Οι αγωνιστές, οι πουλημένοι κι οι… κερδισμένοι

του Θανάση Κικινή, μέλους του Δ.Σ της Δ.Ο.Ε  με το ψηφοδέλτιο της ΔΑΚΕ 

Αν κάποιος ψάξει για το ποιος ωφελείται από το  σκηνικό της πολυσυζητημένης απεργίας της ΑΔΕΔΥ και πραγματοποίησης των Γ.Σ. των ΕΛΜΕ με αντικείμενο την απεργία στις πανελλαδικές εξετάσεις, θα ανακαλύψει… την κυβέρνηση.
Την κυβέρνηση που με μαεστρία έχει αποφύγει για μια ακόμη φορά, το να συζητηθούν δημόσια και φωναχτά τα εγκλήματα που έχει διαπράξει τόσο κατά του συνόλου της ελληνικής κοινωνίας όσο και ειδικότερα στον τομέα της Παιδείας... που έχει την τιμητική του τις τελευταίες ημέρες.
Ώρες ατέρμονων συζητήσεων στα τηλεοπτικά παράθυρα δεν αγγίζουν καν την πραγματικότητα του εγκαταλειμμένου δημόσιου σχολείου, με τη μηδενική χρηματοδότηση, την έλλειψη υπεύθυνου σχεδιασμού, την απουσία εκπαιδευτικού οράματος σε αναλυτικά προγράμματα και βιβλία, τα κενά σε εκπαιδευτικούς ακόμα και σήμερα, τους αψυχολόγητους πειραματισμούς σε όλες τις βαθμίδες. Αντίθετα, βρίσκονται στο στόχαστρο ως ένοχοι οι καθηγητές με την έκφραση της πρόθεσής τους ν’ απεργήσουν στις Πανελλαδικές Εξετάσεις.
Η πολιτική ηγεσία λίγο πριν το Πάσχα ολοκλήρωσε το σχεδιασμό για τη μη πρόσληψη αναπληρωτών την επόμενη χρονιά και τη διασπορά των πλέον κακοπληρωμένων εκπαιδευτικών της Ε.Ε. στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα. Για να γίνει αυτό χρειάστηκε μια «μικρή» αύξηση στο ωράριο. Η κοινωνία αισθάνθηκε την ανάλογη, κοινωνικά αυτοματοποιημένη, ικανοποίηση και πλήθος καθηγητών μετατράπηκαν σε υπεράριθμους.
Στη συνέχεια οι «εργολάβοι» των καναλιών ιδιοκτησίας των δημόσιων εργολάβων ανέλαβαν να λασπώσουν επαρκώς την οργή των εκπαιδευτικών περιορίζοντάς την μόνο στο αρνητικά πιασάρικο ωράριο. Για τα υπόλοιπα ούτως ή άλλως ποτέ δεν ενδιαφέρθηκαν. Με το δημόσιο σχολείο θα αποκτήσουν σχέση μόνο αν το αγοράσουν τα διαπλεκόμενα αφεντικά τους.
Η αναμενόμενη κι επιθυμητή (από την πολιτική ηγεσία του Υπουργείου) απόφαση – εισήγηση του Δ.Σ. της ΟΛΜΕ έδωσε την ευκαιρία στην κυβέρνηση να κάνει για μια ακόμη φορά επίδειξη ισχύος, να περιβληθεί το στρατιωτικό της επίσημο ένδυμα και να επιστρατεύσει μια ακόμη ομάδα απεργών.
Σύνταγμα, είναι κατανοητό και για τον πλέον αδαή, δεν υφίσταται.
Με πρόσχημα το, στιγμιαίο, ενδιαφέρον της για τα παιδιά που δίνουν εξετάσεις, αυτά που είτε πετύχουν είτε όχι θα προστεθούν στον μακρύ κατάλογο των θυμάτων της μνημονιακής πολιτικής και θα στηθούν αργά ή γρήγορα στην ουρά των ανέργων, επιστράτευσε τους καθηγητές και (εδώ βρίσκεται η τραγωδία) κέρδισε το επικοινωνιακό παιχνίδι. Γιατί, δυστυχώς, ο εξαθλιωμένος όχλος ζητάει θεάματα (για άρτο στα συσσίτια) και το αίμα μιας «αντίπαλης» κοινωνικής ομάδας είναι ό, τι καλύτερο.
