Η παιδοφιλία ως αναπηρία και οι ιδεολογικές απαρχές της αθώωσής της

Στη σελίδα 38170 του υπ Αρ 2611, ΦΕΚ στις 8 Νοεμβρίου 2011 που είναι εδώ και αναφέρεται στον Ενιαίο Πίνακα Προσδιορισμού Ποσοστού Αναπηρίας είχαν περιληφθεί κατηγορίες ατόμων όπως παιδόφιλοι και επιδειξιομανείς υπό τον γενικό τίτλο «σεξουαλικές διαστροφές» , γεγονός που προκάλεσε τις καταγγελίες ατόμων με διαφορετικότητα, τα οποία βάσει νόμου εισπράττουν το προβλεπόμενο επίδομα αλλά μπορούν να εξασφαλίσουν ορισμένα προνόμια, όπως μειωμένα τιμολόγια στους λογαριασμούς της ΔΕΗ, ή σε εισιτήρια Μέσων Μαζικής Μεταφοράς.

Το γεγονός αυτό ενόχλησε ιδιαίτερα την ελληνική κοινωνία, έγινε φασαρία και ο Υπουργός Εργασίας υποχρεώθηκε στη σύσταση νέας Ειδικής Επιστημονικής Επιτροπής, με αντικείμενο την αναπροσαρμογή του κανονισμού,για τις κατηγορίες και τα ποσοστά αναπηρίας...

Μέρες τώρα ήθελα να γράψω δυο λόγια για το θέμα αλλά μιας και δεν έχω έμπνευση καλή είναι και η αντιγραφή οπότε παραθέτω δυο άρθρα που διάβασα...

Άρθρο 1
Η παιδοφιλία ως αναπηρία και η επιστροφή της νοσοκόμας Ratched

του Ναπολέoντα Λιναρδάτου

Με την φασαρία που έγινε με την υπ Αρ. 2611 ΦΕΚ της 8 Νοεμβρίου 2011 όπου «είχαν περιληφθεί μεταξύ των ψυχικώς πασχόντων, κατηγορίες ατόμων όπως παιδόφιλοι, επιδειξιομανείς, εθισμένοι στον τζόγο, κλεπτομανείς και πυρομανείς» χάθηκε η ουσία της υπόθεσης που είναι πολύ πιο σημαντική από την συγκεκριμένη είδηση.

Ο θόρυβος για τους σχετικά “ανάπηρους” παιδόφιλους που αν συντρέχουν και άλλοι λόγοι μπορούν να απολαμβάνουν «μειωμένα τιμολόγια στους λογαριασμούς της ΔΕΗ, ή σε εισιτήρια Μέσων Μαζικής Μεταφοράς» παρουσιάστηκε ως ένα άλλο ευτράπελο γεγονός του ανοργάνωτου ελληνικού κράτους. Δυστυχώς η πραγματικότητα είναι πολύ χειρότερη.

Όλα αυτά προέρχονται από τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας και βρίσκονται στην Διεθνή Ταξινόμηση Νοσημάτων, παιδοφιλία F65.4, φετιχισμός F65.0, σαδομαδοχισμός F65.5 κτλ, ως ψυχικές παθήσεις. Ανήκουν σε μια ολοένα αυξανόμενη ομάδα ψυχικών νοσημάτων.

Μια μεγάλη έρευνα από το Εθνικό Ινστιτούτο Ψυχικής Υγείας (ΗΠΑ) βρήκε ότι το 46%, επαναλαμβάνω το 46%, των τυχαία επιλεγμένων ενήλικων που συμμετείχαν στην έρευνα πληρούσαν τις προϋποθέσεις που έχει θεσπίσει η Αμερικανική Ψυχιατρική Εταιρεία που αποδείκνυαν ότι έπασχαν ή είχαν στο παρελθόν «τουλάχιστον μία ψυχική ασθένεια μέσα σε τέσσερις ευρείες κατηγορίες σε κάποια στιγμή στη ζωή τους.»
Δεν χρειάζεται να είσαι Michel Foucault για να υποψιαστείς ότι το πράγμα κάπου μπάζει.

Όπως έχουν υποστηρίξει οι Michel Foucault, R.D. Laing και Thomas Szasz η «ψυχιατρική είναι μια μορφή κοινωνικού έλεγχου, για να στιγματίζεται και να τιμωρείται ανεπιθύμητη συμπεριφορά με το πρόσχημα της θεραπείας.» Μπορεί κάποιος να μην συμφωνεί απόλυτα με αυτή την θέση, αλλά θα πρέπει τουλάχιστον να αναγνωρίσουμε ότι έστω και αν είναι μια καρικατούρα της ψυχιατρικής, είναι μια καρικατούρα που εμπεριέχει αλήθειες και καταδεικνύει σοβαρούς κινδύνους.

