Θα πρέπει να διδάσκεται η σεξουαλική αγωγή στα σχολεία;

Την δεκαετία του 1960 ξεκίνησαν στον δυτικό κόσμο οι εκπαιδευτικοί πειραματισμοί. Το παραδοσιακό σχολείο έπρεπε να δώσει την θέση του, σε ένα νέο πιο υποτίθεται φιλελεύθερο σχολείο. Στο πλαίσιο αυτής της εκπαιδευτικής μεταρρύθμισης, εισήχθη το μάθημα της σεξουαλικής αγωγής. Οι προθέσεις μπορεί να ήταν και να είναι οι καλύτερες εντούτοις από πολλούς τονίζεται ο ρόλος του μαθήματος ως οιωνεί μηχανισμού κοινωνικής μηχανικής...
Η ανθρωπινή σεξουαλικότητα έχει πάντα κοινωνικές και ιδεολογικές προεκτάσεις. Η επιστήμη πολλές φορές αλλάζει απόψεις για την επιτρεπτή υποτίθεται σεξουαλικότητα. Μέχρι πολύ πρόσφατα και σύμφωνα και με τον ορισμό της Αμερικάνικης Ψυχιατρικής Εταιρίας, η ομοφυλοφιλία θεωρούταν ψυχικό νόσημα. Η σεξουαλικότητα και η διδασκαλία της δεν μπορεί να είναι ιδεολογικά ουδέτερη. Άλλοι θα προτιμήσουν να προωθήσουν το πρότυπο της παραδοσιακής πυρηνικής οικογενείας, άλλοι το πρότυπο των ελεύθερων σχέσεων και της προφύλαξης, άλλοι την αποχή από την σεξουαλική επαφή και άλλοι θα προωθήσουν την κεκαλυμμένη ομοφοβία.

Σε κάθε περίπτωση η μελέτη της ανθρωπινής σεξουαλικότητας στα πλαίσια ενός σχολικού εγχειριδίου εμπεριέχει την ιδεολογία του συγγραφέα του βιβλίου. Όμως ένα φιλελεύθερο κράτος, στο τελευταίο που θα θέλει να εμπλακεί είναι στην πολιτική αξιών. Αν υποθέσουμε πως η κρατική γραμμή είναι η προάσπιση μέχρι τέλους της παραδοσιακής οικογενείας, τότε κάποιες κοινωνικές ομάδες θα υποστούν την διάκριση εκ μέρους του βιβλίου. Αντίθετα αν το σχολικό βιβλίο προκρίνει τις εναλλακτικές οικογένειες και πιο προωθημένες απόψεις στα ζητήματα της σεξουαλικότητας, τότε οι συντηρητικοί γονείς θα βρεθούν να μην μπορούν να μεγαλώσουν τα παιδιά τους σύμφωνα με τις δικές τους αξίες.

Αποτέλεσμα των παραπάνω θα είναι οι περίφημοι πολιτισμικοί πόλεμοι, που μετατρέπουν την πολιτική από πεδίο αντιπαράθεσης συμφερόντων σε μια κουτσομπολίστικη συζήτηση περί του ποιος είναι λιγότερο ή περισσότερο ρατσιστής. Οι αρμοδιότεροι να εξηγήσουν στα παιδιά τους για την σεξουαλικότητα είναι οι γονείς και όχι το κράτος. Γιατί το κράτος πάντα θα έχει τον πειρασμό της κοινωνικής μηχανικής.

Συνεπώς ένα φιλελεύθερο κράτος το οποίο θα πρέπει να είναι μακρυά από τα κρεβάτια των ανθρώπων, θα πρέπει να είναι εξίσου μακρυά ακόμα και στις ηλικίες που τα κρεβάτια χρησιμοποιούνται μόνο για τον ύπνο.

ΠΗΓΗ:http://www.blemilo.com