Είμαι από τους τελευταίους που θα υπερασπιστούν το ΠΑΣΟΚ και την αριστερά. Αυτό που με απασχολεί είναι το γιατί το ΠΑΣΟΚ κατάφερε να μετεξελιχθεί από ένα μικρό κόμμα σε ένα καθεστώς με σαφείς πολιτικές και πολιτισμικές αναφορές....
...Δεν έχω καμιά αμφιβολία ότι το φαινόμενο ΠΑΣΟΚ είναι μια φυσιολογική αντίδραση της κοινωνίας έναντι ενός καθεστώτος αγοραίας εθνικοφροσύνης που ήταν το μετεμφυλιακό κράτος.
Είναι αλήθεια πως στα μετεμφυλιακά πανεπιστήμια η αυθαιρεσία της περίφημης έδρας σε πολλές περιπτώσεις ήταν εκτός ορίων. Είναι αλήθεια πως σε μια εποχή που οι Έλληνες έβλεπαν τι ίσχυε στις χώρες της Ευρώπης, οι μαθητές αναγκάζονταν σαν μικροί κομσομόλοι να φοράνε τις ποδιές στο καταθλιπτικό μπλε του φυλακισμένου. Οι πολίτες αριστερών και φιλοαριστερών πεποιθήσεων πάντα είχαν τον φόβο του χωροφύλακα ο οποίος δεν τους συνελάμβανε άλλα τους παρενοχλούσε. Γνωρίζω από οικογενειακή εμπειρία πως οι αστυνομικοί ήταν ιδιαίτερα ευαίσθητοι για τις υγειονομικές μικροπαραβάσεις των αριστερών ιχθυεμπόρων (τους γνώριζαν από τους φακέλους), σε αντίθεση με αυτές των δεξιών. Ο αριστερός έπρεπε να δώσει και λίγο φρέσκο ψάρι στον αστυνομικό για να ξεχαστεί η παράβαση.
Στο γλωσσικό ζήτημα, το Ελληνικό κράτος μίλαγε διαφορετική γλώσσα από τους πολίτες του. Τα περίφημα καθαρευουσιάνικα του Παπαδόπουλου και της εθνοσωτηρίου έχουν αφήσει εποχή. Η αγοραία εθνικοφροσύνη έβλεπε παντού κομμουνιστάς και εθνικούς κινδύνους από βορρά και ανατολάς άλλα και πολιτισμικούς κινδύνους από δυσμάς. Αν και η τελευταία απειλή για λόγους πολιτικής σκοπιμότητας αποσιωπούνταν, εντούτοις σήμερα οι ιδεολογικοί απόγονοι της λαϊκής δεξιάς, χωρίς τον φόβο ενός νέου γύρου κομμουνιστικής ανταρσίας, βλέπουν σιωνιστικούς κινδύνους, αμερικανοκίνητους και δυτικούς μισιονάριους που θέλουν να μας πάρουν την Ελλάδα και την Ορθοδοξία.
Και για αυτό η ταύτιση της μετεμφυλιακής πολιτικής ελίτ με τους Αμερικάνους και την δύση ήταν στα πλαίσια της πολιτικής σκοπιμότητας και όχι ενός πολιτισμικού προσανατολισμού. Ποιοι θα πίστευαν στο Αμερικανικό Σύνταγμα, οι σοσιαλιστές τύπου Τσάτσου, ο κρατιστής Ζολώτας ή οι ορθόδοξοι σταυροφόροι της Ζωής και του Σωτήρα? Αποκορύφωμα της εθνικοφροσύνης ήταν η βλαχό-μπαρόκ χούντα που με αψεγάδιαστη καθαρεύουσα και γιορτές πολεμικής αρετής, μπούχτισε την Ελλάδα με αισθητική υποκουλτούρα. Η κούφια εθνικοφροσύνη αποκαλύφθηκε τις παραμονές της Κυπριακής τραγωδίας. Η Ελλάδα ήταν μια χώρα απομονωμένη από όλο τον κόσμο, με κάτι γραφικούς να την κυβερνούν και χωρίς στρατό. Φευ, η εθνικοφροσύνη διέλυσε αυτό που υποτίθεται πως ήταν κορώνα στο κεφάλι της. Τον στρατό.
Και μετά την πτώση αυτού του καθεστώτος ένας λαός που είχε μπουχτίσει να ζει με την εθνικοφροσύνη, έπρεπε κάπως να ξεσπάσει. Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής το είχε υποψιαστεί και για αυτό νομιμοποίησε το ΚΚΕ αλλά και έδωσε στην αριστερά δώρο τους ιδεολογικούς μηχανισμούς του κράτους. Ήλπιζε πως εκείνος θα μπορούσε να κάνει την μετάβαση ελεγχόμενη με εκείνον ίσως εγγυητή της σοβαρότητας του μεταπολιτευτικού καθεστώτος. Δεν προσπάθησε να φέρει την δεξιά στον 20ο αιώνα, ίσως γιατί ενστικτωδώς ήξερε πως την δεξιά την είχε φάει ο ιδεολογικός σκώρος.
Δυστυχώς για εμάς, ο Καραμανλής δεν προέβλεψε πως αρκούσε ένας αμοραλιστής πολιτικός να πιάσει το zeitgeist της εποχής και να εκφράσει μια Κοπερνίκεια ρήξη με την δεξιά εθνικοφροσύνη. Το όνομα αυτού, Ανδρέας Παπανδρέου. Μέ το ΠΑΣΟΚ ο εκδημοκρατισμός, η συμμετοχή των αποκλεισμένων και μια σειρά δικαίων αιτημάτων έδρασαν ως οδοστρωτήρας που σάρωσαν τα πάντα. Η οπισθοδρομική δεξιά αντικαταστήθηκε από τον αριστερόστροφο λαικισμό και η χώρα χρεωκόπησε.
blemilo.blogspot.com/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου