Οι μη παράπλευρες απώλειες

Πριν από ένα χρόνο δολοφονήθηκαν οι Αγγελική Παπαθανασοπούλου (32 ετών), Επαμεινώνδας Τσακάλης (36 ετών) και Παρασκευή Ζούλια (35 ετών). Η δολοφονία τους δεν ήταν ούτε τυχαία, ούτε συμπτωματική ούτε απλά το αποτέλεσμα της πράξης κάποιων ανεγκέφαλων του περιθωρίου.

Τα μέλη της «πρωτοβουλίας αναρχικής αλληλεγγύης», αναφερόμενοι στα τότε γεγονότα, μιλούν για “φασιστοειδή που αμαύρωσαν την πορεία.”

Καλό θα ήταν αυτά τα φασιστοειδή να καταγγέλλονται κάθε φορά όταν ενεργούν φασιστικά και όχι σε επιλεγμένες περιπτώσεις. Όταν για παράδειγμα σπάνε βιτρίνες ή όταν επιτίθενται σε αστυνομικούς ή όταν καταλαμβάνουν κτίρια ή όταν ξυλοκοπούν αντιφρονούντες στα πανεπιστήμια.

Γιατί αν περιμένουμε κάθε φορά να δούμε το εύρος της καταστροφής και μετά να αποφασίσουμε για το αν θα καταδικάσουμε την φασιστοειδή συμπεριφορά ή όχι, τότε η όλη μας συμπεριφορά μπορεί πολύ σωστά να κατανοηθεί ως οπορτουνιστική, κυνική, υποκριτική και εν τέλη κρυπτοφασιστική.

Περιμένουμε να δούμε αν αυτό που καταλαβαίνουμε ως μπάχαλο μας “συμφέρει” πολιτικά, και αν όχι, μετά βγάζουμε ανακοινώσεις περί προβοκάτσιας, φασιστοειδούς συμπεριφοράς και όλα τα σχετικά.

Η αριστερά ποτέ δεν ευθύνεται ούτε για την ρητορική ούτε και για τις πράξεις της. Εάν οι πράξεις τους ξεπεράσουν ακόμα και τα δικά τους ακραία όρια, τότε αυτοί που ευθύνονται δεν είναι αυτοί που διαπράττουν το έγκλημα, αλλά αυτοί που επωφελούνται πολιτικά από την δημοσιοποίηση του - δηλαδή οι πολιτικοί τους αντίπαλοι.

Αυτού του είδους η λογική έχει πέραση μόνο στην Ελλάδα όπου όλο το έθνος, κατά κάποιο τρόπο, οφείλει να αισθάνεται μια απέραντη και χωρίς τέλος ενοχή για το γεγονός ότι από τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο και μετά δεν καταφέραμε να γίνουμε ένας κομουνιστικός παράδεισος τύπου Αλβανίας.

Έτσι στα χρόνια της μεταπολίτευσης θα βυθιστούμε σε αυτό το συναίσθημα ενοχής και σταδιακά η κοσμοθεωρία της αριστεράς θα γίνει κυρίαρχη. Οι θεσμοί, οι αξίες, οι συνήθειες που συνδέονται με την αστική κουλτούρα και πολιτισμό θα ενοχοποιηθούν.

Για αυτό και οι δολοφονίες της Αγγελικής, του Επαμεινώνδα και της Παρασκευής δεν ήταν τυχαίες. Οι συνθήκες υπό τις οποίες η δολοφονία τους έγινε εφικτή είχαν καλλιεργηθεί επί δεκαετίες. Δεν ήταν παράπλευρες απώλειες, αλλά ο εκ προμελέτης στόχος.

Την επομένη της δολοφονίας τους θα διαβάζουμε στις εφημερίδες “Στο μικρό μπαλκόνι στην πρόσοψη του νεοκλασικού στριμώχθηκαν τέσσερις ή πέντε εργαζόμενοι προσπαθώντας να αναπνεύσουν, ενώ άλλοι που δεν χώρεσαν εκεί άνοιξαν διάπλατα τις μπαλκονόπορτες. Οι αντιδράσεις των διαδηλωτών κλιμακώθηκαν. Εκείνοι που νωρίτερα έκαναν χειρονομίες, τώρα χλεύαζαν τους υπαλλήλους φωνάζοντας «να καείτε ζωντανοί, ρε!», ενώ άλλοι τους καλούσαν ειρωνικά να πηδήσουν στο κενό.”

Μερικές μέρες μετά από την δολοφονία τους η Ελλάδα θα έχει οικονομικά χρεοκοπήσει. Το ότι ένας αρκετά μεγάλος αριθμός των Ελλήνων δεν έχει καταλάβει ότι χρεοκοπήσαμε οικονομικά οφείλετε στο ότι επίσης δεν συνειδητοποίησε την ηθική χρεοκοπία που επισφραγίσθηκε με την δολοφονία των τριών της Marfin.

http://blemilo.blogspot.com