Εδώ καράβια χάνονται...

Απορία πρώτη: Είναι ο Νόμος - Πλαίσιο το μεγαλύτερο πρόβλημα της παιδείας σήμερα;

Απορία δεύτερη: Είναι ο τρόπος εκλογής πρυτάνεων, αντιπρυτάνεων, κοσμητόρων και προέδρων τμημάτων το μεγαλύτερο άγχος των ελληνικών οικογενειών;...


Απορία τρίτη: Έχουν στο παρελθόν υπάρξει νομοθετήματα των οποίων κάποιες διατάξεις διορθώθηκαν, τροποποιήθηκαν ή ακόμη και δεν εφαρμόστηκαν ή είναι η πρώτη φορά που εγείρονται αντιρρήσεις;

Επειδή βλέπω το μεγαλύτερο μέρος της εκπαιδευτικής (αλλά και πολιτικής) ειδησεογραφίας να κατευθύνεται, για μία ακόμη φορά, ολοταχώς σε ένα «αγώνα χωρίς τέλος», θέλω να θυμίσω τα εξής: Πέρυσι τα σχολεία της χώρας δεν είχαν βιβλία. Εφέτος οι αρμόδιοι υπόσχονται ότι το θέμα ρυθμίστηκε αν και δικαιούμαστε να διατηρούμε μια ανησυχία.

Πέρυσι πολλές σχολικές επιτροπές δεν είχαν πετρέλαιο και αναλώσιμα για να ολοκληρώσουν τη χρονιά, ενώ παιδιά έφταναν στα σχολεία χωρίς να έχουν φάει πρωινό. Εφέτος η πρωτοβάθμια και δευτεροβάθμια εκπαίδευση της χώρας πέφτει σε νομοθετικές... τρύπες, καθώς η μεταρρύθμιση που ξεκίνησε το ΠαΣοΚ στα σχολεία έμεινε στη μέση, το περίφημο νομοσχέδιο του Νέου Λυκείου δεν ψηφίστηκε ποτέ. Στο δημοτικό ξεκίνησαν τα πιλοτικά προγράμματα των νέων δημοτικών σχολείων με αναμορφωμένο πρόγραμμα, στο γυμνάσιο δεν έγινε καμία αλλαγή από όσες είχαν προγραμματιστεί για ενιαίο τρόπο διδασκαλίας και προγράμματα σπουδών, στην Α' τάξη Λυκείου προχώρησε το νέο πρόγραμμα, αλλά στην Β' και την Γ' Λυκείου παραμένει το παλαιό...

Επιμόρφωση εκπαιδευτικών δεν υπάρχει, τα πανεπιστήμια δεν έχουν λεφτά, οι εκπαιδευτικές ομοσπονδίες γκρινιάζουν.

Μήπως κάπου εδώ χάνουμε τον στόχο μας; Μήπως ενδιαφέρεται κανείς σ' αυτόν τον τόπο, πλην ίσως παλαιών διοικήσεων στο υπουργείο Παιδείας ή νυν διοικήσεων στα πανεπιστήμια, εάν ο υφυπουργός Παιδείας κ. Θ. Παπαθεοδώρου και πρώην πρύτανης θα αναλάβει στην ευθύνη του την αρμοδιότητα των σχολείων ή των ΑΕΙ και αν αυτό είναι «μήνυμα» για το αν θα ανατραπεί ο νόμος για τα πανεπιστήμια; Οπως καταλαβαίνω εγώ, ένας υφυπουργός για θέματα παιδείας έχει ορισθεί, οπότε είναι πιθανόν να έχει άποψη για όλα. Όπως άποψη δικαιούται να έχει ο νέος υπουργός κ. Κ. Αρβανιτόπουλος, στον οποίο δόθηκε η «λαϊκή εντολή» να λύσει το θέμα. Εάν δεν υπήρχε εδώ μια διάθεση αλλαγής πλεύσης, δεν θα είχε αλλάξει και η ηγεσία του υπουργείου και της χώρας συνολικά, να υποθέσω.

Προτείνω λοιπόν, να αφήσουμε πανεπιστήμια και υπουργείο να λύσουν τα θέματά τους, χωρίς να θεωρούμε αυτό το κεντρικό διακύβευμα της Παιδείας μας σήμερα. Γιατί απλά δεν είναι. Το μυστικό βρίσκεται αλλού: Τα πανεπιστήμια, αποτελούν «θερμοκήπια» πολιτικών στελεχών, φορείς μια πολύ μεγαλύτερης εξουσίας από εκείνη του κοινοβουλίου: της εξουσίας της γνώσης. Άλλοι την χρησιμοποιούν σωστά, άλλοι όχι. Πάντα όμως γίνονται ο εφιάλτης κάθε υπουργού. Πάντα, κάθε υπουργός θέλει κάτι... να αλλάξει.

Κανείς ως σήμερα δεν ασχολήθηκε με τα νηπιαγωγεία και τα δημοτικά, παρότι αποτελούν μια βαθμίδα κρισιμότατη για την ανάπτυξη της προσωπικότητας των παιδιών κατά την πρώτη επαφή τους με την εκπαιδευτική πραγματικότητα. Γιατί άραγε;

TO BHMA