Το ότι η ψυχιατρική έχει στο παρελθόν ενοχοποιήσει συμπεριφορές που σήμερα είναι ανεκτές (βλ. ομοφυλοφιλία) ενώ τώρα φαίνεται να αθωώνει εγκληματίες (παιδοφιλία), θα πρέπει να μας δημιουργήσει σοβαρά ερωτηματικά για την επιστημονική φερεγγυότητα του κλάδου.
Υπάρχουν ανεπιθύμητες συμπεριφορές που είναι απλά μη δημοφιλείς και υπάρχουν άλλες που είναι απλά εγκληματικές, αυτό δεν σημαίνει ότι αποκλίνουσες συμπεριφορές είναι ψυχικές παθήσεις.

Η αύξηση των “ψυχικών παθήσεων” συνάδει με τις ιδεολογικές εμμονές του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας που είναι εξειδικευμένη οργάνωση του επαίσχυντου ΟΗΕ. Η δραματική εξάπλωση των ψυχικών “παθήσεων” υποδηλώνει την συρρίκνωση της ατομικής σφαίρας δράσης και ευθύνης του ατόμου, την αύξηση του κράτους νταντά που αναλαμβάνει είτε να θεραπεύσει, είτε να καθορίσει μέσο της νομοθεσίας και των κανονισμών την πλήρη υπόταξη του ατόμου στα κελεύσματα της κρατικιστικής αριστεράς που κυριαρχεί σε αυτούς τους παγκόσμιους οργανισμούς.

Στις προηγούμενες δεκαετίες ο στόχος ήταν ο κρατικός έλεγχος των μέσων παραγωγής. Μια και αυτή η προσπάθεια απέτυχε παταγωδώς, τώρα ο σοσιαλισμός εισάγεται από την πίσω πόρτα, κρατικοποιόντας σταδιακά όλο και περισσότερες πτυχές της καθημερινότητας μας.

Στο 1984 του Orwell διαβάζουμε το «Αν θέλεις ένα όραμα του μέλλοντος, φαντάσου μια μπότα να συντρίβει ένα ανθρώπινο πρόσωπο -για πάντα.» Τα πράγματα δεν είναι τόσο δραματικά, εκτός αν κατοικείς στον σοσιαλιστικό παράδεισο της Βόρειας Κορέας. Εμείς έχουμε να κάνουμε με έναν πιο ευαίσθητο και μαλθακό κρατικισμό, που δεν βρίσκεται τόσο στο πρόσωπο ενός φύλακα ενός στρατοπέδου αλλά στην νοσοκόμα Ratched του βιβλίου One Flew Over the Cuckoo's Nest του Ken Kesey. (Το οποίο έγινε μια εξαιρετική ταινία με τον Jack Nicholson και την Louise Fletcher)

Η νοσοκόμα Ratched, κάτω από το πέπλο της προσφοράς, του ενδιαφέροντος και της αφοσίωσης, ασκεί μια σχεδόν ανεπαίσθητη και αθόρυβη τυραννία στις ζωές των έγκλειστων στην ψυχιατρική κλινική. Μια σκιαγράφηση ενός απευκταίου μέλλοντος που έχει περισσότερες πιθανότητες κάποτε να γίνει πραγματικότητα. Η παθολογικοποίηση όλο και περισσότερων συμπεριφορών είναι μια αρχή.

Άρθρο2
Οι ιδεολογικές απαρχές της αθώωσης της παιδοφιλίας
του ΙΩΑΝΝΗ ΚΩΤΟΥΛΑ

Η πρόσληψη της παιδοφιλίας ως παρέκκλισης, η οποία πρέπει να τυγχάνει ακόμη και οικονομικής στήριξης στο πλαίσιο του κοινωνικού κράτους, μία αντίληψη, η οποία καταγράφηκε προσφάτως στην Ελλάδα, αποτελεί λογική κατάληξη της αρχής της πολιτικής ορθότητας και του αξιακού σχετικισμού. Οι εξελίξεις αυτές συνδέονται σε σημαντικό βαθμό με τις διατυπώσεις πλευρών της Νέας Αριστεράς και του αξιακού σχετικισμού, ο οποίος προβλήθηκε ως νέο ερμηνευτικό υπόδειγμα στις κοινωνικές επιστήμες αρχικά μέσω της αντι-κουλτούρας της δεκαετίας του 1960 και κατόπιν μέσω της διάχυσης των ιδεολογημάτων της Νέας Αριστεράς στον πανεπιστημιακό χώρο και την βιβλιογραφία. Η σεξουαλικότητα αποτελούσε κομβικό θέμα της αντι-κουλτούρας των δεκαετιών αυτών.

