Σαββατιάτικοι προβληματισμοί

Το Σάββατο είναι μέρα για ψώνια...

Εφοδιασμένος με τη λίστα που κολλημένη στο ψυγείο γεμίζει όλη την εβδομάδα από τις υπερκαταναλωτικές μας ανάγκες και με καμιά εκατοπενηνταριά Ευρώ στη τσέπη, φεύγω κατά τις έντεκα για το Σκλαβενίτη. Πολύς ο κόσμος!Χαμός!
Και όλο λέω πως δε θα ξανάρθω Σάββατο αλλά οι συνήθειες κόβονται δύσκολα...
Από την άλλη μεριά όμως βλέπω πολλούς συναδέλφους. Είναι ευκαιρία να τα λέμε στις ουρές στήνοντας πηγαδάκια ανάμεσα σε τυριά, παστά και αλλαντικά. Και να τα ακούω από πολλούς όπως σήμερα από τον Κώστα.
-Γιατί δε με κάνατε Υποδιευθυντή;
-Ρε συ είχε μεταπτυχιακό η άλλη.
-Εγώ όμως είχα Μετεκπαίδευση.
-Αυτή είχε και πολύ καλό βιογραφικό. Συμμετοχή σε επιμορφωτικά προγράμματα και καινοτόμες δράσεις, τίγκα ο φάκελος.
-Το δικό μου βιογραφικό ήταν καλύτερο...
Η συζήτηση συνεχίστηκε.Υπερασπιζόμασταν τις αλήθειες μας.
Έβλεπα στα μάτια του Κώστα την πίκρα και την αδικία και διαισθανόμουν ότι ήθελε να με ξεχέσει... Καλά θα έκανε!
Η σκέψη όμως ότι μπορεί να με συναντούσε ξανά σε μια από τις επόμενες κρίσεις ανέστειλε τη διάθεσή του να το κάνει.
Από την άλλη μεριά όμως έπρεπε και εγώ να υπερασπιστώ την υποκειμενική μου κρίση, τη δικιά μου αλήθεια, που έλεγε ότι με βάση τα προσόντα , τυπικά και ουσιαστικά των δύο, καλώς έπραξα και στήριξα την υποψηφιότητα της άλλης.
Αλλά έτσι όμως δε πάμε μπροστά.
Αν δεν γίνει ένα αντικειμενικό σύστημα αξιολόγησης, αν δεν μοριοδοτηθούν επακριβώς τα τυπικά προσόντα των υποψηφίων και αν δεν καταργηθούν οι συνεντεύξεις, δε κάνουμε δουλειά.
Πάντα θα υπάρχουν σκιές στις επιλογές και στις κρίσεις των συμβουλίων και πάντα θα αιωρούνται πελώρια ΓΙΑΤΙ στα μάτια και στις ψυχές όλων μας.