Το αλλιώτικο φετινό ΟΧΙ

Του Θανάση Κικινή δάσκαλου και μέλους του Δ.Σ της Δ.Ο.Ε

Είναι κάποιες στιγμές που τα γεγονότα που τρέχουν ταχύτατα γύρω σου, καταφέρνουν να σε κάνουν να νιώσεις το τσίμπημα της, καλώς εννοούμενης, ζήλιας, γιατί δεν ήσουν ζωντανό κομμάτι τους. Είναι εκείνες οι στιγμές που η Ιστορία γράφεται, που θαύματα γεννιούνται. Στιγμές όπως των παρελάσεων της 28ης Οκτωβρίου 2011 κι όσων συνέβησαν με αφορμή αυτές, που έχουν ήδη κερδίσει τη δική τους θέση στην Ιστορία. Δυνατή και συγκλονιστική χαράχτηκε στη μνήμη κι η εικόνα.
Η εικόνα των μαθητών που...

...παρελαύνουν με τα μαύρα περιβραχιόνια, αποστρέφοντας τα μάτια από την Υπουργό Παιδείας που διαλύει την Παιδεία. Των μαθητών που γυρνούν την πλάτη στις ψευδεπίγραφες «αρχές του τόπου». Της απειλούμενης με διώξεις φιλαρμονικής του Δήμου της Αθήνας με τις μαύρες κορδέλες στα σιωπηλά όργανα. Της διαμαρτυρόμενης προς τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας λαοθάλασσας (που για πολλά από τα ΜΜΕ ήταν μια μικρή ομάδα).
Θα το πω ξεκάθαρα. Ζήλεψα τους δασκάλους και τους καθηγητές που έχουν για μαθητές τους αυτά τα παιδιά σ’ όλη την Ελλάδα (είτε τα είδαμε στην τηλεόραση είτε όχι, γιατί είναι πάρα πολλά αυτά που έγιναν και δεν προβλήθηκαν). Παιδιά που έμαθαν και δίδαξαν το μάθημα των αγωνιστών του ’40. Παιδιά που έκαναν το ΟΧΙ πράξη κι έφεραν έναν αέρα φρέσκιας ελπίδας στις ζοφερές μέρες που ζούμε. Γιατί το μάθημα του ΟΧΙ, στη δική τους παλικαρίσια στάση έπιασε τόπο.
Βρέθηκαν, βέβαια, άμεσα οι «καλοθελητές» που μίλησαν για την εκμετάλλευση των μαθητών για χάρη συνδικαλιστικών και πολιτικών σκοπιμοτήτων. Το μήνυμα είχε όμως ήδη περάσει. Το «ανώνυμο θαύμα» που έβλεπε ο μεγάλος ποιητής Γιώργος Σεφέρης στο λαό του ’40, συντελέστηκε πάλι. Συντελέστηκε κυρίως από τη νέα γενιά κι αυτό είναι που έχει τρομάξει όλους αυτούς που, δυο μέρες τώρα, μάχονται υποκριτικά για την υπεράσπιση των θεσμών και της κοινής ιστορικής μνήμης.
Δεν ήμουν ποτέ οπαδός της ιδέας της χρησιμοποίησης των εορτασμών των εθνικών επετείων για την προβολή αιτημάτων και διεκδικήσεων. Δεν ήμουν και συνεχίζω να μην είμαι. Μόνο, όμως, όποιος δε θέλει, δεν μπορεί και να μη δει ότι όλα αυτά που συνέβησαν φέτος ξεπέρασαν κατά πολύ την όποια πολιτική ή συνδικαλιστική πράξη, ξεπέρασαν κι αυτούς που συνηθίζουν να διοργανώνουν «χάπενινγκ» στις παρελάσεις. Κι έγινε αυτό, γιατί ήταν αυτή η ίδια η τιμή στην ιστορική μνήμη που ξεσήκωσε όλους αυτούς που δεν είχαν σχεδιάσει όσα έπραξαν το πρωί της 28ης Οκτωβρίου 2011. Κι όχι, δεν ήταν ούτε καθοδηγούμενοι, ούτε όχλος, ούτε κίνδυνος για τους θεσμούς. Ήταν άνθρωποι πολλών και διαφορετικών αντιλήψεων που υιοθέτησαν μια κοινή στάση διαμαρτυρίας. Που όρθωσαν το ανάστημά τους συναισθανόμενοι το ιστορικό χρέος που έχουν, όπως όλοι μας, κληρονομήσει. Δεν προσέβαλαν, δεν αμαύρωσαν τη μνήμη των νεκρών του ’40 αλλά της έστησαν νέο μνημείο σε καιρούς μιας άλλης, νέου τύπου, κατοχής.

