Eξωτερική πολιτική από θέση αδυναμίας

του Τάσου Τέλλογλου

Δεν ξέρω αν το προσέξατε αλλά ο Τούρκος πρωθυπουργός Ερντογάν απάντησε στην δήλωση του Γ.Α. Παπανδρέου για τις τουρκικές παραβιάσεις στο Αγαθονήσι με μερικές μέρες καθυστέρηση. Εμένα προσωπικά η δήλωση του Γ.Α. Παπανδρέου μπροστά στο τουρκικό ακροατήριο των πρέσβεων περισσότερο ως δείγμα αδυναμίας μου φάνηκε παρά ως δείγμα εθνικής αυτοπεποίθησης . Όχι ότι το ζήτημα δεν υφίσταται αλλά όταν επιθυμείς να το λύσεις η δημόσια δήλωση δεν είναι ο ενδεδειγμένος τρόπος.

Στην Ευρώπη τα πράγματα είναι λίγο πιο πολύπλοκα αλλά η ελληνική στάση μοιάζει να διέπεται από την ίδια έλλειψη αυτοπεποίθησης με εκείνη στις ελληνοτουρκικές σχέσεις. Προχθές η κυρία Αγγέλα Μέρκελ βρισκόταν στην Κύπρο. Ο κ Παπανδρέου είχε επιχειρήσει μετά τη δήλωσή του στο Παρίσι για το ευρωομόλογο και την ψύχρανση των σχέσεων Αθήνας –Βερολίνου να την καλέσει σε ένα δείπνο τετ-α τετ στην Αθήνα μετά την επίσκεψη Μέρκελ στη Λευκωσία για να «σπάσει τον πάγο». Η κυρία Μέρκελ απέρριψε την πρόταση επικαλούμενη έλλειψη χρόνου αλλά στο Βερολίνο λένε ότι δεν ήθελε να δει τον κ Παπανδρέου. Αυτό έγινε στην αρχή του περασμένου μήνα.

Την Τετάρτη 12/1, ο κ. Παπανδρέου ανακοίνωσε ότι η χώρα μας θα παρέμβει υπέρ των θυμάτων του Διστόμου στο δικαστήριο της Χάγης. Αν δεν κάνω λάθος ο κ Γ.Παπανδρέου ήταν υπουργός Εξωτερικών της κυβέρνησης Σημίτη το 2001 όταν η τότε κυβέρνηση εμπόδισε για λόγους που ασφαλώς έχουν σχέση με τη διεθνή θέση της χώρας την εκτέλεση της απόφασης του Αρείου Πάγου στα ακίνητα του γερμανικού κράτους στην Αθήνα. Πιθανώς εκείνη η στάση να ήταν λάθος θα πει κάποιος και η σημερινή σωστή. Πιθανώς. Θυμίζω ότι μία Τρίτη κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, αυτή του πατέρα του Γ. Παπανδρέου είχε θέσει το ζήτημα των αποζημιώσεων το 1994 σε μία αντίστοιχη κρίση χρέους της Ελληνικής Δημοκρατίας. Είναι κρίμα να συνδέεται ένα μεγάλο ηθικό, ιστορικό και πολιτικό ζήτημα με τις εκάστοτε ταμειακές ανάγκες του πολιτικού προσωπικού στην Αθήνα. Κρίμα για εκείνους που το πράττουν, κρίμα για τη θέση της χώρας αλλά πριν από όλα κρίμα για εκείνους στο όνομα των οποίων υποτίθεται ότι γίνεται.