Είναι πέρα από κάθε αμφισβήτηση για κάθε εχέφρονα άνθρωπο. Ο κόπος και το άγχος των παιδιών δεν πρέπει να γίνεται αντικείμενο εκμετάλλευσης. Ο εκμεταλλευτής, όμως, είναι η κυβέρνηση. Με χειρουργική ακρίβεια σχεδίασε κι εκτέλεσε το σχέδιο της, γνωρίζοντας πως το χρονικό σημείο ψήφισης των επίμαχων ρυθμίσεων θα προκαλούσε, αντανακλαστικά με βάση ξεπερασμένες συνδικαλιστικές αντιλήψεις , απεργία στις εξετάσεις η οποία θα της έδινε τη χρυσή ευκαιρία να τελειώνει επικοινωνιακά με μια ακόμη κοινωνική ομάδα.
Σαφέστατα, δεν υπάρχει πλέον θέμα μη πραγματοποίησης των εξετάσεων μετά την επιστράτευση . Γι’ αυτό κι είναι τραγικό ότι αντί η κουβέντα να γίνεται για την επιστράτευση ως επαναλαμβανόμενη πρακτική, για την κατάλυση της δημοκρατίας, για το ότι «επιβάλλουν το νόμο» οι πλέον άνομοι, συνεχίζει να γίνεται για το αν έπρεπε ή όχι να προχωρήσουν σε απεργία οι καθηγητές.
Δυστυχώς, πνιγμένο σε μια νεκρή αντίληψη για το τι είναι συνδικαλισμός, το συνδικαλιστικό κίνημα αντί να γίνει μπροστάρης στην ανάδειξη του μεγάλου ηθικού, κοινωνικού, πολιτικού και θεσμικού προβλήματος της Ελλάδας παρακάμπτοντας την παρελκυστική τακτική της κυβέρνησης, με το να κερδίσει την κοινωνία, αυτοπυροβολείται και πάλι.
Η ΑΔΕΔΥ επιβεβαίωσε για μια ακόμη φορά πως, αν δεν ισχύει το ότι δε θέλει, σίγουρα δεν μπορεί ν’ αντιληφθεί πώς οργανώνεται σωστά μια απεργιακή κινητοποίηση με προϋποθέσεις επιτυχίας. Πέρα από τη συζήτηση περί της ορθότητας της στόχευσης και του χρόνου της απεργίας, δεν αποφασίζεις απεργία το μεσημέρι της προηγούμενης ημέρας. Την έχεις ήδη καταδικάσει σε αποτυχία, κυρίως εξ αιτίας των οργανωτικών αδυναμιών. Χάνεται έτσι η ουσία της απόφασής για μια κινητοποίηση άμεσης αντίδρασης στην επιστράτευση πριν γίνει η παράδοση των φύλλων επιστράτευσης στους καθηγητές.
Από εκεί και πέρα πεδίο δόξης λαμπρό για τους «αποκλειστικά αγωνιστές». Οι Παρεμβάσεις εκτοξεύουν τα βουτηγμένα στο ψέμα βέλη τους κατά όσων δεν έσπευσαν να κηρύξουν απεργία στις 17 του μήνα, πριν ακόμα κι από τους ίδιους τους καθηγητές. Συμπεριλαμβάνουν και τα μέλη της Δ.Α.Κ.Ε. στο Δ.Σ. της Δ.Ο.Ε. παρότι στηρίξαμε την πρόταση που κατέθεσε αντιπροσωπία του Δ.Σ. της Δ.Ο.Ε. στην Εκτελεστική Επιτροπή της ΑΔΕΔΥ για λήψη απόφασης για απεργία στις 17 Μαΐου, αφού αυτό ζήτησε το ΔΣ της ΟΛΜΕ στην κοινή συνεδρίαση ΔΟΕ – ΟΛΜΕ το πρωί της Δευτέρας. Μας καταγγέλλουν, εκ του πονηρού και με το μυαλό τους στις εκλογές των αντιπροσώπων, γιατί στο Δ.Σ. της Δ.Ο.Ε. δεν ψηφίσαμε απεργία στις 17 Μαΐου πριν καν την αποφασίσει η Ολομέλεια των Προέδρων των ΕΛΜΕ παρότι δηλώσαμε ότι θα στηρίξουμε την όποια απόφαση της ΟΛΜΕ έχει ως στόχο το σπάσιμο της επιστράτευσης που επέβαλε η κυβέρνηση… προληπτικά. Συνειδητά ψεύδη για μια ακόμη φορά με στόχο τις ψήφους των συναδέλφων.
