Ασκούμενη δικηγόρος στα είκοσι τρία της χρόνια, δουλεύει καμιά δωδεκαριά ώρες την ημέρα σε γνωστό δικηγορικό γραφείο που ασχολείται με ποινικές κυρίως υποθέσεις και βιώνει καθημερινά στα δικαστήρια της Ευελπίδων, στον Κορυδαλλό, στη Διεύθυνση Αλλοδαπών, στην Γενική Ασφάλεια... τα προβλήματα,τις αγωνίες και το δράμα όλων αυτών των ανθρώπων που αναζητώντας στον ήλιο μοίρα έφτασαν και στη χώρα μας…
Μάλλον δε θα πρέπει να της άρεσε και πολύ το σχόλιο για την κατάληψη της Νομικής.
Το πιο σημαντικό όμως είναι ότι με προβλημάτισε και με συγκίνησε:
«Λίγα λόγια πατέρα...
Λίγα λόγια πατέρα σαν μια μικρή απάντηση στο σχόλιό σου για την κατάληψη της Νομικής η οποία και έγινε το μείζον θέμα συζήτησης.
Πλημμύρισαν οι οθόνες, τα ραδιόφωνα, οι εφημερίδες, τα blogs από σχόλια καυστικά, αλλά δυστυχώς επιδερμικά, τις περισσότερες φορές προερχόμενα από χείλη ανθρώπων οι οποίοι δεν θέλησαν να δουν τι γίνεται πέρα από τα, κατά τα άλλα καθόλα καλόγουστα και όμορφα, γραφεία τους. Σχόλια που δείχνουν ότι δυστυχώς έχουμε μάθει να φωνάζουμε χωρίς καλά καλά να ξέρουμε το γιατί..
«Η μετατροπή της Νομικής σε καταυλισμό μεταναστών είναι πέρα από τα όρια κάθε ανοχής» δήλωσε η Υπουργός Παιδείας και απαίτησε την εφαρμογή των νόμων…
Και μίας και μίλησε για εφαρμογή των νόμων ας κάνω μία μικρή σημείωση για μια απόφαση την οποία και έβγαλε το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων δικαιωμάτων και η οποία πέρασε στα ψιλά γράμματα των ειδήσεων…Συγκεκριμένα, σε μια ιστορική όπως χαρακτηρίστηκε απόφαση στις 22 Ιανουαρίου το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Δικαιωμάτων του Ανθρώπου (ΕΔΔΑ) καταδίκασε την Ελλάδα και το Βέλγιο για τον τρόπο που μεταχειρίζονται τους αιτούντες πολιτικό άσυλο. Η απόφαση αφορά έναν Αφγανό πρόσφυγα που είχε ζητήσει πολιτικό άσυλο, αλλά το Βέλγιο αποφάσισε να τον στείλει στην Ελλάδα. Το ΕΔΔΑ, λοιπόν, καταδίκασε τη χώρα μας λόγω των εξευτελιστικών συνθηκών κράτησης και διαβίωσης των μεταναστών που ζητούν πολιτικό άσυλο στη χώρα μας που φτάνουν μάλιστα έως του σημείου να θέτουν σε κίνδυνο ακόμα και την ίδια τη ζωή των ανθρώπων αυτών λόγω των βασανιστηρίων που υφίστανται κατά την κράτησή τους. Καταδίκασε επίσης το Βέλγιο για το λόγο ότι έστειλε το συγκεκριμένο μετανάστη στην Ελλάδα… Φτάσαμε δηλαδή στο σημείο όχι μόνο να καταδικαζόμαστε εμείς, αλλά και να παρασύρουμε στην καταδίκη και κάθε άλλη χώρα που αποφασίζει να στείλει έναν άνθρωπο σε εμάς….