Σε ορισμένα κοινόβια στην Γερμανία η ιδεοληπτική αθώωση της παιδοφιλίας ή της αιμομιξίας εγκαινιάστηκε ως αναζήτηση μίας εναλλακτικής σεξουαλικότητας και ως πρόταγμα ανακάλυψης της σεξουαλικότητας εκ μέρους των παιδιών, στο πλαίσιο της αναίρεσης των ορίων ανάμεσα στους ενήλικες και τα παιδιά. Στο κοινόβιο Rote Freiheit (=Κόκκινη Ελευθερία) στο Kreuzberg του Βερολίνου, όπου διακηρυγμένος σκοπός ήταν η «διαμόρφωση σοσιαλιστικών προσωπικοτήτων», η σεξουαλική αγωγή αποτελούσε καθημερινό μάθημα, ενώ διεξάγονταν παρατηρήσεις για την διερεύνηση της σεξουαλικότητας των παιδιών. Το κοινόβιο, όπως αποδείχθηκε, λειτουργούσε ως προμετωπίδα του Ινστιτούτου Ψυχολογίας του Ελεύθερου Πανεπιστημίου του Βερολίνου, το οποίο είχε παράσχει τόσο τις εγκαταστάσεις όσο και το προσωπικό για τη σεξουαλική αγωγή. Αναφέρεται επίσης η περίπτωση του Klaus Rainer Röhl, εκδότη του αριστερίστικου περιοδικού Konkret, στο οποίο υποστηριζόταν ανοικτά η παιδεραστία. Σε πολυάριθμους εναλλακτικούς παιδικούς σταθμούς (Kinderladen), οι οποίοι χαρακτηρίζονταν αντι-αυταρχικοί, κεντρικό θέμα συζήτησης ήταν το σεξ, όπως αναφέρει ο Alexander Schuller, εκ των μελών του κινήματος για τη σεξουαλικότητα, ενώ υπήρχαν πολυάριθμα περιστατικά, τα οποία σήμερα χαρακτηρίζονται παιδεραστικά, όπως παραδέχεται ο Daniel Cohn-Bendit στην αυτοβιογραφία του. Στο τεύχος 17 του περιοδικού Kursbuch, το οποίο εξέταζε την θέση της επαναστατικής Αριστεράς για τη σεξουαλικότητα, υπήρχε μία αναφορά του Κοινοβίου 2 (Kommune 2) στο Βερολίνο με τίτλο «Εκπαιδεύοντας παιδιά στο Κοινόβιο». Στην αναφορά περιγράφονται με πολλές γραφικές λεπτομέρειες πράξεις παιδεραστίας στο πλαίσιο εξερεύνησης της παιδικής σεξουαλικότητας και της υπέρβασης των προκαταλήψεων της μπουρζουαζίας.

Η Νέα Αριστερά επεδίωκε, αυτήν την φορά μέσω της σεξουαλικότητας, την δημιουργία ενός «νέου ανθρώπου», καθώς, όπως αναφέρεται στο Εγχειρίδιο θετικής παιδικής αγωγής (1971), «τα παιδιά μπορούν να μάθουν να εκτιμούν τον ερωτισμό και τη σεξουαλική πράξη πολύ προτού αντιληφθούν πώς γίνεται η σύλληψη ενός παιδιού. Είναι απαραίτητο για τα παιδιά να αγκαλιάζονται με ενήλικες, ενώ εξίσου πολύτιμο είναι κατά την διάρκεια του αγκαλιάσματος να υπάρχει και σεξουαλική επαφή».

Οι Πράσινοι της Γερμανίας για ένα διάστημα υιοθέτησαν φιλική στάση προς την παιδοφιλία. Στο συνέδριο του Lüdenscheid το 1985, η οργάνωση των Πρασίνων για το κρατίδιο της Βόρειας Ρηνανίας-Βεστφαλίας υποστήριξε ότι «η μη-βίαιη σεξουαλικότητα ανάμεσα σε ενήλικες και παιδιά θα έπρεπε να επιτρέπεται χωρίς περιορισμούς ηλικίας». Η ομάδα εργασίας «Παιδιά και Νεολαία» των Πρασίνων στο κρατίδιο της Βάδης-Βυρτεμβέργης υποστήριξε σε εσωτερικό υπόμνημά της ότι «οι συναινετικές σεξουαλικές σχέσεις ανάμεσα σε παιδιά και ενήλικες θα πρέπει να αποποινικοποιηθούν». Η θέση αυτή τελικά δεν υιοθετήθηκε έπειτα από έντονες δημόσιες διαμαρτυρίες. Την δεκαετία του 1980 η αριστερή εφημερίδα Tageszeitung προσέφερε βήμα σε παιδοφιλικές απόψεις, καταδεικνύοντας την διάδοση της ανεκτικότητας προς την παιδοφιλία στην ευρύτερη πολιτική αριστερή κοινότητα.

Η μετάθεση μίας παραβατικής συμπεριφοράς στο πεδίο της ιατρικής είναι πολιτική κατ’ ουσίαν πρακτική και συμβάλλει στην δημιουργία ενός νέου βιολογικού ντετερμινισμού, ο οποίος τείνει να αναιρεί την έννοια της ατομικής ευθύνης και να αντιμετωπίζει τον παραβάτη όχι ως ένοχο, αλλά ως θύμα μίας απροσδιόριστης μηχανικής, κοινωνικής ή εν προκειμένω ακόμη και βιολογικής.

Τα άρθρα είναι από το http://blemilo.blogspot.com/