Μια ενδιαφέρουσα ανοιχτή επιστολή μου έστειλαν πριν από λίγο τέσσερις συνάδελφοι εκπαιδευτικοί οι οποίοι αφού εκθέτουν κάποιες σκέψεις τους για τη πορεία του συνδικαλιστικού κινήματος, δηλώνουν την πρόθεσή τους να μη συμμετέχουν στις εργασίες της Γ.Σ του συλλόγου μας που θα γίνει την Τετάρτη 25-11-2009 και να εργαστούν κανονικά στα σχολεία τους.
‘O EKΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟΣ ΕΠΙΣΤΡΕΦΕΙ’
ΑΝΟΙΧΤΗ ΕΠΙΣΤΟΛΗ
Υπάρχει μια μεγάλη σιωπηλή πλειοψηφία δασκάλων, νηπιαγωγών και καθηγητών η οποία τη στιγμή αυτή βρίσκεται συνειδητά στο χώρο εργασίας της και εκπροσωπείται εδώ με αυτό το κείμενο. Την απόφαση μας, να απέχουμε τη σημερινή μέρα από τη διαδικασία της Γενικής Συνέλευσης, ας μη βιαστούν κάποιοι να τη χαρακτηρίσουν ανεύθυνη, αβασάνιστη, σπασμωδική, αντιδραστική ή χωρίς νόημα. Είναι απόλυτα συνειδητή, συζητήθηκε εκτενώς και αποσκοπεί κάπου. Θέλει να μεταφέρει ένα πολύ απλό μήνυμα σε γονείς, μαθητές και εκπροσώπους της εκπαιδευτικής κοινότητας.
Βαρεθήκαμε τόσα χρόνια που υπηρετούμε αυτό τον κλάδο να καλούμαστε να συμμετέχουμε σε μια διαδικασία απονεκρωμένη, αποστειρωμένη, κομματικά προσανατολισμένη και ανέμπνευστη. Το γιατί έχει καταλήξει έτσι πρέπει να το αναλογιστούν σοβαρά οι εκπρόσωποι των κομμάτων που βρίσκονται εκεί, διότι μάλλον αυτοί είναι υπεύθυνοι. Υπεύθυνοι για την απαίδευτη, άγονη και αλλότρια ‘παρούσια-απουσία’ των εκπαιδευτικών.
Τη μέρα αυτή πολλοί συνάδελφοί μας (και μεις οι ίδιοι), χρόνια τώρα (για πολλούς πάνω από 20) κανονίζουμε να μείνουμε σπίτι μας, να ξεκουραστούμε, να κάνουμε τις δουλειές μας, άντε και να πάμε βιαστικά μετά το μεσημέρι αγκομαχώντας να ψηφίσουμε κάποιον (που συχνά δεν ξέρουμε) και να γυρίσουμε πίσω. Πολλοί μάλιστα από μας ούτε καν γι’αυτά τα 5 λεπτά δεν εμφανιζόμαστε (κι ίσως πολύ καλά κάνουμε). Βαρεθήκαμε να ακούμε κοκορομαχίες χωρίς νόημα και αντιπαραθέσεις για τα μάτια του κόσμου που ενίοτε καταλήγουν σε ‘αδελφική συμφιλίωση’.
Βαριόμαστε. Βαριόμαστε αφόρητα. Το έχουμε ξαναδεί το έργο όταν είμαστε φοιτητές. Είναι παρωχημένο και ανέραστο. Πρέπει να κατέβει.
Υπάρχει μια συντριπτικά μεγάλη σιωπηλή πλειοψηφία που γνωρίζει πολύ καλά ότι οι εκπρόσωποι της (που η ίδια βέβαια ψηφίζει ΑΛΛΑ΄ με τον τρόπο που περιγράψαμε) βρίσκονται εκεί, χρόνια τώρα, στις θέσεις τους για να μοιράζουν αφίσες με τα ίδια αιτήματα, με τα ίδια λόγια, για να ‘λουφάρουν’ συχνά από την τάξη, για να ανελιχθούν στην κομματική και συνδικαλιστική μηχανή, για να καταλάβουν στο μέλλον θέσεις και, αργότερα, με τη σειρά τους, να υπηρετήσουν κατασταλτικά τις όποιες ‘αντιρρήσεις’, να κρατήσουν ισορροπίες, να συνδιαλλαγούν μεταξύ τους και να ‘βολέψουν’ βέβαια κόσμο εκατέρωθεν.
Τί; Κάποιοι θα αναρωτηθούν...Συμβαίνει κάτι τέτοιο; Όχι βέβαια, απαντάμε εμείς.
