Μνήμη...

Η Μητέρα προχωρούσε μπροστά.Τα παιδιά και ο πατέρας ακολουθούσαμε...

Έχουν περάσει χρόνια και δε θυμάμαι πια όλα όσα θα ήθελα και αυτά που θα έπρεπε. Προσπαθώ αλλά δε τα θυμάμαι... Φορούσα το καλό μου κουστούμι και μια καινούρια μαύρη γραβάτα που την αγόρασα για Εκείνη. Κοιτούσα τα μάτια της αδερφής μου που έτρεχαν και τής έσφιγγα το χέρι. Στη μεγάλη στροφή φάνηκε ο κόσμος. Το χωριό εκεί  να μας  περιμένει. Οι παπάδες μπροστά Της. Έψαλλαν. Την αποχαιρέτισα με ένα φιλί. Το μέτωπό Της ήταν κρύο. Αυτό το θυμάμαι καθαρά. Δεν μπορώ όμως να θυμηθώ την τελευταία εικόνα, το τέλος.

 Ακόμα μπορώ να κλάψω...