Αλήθεια η κ. Διαμαντοπούλου και ο καθένας από όσους βιάστηκαν να καταδικάσουν αυτούς τους ανθρώπους και να βγάλουν μία βιαστική κρίση για τα τελευταία γεγονότα γνωρίζει αυτή την απόφαση; Γνωρίζει ότι η Ελλάδα έχει ακόμα καταδικαστεί από τον ΟΗΕ, τους Γιατρούς χωρίς Σύνορα και πολλούς ακόμα διακρατικούς φορείς λόγω των βασανιστηρίων και των συνθηκών διαβίωσης των μεταναστών;
Έχει αναρωτηθεί άραγε κανείς πώς ζουν αυτοί οι άνθρωποι καθημερινά; Παγιδευμένοι στην παρανομία εργάζονται χωρίς ένσημα, χωρίς ασφάλιση, χωρίς πρόσβαση στην παιδεία και ζουν με τον μόνιμο τρόμο της απέλασης… Κάποιοι μαζεύονται καθημερινά στο Διεύθυνση Αλλοδαπών στην Π.Ράλλη και κρέμονται κυριολεκτικά από τα κάγκελα παρακαλώντας να δώσουν μία αίτηση.. Συρρέουν κατά εκατοντάδες από τις 4-5 το πρωί μήπως και μπορέσουν να περάσουν μέσα την αίτηση που θα τους χορηγήσει το πολυπόθητο άσυλο.. Η αίτηση που θα τους προσφέρει το όνειρο της νομιμότητας…
Μάθαμε να αντιμετωπίζουμε τους μετανάστες, τους πρόσφυγες ως τους κακοποιούς, τους εγκληματίες που θα μας κλέψουν, θα μας ληστέψουν, θα μας σκοτώσουν… Μάθαμε να τους αντιμετωπίζουμε σαν ένα ψυχρό στατιστικό αριθμό. Τι γίνεται όμως όταν ο αριθμός αυτός παίρνει πρόσωπο και μορφή;… Είναι ο μικρός Ισμέτ που ήρθε λίγων μηνών από την Αλβανία, είναι η κοπέλα που μας καθαρίζει το σπίτι, το γραφείο.. Είναι ο γλυκός και χαμογελαστός μελαμψός εργάτης που αν και κουρασμένος θα σηκωθεί στο μετρό για να καθίσει η Ελληνίδα ηλικιωμένη…Και είμαι σίγουρη πώς έχουμε όλοι δει αυτά τα πρόσωπα… Άλλωστε, μετανάστες ήταν και οι παππούδες μου που έφυγαν τη δεκαετία του 60 για την Αμερική. Μετανάστες ήταν και οι εξόριστοι Έλληνες που μετά τον εμφύλιο αναζήτησαν σανίδα σωτηρίας σε μια ξένη γη...
Έτσι, για να μην ξεχνάμε ότι κάποτε η Μοίρα είχε στείλει και εμάς στο δρόμο της προσφυγιάς….
Αλλά γιατί να ασχοληθούμε με όλα αυτά; Όλα αυτά τα προβλήματα ωχριούν μπροστά στο μείζον ζήτημα το οποίο είναι, ήταν και θα παραμείνει ένα και μοναδικό: Ήταν οι φοιτητικές παρατάξεις, ήταν τα κόμματα της Αριστεράς που έβαλαν τους μετανάστες στη Νομική; Ποια η εμπλοκή των κομμάτων της Αντιπολίτευσης, ποια η εμπλοκή της Κυβέρνησης; Θα παραιτηθεί ο Υπουργός; Σε μια χώρα που έμαθε να αναγάγει όλα τα μεγάλα προβλήματα σε πολιτικές διαφωνίες, με συγχωρείτε σε κομματικές διαφωνίες, ποιος να μιλήσει για δικαιώματα, απαγόρευση βασανιστηρίων και στοιχειώδεις ανθρώπινες αξίες..
«Είναι εξοργιστικό ότι πολιτικές δυνάμεις εκμεταλλεύονται με προκλητικό τρόπο την ανθρώπινη αγωνία, για να υπηρετήσουν κομματικές σκοπιμότητες, καταλύοντας τις πανεπιστημιακές ελευθερίες», σημείωσε σε άλλο σημείο της δήλωσης της η κ. Διαμαντοπούλου για την κατάληψη της Νομικής και ίσως αυτό να είναι το μόνο σημείο στο οποίο και συμφωνούμε…Το δυστύχημα βέβαια είναι ότι ούτε και η ίδια η κ.Υπουργός αντιλαμβάνεται την αξία της φράσης που λέει…
Μετά τα γεγονότα στη Νομική λοιπόν ευτύχημα θα ήταν να απαγκιστρωθούμε από τις άσκοπες κομματικές αψιμαχίες και ο καθένας από τη θέση στην οποία βρίσκεται να προσφέρει μία λύση στο πρόβλημα.. Ή τουλάχιστον να αντιληφθεί ποιο είναι το πρόβλημα… Ευχής έργο θα ήταν να αποτελέσει η κατάληψη της Νομικής από τους μετανάστες την αφορμή για να καταδειχτεί το δράμα των χιλιάδων ανθρώπων που, καλώς ή κακώς, η Ιστορία θα το κρίνει, ζουν ανάμεσά μας.
Και μη βιαστείς να με θεωρήσεις αδιάφορη για την εθνική μας περιουσία και τα δημόσια κτίρια, όπως αυτό της Νομικής που τώρα βρίσκεται υπό κατάληψη.. Θυμήσου πως αυτές τις σκέψεις τις γράφει κάποια που στο κτίριο της Νομικής έχει περάσει τις πιο όμορφες στιγμές της φοιτητικής της ζωής….
Άλλωστε σκέψου ότι και αν ακόμα η επιλογή του κτιρίου της Νομικής ήταν τυχαία για να γίνει το κατάλυμα των μεταναστών, τότε μάλλον η Τύχη έστειλε το δικό της μήνυμα: Αυτό που ζητούν οι μετανάστες είναι να περάσει ο Νόμος, η Δικαιοσύνη το κατώφλι και των δικών τους σπιτιών.. Μα τι λέω; Συγνώμη, ξεχάστηκα, οι μετανάστες δεν επιτρέπεται να έχουν σπίτι για να γυρίσουν μετά τη δουλειά… Είναι άλλωστε «λαθραίοι»..
Η κόρη σου, Δήμητρα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου