεσα στην 79η Γ.Σ της Δ.Ο.Ε μ΄αυτήν εδώ την ομιλία. Την ίδια πρόταση την κατέθεσα και την επόμενη χρονιά, πέρσι δηλαδή, στην 80η Γενική Συνέλευση της Δ.Ο.Ε λέγοντας αυτά εδώ. Ελπίζω η αντιπρόταση να βρίσκεται ακόμα σε κάποιο συρτάρι της Ομοσπονδίας. Ευκαιρία να την ανασύρουμε και μαζί με άλλες ιδέες που θα καταθέσουν πιο ειδικοί από εμένα να σπάσουμε τον μακρύ αιώνα της συνδικαλιστικής γραμμικότητας τώρα που η Κυβέρνηση και ο Αρβανιτόπουλος με τα συσσίτια ετοιμάζονται να μας πάνε άλλα πενήντα χρόνια πίσω.