Η «πονηρή» ΠΑΣΚ της ΔΟΕ ενώ τα 7 απ’ τα 8 μέλη της ΠΑΣΚ στην Εκτελεστική Επιτροπή της ΑΔΕΔΥ (συμπεριλαμβανομένου του δασκάλου προέδρου της ΑΔΕΔΥ αλλά και του μέλους της ΟΛΜΕ καθηγητή) ψήφισαν τη σημερινή απεργία, ανακοινώνει πως το μέλος της (εννοεί των τέως πρόεδρο της ΔΟΕ) δεν την ψήφισε (απολογούμενη στους συνοδοιπόρους του 2006 που τώρα ωρύονται και βλέπουν παντού Εφιάλτες, ένεκα των εκλογών για τη ΔΟΕ). Πατάει δηλαδή σε δυο βάρκες, αναλίσκεται για μια ακόμη φορά σε τερτίπια μιας κακώς εννοούμενης μορφής συνδικαλισμού η οποία κι έκανε τον συνδικαλισμό συνώνυμο της αναξιοπιστίας και του τακτικισμού.
Τι μένει τελικά;
• Το δυστύχημα πως οι θύτες – εταίροι της κυβέρνησης καταφέρνουν να στοχοποιούν τα θύματα – κοινωνικές ομάδες. Χτες οι ναυτεργάτες, σήμερα η σειρά των καθηγητών, αύριο των δασκάλων…
• Η απάθεια μιας κοινωνίας που νανουρίζεται με τις υποσχέσεις για ανάκαμψη, τη στιγμή που ετοιμάζονται νέα μέτρα ύψους 8 δις.
• Η τραγική διαπίστωση πως όταν οι εξετάσεις αρχίσουν, η κοινωνία θα ξεχάσει ό, τι έγινε και συνεχίζει να γίνεται. Δε θα θυμάται ότι ζει υπό την ισχύ στρατιωτικού νόμου για ένα πολύ μεγάλο κομμάτι της κι ότι τα παιδιά για τα οποία όλοι σήμερα μιλάμε με τόση έγνοια (αληθινή ή πολιτικάντικη) θα είναι οι αυριανοί άνεργοι, μετανάστες, απελπισμένοι αυτόχειρες.
• Η τραγωδία των εργαζομένων κι ιδιαίτερα ημών των συνδικαλιζόμενων όσο συνεχίσουμε να εφευρίσκουμε ανάμεσά μας Εφιάλτες, όσο συνεχίζουμε να «παίζουμε» παιχνιδάκια συσχετισμών, όσο συνεχίσουμε να κοιτάμε το δέντρο του μικρόκοσμού μας και να χάνουμε το δάσος της απαξίωσης στην οποία οδηγούμαστε πιστεύοντας πως το δίκαιο των αιτημάτων μας δικαιολογεί την υιοθέτηση της ρήσης «ο σκοπός αγιάζει τα μέσα». Κι όλα αυτά προς τέρψη των εκάστοτε κυβερνόντων που με πρόσχημα το κοινωνικό συμφέρον δε θα διστάζουν να μας βυθίζουν όλο και βαθύτερα στον ολοκληρωτισμό και το σκοτάδι.
Στα λόγια όλοι συμφωνούμε πως χρειάζεται κοινή προοπτική κι αγώνας. Οι ερμηνείες, δυστυχώς, διαφέρουν. Κι ίσως να μην ακούγεται πολύ «συνδικαλιστικό» αλλά για να φτάσουμε να έχουμε ελπίδα θα πρέπει να κατακτήσουμε από την αρχή πολύ απλά πράγματα. Τον αλληλοσεβασμό, την ειλικρίνεια, την υπευθυνότητα, το να αφήνουμε πίσω τα «μικρά» και να παλεύουμε για τα «σπουδαία». Είναι σίγουρο πως οι επαγγελματίες της πολιτικής δε θα μπορέσουν να αντιδράσουν. Τα έχουν χάσει όλα αυτά προ πολλού κι οριστικά. Ίσως να υπάρχει ακόμα ο καιρός να μην τους ακολουθήσουμε.