Όλα αυτά, είναι μόνο κάποτε στο μυαλό αυτής της συντριπτικής πλειοψηφίας την οποία δεν πρέπει να παίρνετε σοβαρά (και σίγουρα δε θα πάρετε).
Μιας συντριπτικής πλειοψηφίας την οποία ξεπουλήσατε σε όλες τις απεργίες και διεκδικήσεις, την οποία ποτέ δεν επισκέπτεστε στα σχολεία για να ακούσετε με σοβαρότητα τις απόψεις της παρά μόνο αν είναι να την καλέσετε να αναβαθμίσει το επίπεδό της στη Βανδή ή στον Μητροπάνο. Συγχαρητήρια! Οι Σύλλογοί μας φαίνεται γι’αυτό μόνον να είναι ικανοί.
Την οποία σέρνετε σε μια διαδικασία με το πρόσχημα ότι ‘χύθηκε αίμα’ για να κερδίσουμε αυτή τη μέρα, ότι είναι αποτέλεσμα αγώνων κ.λ.π.
Εμείς απαντάμε ότι οπωσδήποτε κι έτσι νάναι, δεν πρόκειται για το δικό σας αίμα που έτσι εύκολα επικαλείστε ως επαγγελματίες συνδικαλιστές του 2009. Πιστεύουμε ότι ο συνδικαλισμός έτσι όπως ασκείται σήμερα εξυπηρετεί το ακριβώς αντίθετο από αυτό για το οποίο έντιμα ξεκίνησε. Κι εξάλλου το ‘έντιμο αίμα’ που αναφέρει και ο Ελύτης, ‘ζητάει εκδίκηση’. Μια τέτοια ενδιαφέρουσα εκδίκηση θα ήταν η αποχή όλων μας (θα συμβεί στο μέλλον κι αυτό, τώρα ξεκινάει) από ετούτη τη διαδικασία και η ενεργητική αποστροφή μας σε κάθε είδους καθοδηγητή.
Από δω και μπρος θα ακούμε και θα θεωρούμε υπεύθυνο έναν συνομιλητή μας που δε θα ανήκει κάπου κι ούτε θα προσπαθεί να μας πείσει ότι το κόμμα του ενδιαφέρεται για την παιδεία κι έχει καλύτερα αιτήματα. Ναι, πιστεύουμε ότι μπορεί να γίνει αυτό. Πιστεύουμε ότι μπορείς πραγματικά να αγωνιστείς όταν δεν ανήκεις κάπου γιατί τότε δεν έχεις να λογοδοτήσεις σε κανέναν, και δε θα συμβιβαστείς.
Αλήθεια, γιατί ο χώρος της εκπαίδευσης, στο όνομα μιας επίπλαστης δημοκρατίας, να κομματικοποιείται, να γεμίζουμε αφίσσες και ονόματα υποψηφίων, να διδάσκουμε στα παιδιά μας την αντιπαράθεση; Στα φετινά και στα προπερσινά και στα 10 χρόνια πριν, αιτήματα των κομμάτων (ειδικά των δυο μεγάλων, αλλά και των μικρότερων) όλοι φαίνεται να αγωνιζόμαστε για τα ίδια πράγματα στο χώρο μας. Ποιος ο λόγος λοιπόν να αναλωνόμαστε σε κομματικές αντιπαραθέσεις; Όλοι, υποτίθεται πιστεύουμε σε μια δημόσια και δωρεάν παιδεία για όλους (έχει γίνει ανέκδοτο πια). Για αξιοκρατία στις θέσεις των φορέων μας (υπάρχει;), για χώρους εργασίας ανθρώπινους με επαρκές και εξειδικευμένο προσωπικό (από το κυλικείο ως τον ψυχολόγο) (υπάρχει;), για βιβλιοθήκες, για ουσιαστική επιμόρφωση και όχι αυτή την κοροϊδία που έχουμε υποστεί, για αναβάθμιση και υποστήριξη του ρόλου μας, για καλύτερα βιβλία, για αξιοκρατική αξιολόγηση κ.λ.π.
Υπάρχει λοιπόν μια μεγάλη σιωπηλή πλειοψηφία που δε θέλει να κοροϊδεύει τους γονείς (γιατί κι εμείς γονείς είμαστε), τους μαθητές της, και κυρίως τον εαυτό της. Και που τόσα χρόνια δεν έβρισκε μια πειστική απάντηση στην ερώτηση ενός γονιού «Γιατί δεν κάνετε τη συνέλευση σας το μεσημέρι ή το απόγευμα και χρειάζεται να κλείνει το σχολείο κάθε φορά;» Θέλουμε απέναντι στην κοινωνία να είμαστε καθαροί και ουσιαστικοί, αν θέλουμε να μας σέβονται. Ένα λοιπόν βήμα θα ήταν οι συνελεύσεις μας τέτοιου είδους να γίνονται μετά το μεσημέρι και όσοι πραγματικά ενδιαφέρονται να πηγαίνουν. Στο χέρι μας είναι να πείσουμε τους εαυτούς μας ότι χρειάζεται η ενεργητική μας συμμετοχή. Η πραγματική ενεργητική συμμετοχή. Το σημερινό μοντέλο απέτυχε παταγωδώς. Ας μη το συντηρούμε πια για να πάμε το αμάξι στο συνεργείο ή να κατεβούμε για ψώνια στην Αθήνα.
Υπάρχει μια μεγάλη σιωπηλή πλειοψηφία δασκάλων, νηπιαγωγών και καθηγητών η οποία τη στιγμή αυτή βρίσκεται συνειδητά στο χώρο εργασίας της και εκπροσωπείται εδώ με αυτό το κείμενο. Θα βρίσκεται κάθε χρόνο εκεί μέχρι να νοιώσει ότι κάτι αλλάζει (κι αυτή δε βάζει χρονοδιαγράμματα 100 ημερών).
Πιστεύουμε ότι με την κίνησή μας αυτή ο εκπαιδευτικός επιστρέφει ουσιαστικά στις ανατρεπτικές αξίες, επιστρέφει στην κοινωνία των προσώπων, στη σχολική Κοινότητα, και τελικά απέχει από τους απρόσωπους μηχανισμούς και τα παραταξιακά κυκλώματα.
Όσο γι’ αυτό το ‘εξωφρενικό’ για τους συνδικα-ληστές της ψήφου μας κείμενο, το θεωρούμε ως μία έντιμη ψήφο διαμαρτυρίας που μπορείτε κι εσείς να ρίξετε στην κάλπη, (μαζί με την προτίμησή σας, γιατί όχι;) αν αποφασίσετε να ψηφίσετε.
Οι εκπαιδευτικοί που φύγαν απ’ το μαντρί
και επιστρέφουν στο μαθητή...
Τσόπανος Χρήστος, Καρτσωνάκης Σταύρος, Πασσάκου Εύη, Γαλανοπούλου Ελλάδα
(Παρακαλούμε να ενημερωθούν οι συνάδελφοι)
ΑΝΟΙΧΤΗ ΕΠΙΣΤΟΛΗ
Υπάρχει μια μεγάλη σιωπηλή πλειοψηφία δασκάλων, νηπιαγωγών και καθηγητών η οποία τη στιγμή αυτή βρίσκεται συνειδητά στο χώρο εργασίας της και εκπροσωπείται εδώ με αυτό το κείμενο. Την απόφαση μας, να απέχουμε τη σημερινή μέρα από τη διαδικασία της Γενικής Συνέλευσης, ας μη βιαστούν κάποιοι να τη χαρακτηρίσουν ανεύθυνη, αβασάνιστη, σπασμωδική, αντιδραστική ή χωρίς νόημα. Είναι απόλυτα συνειδητή, συζητήθηκε εκτενώς και αποσκοπεί κάπου. Θέλει να μεταφέρει ένα πολύ απλό μήνυμα σε γονείς, μαθητές και εκπροσώπους της εκπαιδευτικής κοινότητας.
Βαρεθήκαμε τόσα χρόνια που υπηρετούμε αυτό τον κλάδο να καλούμαστε να συμμετέχουμε σε μια διαδικασία απονεκρωμένη, αποστειρωμένη, κομματικά προσανατολισμένη και ανέμπνευστη. Το γιατί έχει καταλήξει έτσι πρέπει να το αναλογιστούν σοβαρά οι εκπρόσωποι των κομμάτων που βρίσκονται εκεί, διότι μάλλον αυτοί είναι υπεύθυνοι. Υπεύθυνοι για την απαίδευτη, άγονη και αλλότρια ‘παρούσια-απουσία’ των εκπαιδευτικών.
Τη μέρα αυτή πολλοί συνάδελφοί μας (και μεις οι ίδιοι), χρόνια τώρα (για πολλούς πάνω από 20) κανονίζουμε να μείνουμε σπίτι μας, να ξεκουραστούμε, να κάνουμε τις δουλειές μας, άντε και να πάμε βιαστικά μετά το μεσημέρι αγκομαχώντας να ψηφίσουμε κάποιον (που συχνά δεν ξέρουμε) και να γυρίσουμε πίσω. Πολλοί μάλιστα από μας ούτε καν γι’αυτά τα 5 λεπτά δεν εμφανιζόμαστε (κι ίσως πολύ καλά κάνουμε). Βαρεθήκαμε να ακούμε κοκορομαχίες χωρίς νόημα και αντιπαραθέσεις για τα μάτια του κόσμου που ενίοτε καταλήγουν σε ‘αδελφική συμφιλίωση’.
Βαριόμαστε. Βαριόμαστε αφόρητα. Το έχουμε ξαναδεί το έργο όταν είμαστε φοιτητές. Είναι παρωχημένο και ανέραστο. Πρέπει να κατέβει.
Υπάρχει μια συντριπτικά μεγάλη σιωπηλή πλειοψηφία που γνωρίζει πολύ καλά ότι οι εκπρόσωποι της (που η ίδια βέβαια ψηφίζει ΑΛΛΑ΄ με τον τρόπο που περιγράψαμε) βρίσκονται εκεί, χρόνια τώρα, στις θέσεις τους για να μοιράζουν αφίσες με τα ίδια αιτήματα, με τα ίδια λόγια, για να ‘λουφάρουν’ συχνά από την τάξη, για να ανελιχθούν στην κομματική και συνδικαλιστική μηχανή, για να καταλάβουν στο μέλλον θέσεις και, αργότερα, με τη σειρά τους, να υπηρετήσουν κατασταλτικά τις όποιες ‘αντιρρήσεις’, να κρατήσουν ισορροπίες, να συνδιαλλαγούν μεταξύ τους και να ‘βολέψουν’ βέβαια κόσμο εκατέρωθεν.
Τί; Κάποιοι θα αναρωτηθούν...Συμβαίνει κάτι τέτοιο; Όχι βέβαια, απαντάμε εμείς.
Όλα αυτά, είναι μόνο κάποτε στο μυαλό αυτής της συντριπτικής πλειοψηφίας την οποία δεν πρέπει να παίρνετε σοβαρά (και σίγουρα δε θα πάρετε).
Μιας συντριπτικής πλειοψηφίας την οποία ξεπουλήσατε σε όλες τις απεργίες και διεκδικήσεις, την οποία ποτέ δεν επισκέπτεστε στα σχολεία για να ακούσετε με σοβαρότητα τις απόψεις της παρά μόνο αν είναι να την καλέσετε να αναβαθμίσει το επίπεδό της στη Βανδή ή στον Μητροπάνο. Συγχαρητήρια! Οι Σύλλογοί μας φαίνεται γι’αυτό μόνον να είναι ικανοί.
Την οποία σέρνετε σε μια διαδικασία με το πρόσχημα ότι ‘χύθηκε αίμα’ για να κερδίσουμε αυτή τη μέρα, ότι είναι αποτέλεσμα αγώνων κ.λ.π.
Εμείς απαντάμε ότι οπωσδήποτε κι έτσι νάναι, δεν πρόκειται για το δικό σας αίμα που έτσι εύκολα επικαλείστε ως επαγγελματίες συνδικαλιστές του 2009. Πιστεύουμε ότι ο συνδικαλισμός έτσι όπως ασκείται σήμερα εξυπηρετεί το ακριβώς αντίθετο από αυτό για το οποίο έντιμα ξεκίνησε. Κι εξάλλου το ‘έντιμο αίμα’ που αναφέρει και ο Ελύτης, ‘ζητάει εκδίκηση’. Μια τέτοια ενδιαφέρουσα εκδίκηση θα ήταν η αποχή όλων μας (θα συμβεί στο μέλλον κι αυτό, τώρα ξεκινάει) από ετούτη τη διαδικασία και η ενεργητική αποστροφή μας σε κάθε είδους καθοδηγητή.
Από δω και μπρος θα ακούμε και θα θεωρούμε υπεύθυνο έναν συνομιλητή μας που δε θα ανήκει κάπου κι ούτε θα προσπαθεί να μας πείσει ότι το κόμμα του ενδιαφέρεται για την παιδεία κι έχει καλύτερα αιτήματα. Ναι, πιστεύουμε ότι μπορεί να γίνει αυτό. Πιστεύουμε ότι μπορείς πραγματικά να αγωνιστείς όταν δεν ανήκεις κάπου γιατί τότε δεν έχεις να λογοδοτήσεις σε κανέναν, και δε θα συμβιβαστείς.
Αλήθεια, γιατί ο χώρος της εκπαίδευσης, στο όνομα μιας επίπλαστης δημοκρατίας, να κομματικοποιείται, να γεμίζουμε αφίσσες και ονόματα υποψηφίων, να διδάσκουμε στα παιδιά μας την αντιπαράθεση; Στα φετινά και στα προπερσινά και στα 10 χρόνια πριν, αιτήματα των κομμάτων (ειδικά των δυο μεγάλων, αλλά και των μικρότερων) όλοι φαίνεται να αγωνιζόμαστε για τα ίδια πράγματα στο χώρο μας. Ποιος ο λόγος λοιπόν να αναλωνόμαστε σε κομματικές αντιπαραθέσεις; Όλοι, υποτίθεται πιστεύουμε σε μια δημόσια και δωρεάν παιδεία για όλους (έχει γίνει ανέκδοτο πια). Για αξιοκρατία στις θέσεις των φορέων μας (υπάρχει;), για χώρους εργασίας ανθρώπινους με επαρκές και εξειδικευμένο προσωπικό (από το κυλικείο ως τον ψυχολόγο) (υπάρχει;), για βιβλιοθήκες, για ουσιαστική επιμόρφωση και όχι αυτή την κοροϊδία που έχουμε υποστεί, για αναβάθμιση και υποστήριξη του ρόλου μας, για καλύτερα βιβλία, για αξιοκρατική αξιολόγηση κ.λ.π.
Υπάρχει λοιπόν μια μεγάλη σιωπηλή πλειοψηφία που δε θέλει να κοροϊδεύει τους γονείς (γιατί κι εμείς γονείς είμαστε), τους μαθητές της, και κυρίως τον εαυτό της. Και που τόσα χρόνια δεν έβρισκε μια πειστική απάντηση στην ερώτηση ενός γονιού «Γιατί δεν κάνετε τη συνέλευση σας το μεσημέρι ή το απόγευμα και χρειάζεται να κλείνει το σχολείο κάθε φορά;» Θέλουμε απέναντι στην κοινωνία να είμαστε καθαροί και ουσιαστικοί, αν θέλουμε να μας σέβονται. Ένα λοιπόν βήμα θα ήταν οι συνελεύσεις μας τέτοιου είδους να γίνονται μετά το μεσημέρι και όσοι πραγματικά ενδιαφέρονται να πηγαίνουν. Στο χέρι μας είναι να πείσουμε τους εαυτούς μας ότι χρειάζεται η ενεργητική μας συμμετοχή. Η πραγματική ενεργητική συμμετοχή. Το σημερινό μοντέλο απέτυχε παταγωδώς. Ας μη το συντηρούμε πια για να πάμε το αμάξι στο συνεργείο ή να κατεβούμε για ψώνια στην Αθήνα.
Υπάρχει μια μεγάλη σιωπηλή πλειοψηφία δασκάλων, νηπιαγωγών και καθηγητών η οποία τη στιγμή αυτή βρίσκεται συνειδητά στο χώρο εργασίας της και εκπροσωπείται εδώ με αυτό το κείμενο. Θα βρίσκεται κάθε χρόνο εκεί μέχρι να νοιώσει ότι κάτι αλλάζει (κι αυτή δε βάζει χρονοδιαγράμματα 100 ημερών).
Πιστεύουμε ότι με την κίνησή μας αυτή ο εκπαιδευτικός επιστρέφει ουσιαστικά στις ανατρεπτικές αξίες, επιστρέφει στην κοινωνία των προσώπων, στη σχολική Κοινότητα, και τελικά απέχει από τους απρόσωπους μηχανισμούς και τα παραταξιακά κυκλώματα.
Όσο γι’ αυτό το ‘εξωφρενικό’ για τους συνδικα-ληστές της ψήφου μας κείμενο, το θεωρούμε ως μία έντιμη ψήφο διαμαρτυρίας που μπορείτε κι εσείς να ρίξετε στην κάλπη, (μαζί με την προτίμησή σας, γιατί όχι;) αν αποφασίσετε να ψηφίσετε.
Οι εκπαιδευτικοί που φύγαν απ’ το μαντρί
και επιστρέφουν στο μαθητή...
Τσόπανος Χρήστος, Καρτσωνάκης Σταύρος, Πασσάκου Εύη, Γαλανοπούλου Ελλάδα
(Παρακαλούμε να ενημερωθούν οι συνάδελφοι)
1 σχόλιο:
Θέλουμε να σας ενημερώσουμε ότι την ανοιχτή επιστολή "Ο εκπαιδευτικός επιστρέφη" την συνυπογράψαμε εξαρχής η Καμπούρη Ιωάννα και η Κουσουράκου Εύη (νηπιαγωγοί) αλλά για λόγους τεχνικούς δεν εμφανίστηκαν τα ονόματά μας.
Καμπούρη Ιωάννα
Δημοσίευση σχολίου