• Η μνήμη των νεκρών του ’40 αμαυρώνεται από εκείνους που επέλεξαν, κάνοντας κατάχρηση της ψήφου του λαού, να καταπατήσουν το Σύνταγμα και να υποδουλώσουν την Ελλάδα σ’ ένα νέο Ράιχ.
• Η μνήμη των νεκρών του ’40 αμαυρώνεται από όλους όσους στραγγίζουν την εθνική ιδέα και τα ιστορικά κατορθώματα από κάθε νόημα, κάνοντας αήθη χρήση τους για να καλύψουν τη δική τους έλλειψη εθνικής συνείδησης και τις ανθελληνικές, βρομερές πράξεις τους.
• Η μνήμη των νεκρών του ’40 αμαυρώνεται από όλους αυτούς, που (από όλο το πολιτικό φάσμα) σπεύδουν να καταδικάσουν τη λαϊκή αντίδραση, φοβούμενοι μην κινδυνέψουν οι ίδιοι κι οι θλιβερές καριέρες τους, αγνοώντας τραγικά πως η Ιστορία κι ο ελληνικός λαός τους έχει ξεπεράσει.

Καταναλώθηκε πολύς τηλεοπτικός χρόνος, γράφτηκαν και θα γραφτούν πολλά περί της περιφρόνησης του θεσμού του Προέδρου της Δημοκρατίας και της ματαίωσης της στρατιωτικής παρέλασης.
Ο θεσμός του Προέδρου της Δημοκρατίας έχει, περιφρονηθεί από τον ίδιο τον εκπρόσωπό του. Δυστυχώς για τον ίδιο αλλά κυρίως για τον ελληνικό λαό, ο κ. Παπούλιας «λησμόνησε» τη συνταγματική του υποχρέωση να προστατεύσει τον τόπο από μια αντισυνταγματική κυβέρνηση. Κι επειδή τα στερνά τιμούν τα πρώτα, δεν αρκεί η επίκληση στα ηρωικά νιάτα για να σβήσει την προστασία που παρέχει στην υπόδουλη κυβέρνηση του Γιωργάκη Παπανδρέου στο «μεγαλειώδες» έργο της εξόντωσης του ελληνικού λαού και του ξεπουλήματος της Ελλάδας. Δεν αρκούν τα άκαιρα δάκρυα. Αυτά θα έπρεπε να έχουν χυθεί και βλαστήσει όταν οι Μονάδες Αποκατάστασης Τάξης (που μισθοδοτούνται από το υστέρημα του Έλληνα πολίτη) χτυπούσαν (χτυπούν και θα ξαναχτυπήσουν) ανελέητα εργαζόμενους, συνταξιούχους και μαθητές γιατί τόλμησαν να πουν ΟΧΙ στην εξαθλίωση της ζωής τους.
Όλοι το καταλάβαμε πως η παρέλαση ματαιώθηκε με πρωτοβουλία της κυβέρνησης η οποία και στη συνέχεια έκανε αισχρό πολιτικό τζόγο πατριδοκαπηλίας με αφορμή το γεγονός.
Δε χρειάζονται περισσότερα λόγια. Έχουν όλα ειπωθεί. Πάνω απ’ όλους μίλησαν τα παιδιά με το αλάνθαστο αισθητήριο που τους δίνει η ιστορική τους αθωότητα.
Άλλο χρειάζεται.
Ο αγώνας για να φύγει όσο πιο γρήγορα γίνεται η κυβέρνηση που ξεπούλησε συνειδητά τα πάντα σε σύγχρονους κατακτητές και ν’ ανατραπεί η ολέθρια πολιτική της. Ο αγώνας για να μη διανοηθεί η επόμενη κυβέρνηση να ακολουθήσει την ίδια πολιτική ή πιο καλλωπισμένες παραλλαγές της.
Έτσι, σίγουρα, θα τιμηθεί η ιστορική μνήμη.