Υπάρχει και το χωριό..

Eδώ και 11 μήνες έχω εγκαταλείψει την πρωτεύουσα. Για οικογενειακούς λόγους, ζω στο νησί μου, σε χωριό, ούτε καν στη Χώρα. Πολύ πριν ξεκινήσει η κρίση. Για να είμαι ειλικρινής, φοβόμουν. Δεν ήμουν καθόλου σίγουρος. Θα άντεχα; Δεν είχα περιθώρια αναθεώρησης, ήταν μονόδρομος, αλλά, έτρεμα.

Τόσα χρόνια στην πρωτεύουσα, σ’ έναν κόσμο διαφορετικό, σ’ ένα μέρος χωρίς φίλους, γνωστούς, που όλοι κοιτούν καχύποπτα. «Τι θέλει αυτός εδώ;». Αρχισαν να λένε διάφορα. Είναι άρρωστος, πεθαίνει, τον έδιωξαν, είναι τελειωμένος, ξέρετε πώς είναι ο κόσμος. Τους φαίνεται εντελώς αδιανόητο ότι κάποιος εγκαταλείπει τα πάντα διότι τον χρειάζονται -και χρειάζεται- τους γονείς του.

Η προσαρμογή... όχι δύσκολη, περίεργη.
Πρώτον πρέπει να ζω με πολύ λίγα χρήματα.
Δεν υπήρχε αποθεματικό, είμαι χαμηλόμισθος.
Στο νησί, ανακάλυψα πολλούς σαν εμένα.
Παρακολουθούσα.
Πώς ζούσαν, πώς τα έβγαζαν πέρα και, κυρίως, πως ήταν χαμογελαστοί.
Ο πατέρας μου π.χ. Σύνταξη της πλάκας. «Ελα δω, να μάθεις». Μαθαίνω ακόμα.

Υπάρχει η γη. Το περιβόλι ανανεώνεται.
Ολο τον χειμώνα έβγαζα, τώρα οι ντομάτες, οι μελιτζάνες, τα κολοκύθια, καρπούζια, αγγούρια, τι να σας λέω. Τα πάντα.
Όταν αρχίζουν οι ντομάτες, δεν τις προλαβαίνεις.
Στο κοτέτσι οι κότες γεννούν συνεχώς, αναγκάζομαι να χαρίζω αβγά, τώρα θα βάλω κουνέλια.

Οι ελιές είναι φορτωμένες, θα 'χει καλή λαδιά φέτος.
Τα δένδρα δένουν φρούτα, τον χειμώνα έμαθα να ξεχωρίζω τα χόρτα, μη γελάτε.
Δεν υπάρχει ωραιότερη χαλάρωση από το να μαζεύεις χόρτα.
Αδειάζει το μυαλό σου, τραγουδάς, ξεχνιέσαι.
Τώρα, κάνω πρόβα για ψαράς. Τα έξοδα ελάχιστα και δεν μου λείπει τίποτα.
Τι θέλω να πω. Η Αθήνα πλέον είναι ανυπόφορη. Αν δεν υπάρχει λόγος, γιατί μένετε; Δεν είναι ντροπή να γυρίσετε στο χωριό. Ντροπή είναι να κλείνεστε στο διαμέρισμα, να είστε απολυμένοι, δυστυχισμένοι και να μην ανοίγετε ένα παράθυρο στη ζωή σας.

Γιατί να είσαι συνταξιούχος με νοίκι στην Αθήνα όταν έχεις άδειο σπίτι στο χωριό;
Επειτα, εκεί είναι το μέλλον. Πιστέψτε με. Μην περιμένετε να σας δώσουν τίποτα οι κυβερνήσεις.
Αυτές μόνο παίρνουν.
Εμείς κάναμε έτσι χάλια τη ζωή μας.
Καιρός να την ξαναπιάσουμε από την αρχή.
Εγώ, έτυχε, δεν μπορούσα να κάνω αλλιώς.
Τώρα όμως, ξέρω και σας το συνιστώ.

peripatris.blogspot