Παρασκευή 13 Απριλίου 2012

Προσδοκώντας την Ανάσταση

Η μητέρα προχωρούσε μπροστά. Μοναχή και ολόλαμπρη, ανέβαινε στο φως. Οι υπόλοιποι, τα παιδιά και ο πατέρας, ακολουθούσαμε.

Έχουν περάσει χρόνια από τότε και δεν θυμάμαι πια όλα όσα θα ήθελα και αυτά που θα έπρεπε. Προσπαθώ αλλά δε θυμάμαι...

Φορούσα το καλό μου κουστούμι και μια καινούρια γραβάτα, μαύρη, που την αγόρασα για την περίσταση. Με μάτια κόκκινα κοιτούσα τα μάτια της αδερφής μου που έτρεχαν και τής έσφιγγα το χέρι. Στη μεγάλη στροφή φάνηκε ο κόσμος. Όλο το χωριό ήταν εκεί και μας περίμενε σιωπηλό. Οι παπάδες σε σχήμα V μπροστά της. Έψαλλαν. Δεν ακούστηκαν μεγάλα λόγια και αυτό μου άρεσε. Την αποχαιρέτισα με ένα φιλί. Το μέτωπό της ήταν κρύο. Αυτό το θυμάμαι καθαρά. Δεν μπορώ όμως να θυμηθώ την τελευταία εικόνα. Το Τέλος…

Το ίδιο βράδυ τήν είδα στον ουρανό. Ταξίδευε στους αστερισμούς και μου χαμογελούσε.

Ακόμα μπορώ να κλάψω...






Αναδημοσίευση αυτού εδώ του άρθρου με δυο τρεις αλλαγές

Δεν υπάρχουν σχόλια: