Ο φονταμενταλισμός της Βιβλικής Αριστεράς

Δεν υπάρχει πλέον αμφιβολία πως, λόγω της ηγεμονίας της ριζοσπαστικής αριστερής ιδεολογίας, κατά τη διάρκεια της Μεταπολίτευσης κυριάρχησαν στερεότυπες αντιλήψεις και πρότυπα συμπεριφοράς που έβλαψαν τη χώρα σε πολλούς τομείς. Τα στερεότυπα αυτά αναπαράγονται από τους πιστούς τους, όπως τα λόγια της Βίβλου από τους φονταμενταλιστές: κατά γράμμα και χωρίς απαραίτητα αυτοί να συνειδητοποιούν τις συνέπειες των λόγων τους.

Οι πιστοί δεν αντιλαμβάνονται τη ζημία που προκαλούν. Πιστεύουν ακράδαντα πως τα οράματά τους προηγούνται έναντι οποιασδήποτε υποχρέωσης προς τους νόμους, τους συμπολίτες και το κοινωνικό σύνολο. Ο σεβασμός των δικαιωμάτων των άλλων αποκτά σημασία για τους φονταμενταλιστές μόνο εάν εξυπηρετεί τους «ιερούς σκοπούς» τους. Ετσι ενώ, για παράδειγμα, το δικαίωμα διαδηλωτών να κλείνουν τους δρόμους, εμποδίζοντας πολλαπλάσιους άλλους ανθρώπους να κινηθούν ελεύθερα, θεωρείται ιερό, το δικαίωμα της ελεύθερης μετακίνησης αντιμετωπίζεται ως ένα δευτερεύον δικαίωμα, σχεδόν μια πολυτέλεια· όπως και το δικαίωμα στην εργασία, στη μόρφωση, στην ελεύθερη διακίνηση ιδεών, εφόσον τα παραπάνω δεν υπηρετούν τους σκοπούς των «ιερών κειμένων» της Βιβλικής Αριστεράς.

Μία από τις χαρακτηριστικότερες δοξασίες αυτού του φονταμενταλισμού είναι η βαθιά πίστη του πως τα (κάποια) συλλογικά συμφέροντα και οι συλλογικές διεκδικήσεις προηγούνται τόσο των εθνικών αναγκών όσο και των ατομικών δικαιωμάτων. Τα τελευταία, μάλιστα, καταδικάζονται ως μικροαστικές και νεοφιλελεύθερες ψευδο-ευαισθησίες.

Το αποτέλεσμα όλων των παραπάνω είναι εμφανές εδώ και χρόνια: κάποιοι αγρότες κλείνουν τους δρό μους, κάποιοι τελωνειακοί τα σύνορα, κάποιοι λιμενεργάτες τα λιμάνια, κάποιοι φοιτητές τα πανεπιστήμια, κάποιοι μαθητές τα σχολεία, κάποιοι πρώην εργαζόμενοι της Ολυμπιακής το Γενικό Λογιστήριο του Κράτουςκαι η λίστα δεν έχει τελειωμό. Το ζευγάρωμα εγωιστικών συλλογικών διεκδικήσεων με ριζοσπαστικές ιδεολογίες παράγει ένα εκρηκτικό μείγμα που οδηγεί σε παραλογισμούς, όπως αυτούς που βλέπουμε στο λιμάνι του Πειραιά αυτό το διάστημα.

Στις δοξασίες της Βιβλικής Αριστεράς , η κινητοποίηση, η εξέγερση και η ανατροπή προηγούνται της ευνομίας, της ισονομίας και της μεταρρύθμισης. Η ιδεολογία πρέπει να επιβληθεί έναντι και της κοινής λογικής, αν χρειαστεί. Ακόμη και ο διάλογος μεταξύ της εκλεγμένης κυβέρνησης και των κοινωνικών ομάδων μπορεί να εκληφθεί ως προδοσία! Δεν υπάρχει αμφιβολία πως η ελεύθερη ανταλλαγή ιδεών δεν ήταν ποτέ το δυνατό σημείο των φονταμενταλιστών. Δεν έχουμε παρά να δούμε τις κοινωνίες που οικοδόμησαν στην Ανατολική Ευρώπη και υπερασπίζονται μέχρι σήμερα για να πειστούμε γι΄ αυτό.

Η Βιβλική Αριστερά απολαμβάνει να βλέπει τη χώρα να παρακμάζει. Νιώθει ότι έρχεται έτσι η ώρα της. Φυσικά, πρόκειται για φαντασιώσεις. Ομως οι συνέπειες της δράσης της οδηγούν τη χώρα σε επικίνδυνη ακαμψία, καθώς οι ιδέες της έχουν ηγεμονεύσει στο πολιτικό σύστημα όλα αυτά τα χρόνια, ενώ οι δυνάμεις της προόδου δεν είναι τόσο ισχυρές.

Η Μεταπολίτευση αργοπεθαίνει και μαζί με αυτήν οι μύθοι που τη συντήρησαν. Ομως όλοι αισθανόμαστε πως ενώ το παλιό πεθαίνει, το νέο δεν μπορεί, δεν τολμά να γεννηθεί. Παλαιότερα μερικοί αυτό το ονόμαζαν κρίση.

ΤΟΥ Ν.ΜΑΡΑΝΤΖΙΔΗ αναπληρωτή καθηγητή του Πανεπιστημίου Μακεδονίας.
Πηγή: ΤΟ ΒΗΜΑ