Συνέχεια επί της πρότασης της Γ.Σ Συλλόγου "Ο ΠΕΡΙΚΛΗΣ"

Ίσως και να αδίκησα τελικά την πρόταση περί "Λευκής Απεργίας", που υπερψηφίστηκε στη Γενική Συνέλευση του Συλλόγου ΠΕΡΙΚΛΗ, όπως σας την παρουσίασα- σε προηγούμενη ανάρτηση- στηριζόμενος στις προσωπικές μου σημειώσεις.

Καταλήγω στην παραπάνω αυτοκριτική επισήμανση ύστερα από τη μελέτη του κειμένου της τοποθέτησης του συναδέλφου Σταύρου Καρτσωνάκη στο οποίο συμπεριλαμβάνεται, μαζί με έξι ακόμα προτάσεις και η υπερψηφισμένη.

Μου δίνεται η ευκαιρία επίσης να ξεκαθαρίσω και τη θέση μου .

Προσωπικά διαφώνησα με τη συγκεκριμένη πρόταση, κρατώντας τις επιφυλάξεις μου ως προς την εφαρμογή της, καθώς και σε ορισμένα νομικά ζητήματα που θεωρώ ότι θα προκύψουν στη φάση της υλοποίησης μιας τόσο πρωτοποριακής ιδέας.

Μικρή σημασία έχει βέβαια το τι πιστεύω εγώ.

Από τη στιγμή που η πρόταση έγινε αποδεκτή από την πλειοψηφία των συναδέλφων μας, αυτονόητο δημοκρατικό καθήκον όλων των συναδέλφων και ιδιαίτερα του Δ.Σ του Συλλόγου μας είναι να τη στηρίξουμε με όλες μας τις δυνάμεις, να την προβάλουμε, να την αναρτήσουμε στην ιστοσελίδα του Συλλόγου, να την κοινοποιήσουμε σε όλες τις σχολικές μονάδες αρμοδιότητας του ΠΕΡΙΚΛΗ και να την προωθήσουμε στα αρμόδια συνδικαλιστικά μας όργανα (Ολομέλεια Προέδρων, ΔΟΕ, ΑΔΕΔΥ)

Σε ό,τι με αφορά, κάνω πράξη την παραπάνω υποχρέωσή μου και για να μην αλλοιώσω το παραμικρό από τα λεγόμενά του Σταύρου, παραθέτω ολόκληρο το κείμενο της τοποθέτησής του - όπως μου το έστειλε χτες βράδυ- το οποίο θεωρώ ότι αξίζει της ιδιαίτερης προσοχής όλων μας:

(ΑΝΤΙ) ΠΡΟΤΑΣΗ ΣΤΑΥΡΟΥ Γ. ΚΑΡΤΣΩΝΑΚΗ

Υπάρχουν πολλοί συνάδελφοι οι οποίοι σε ανάλογες συγκεντρώσεις δε βρίσκονται ποτέ εδώ. Ρωτήθηκαν ποτέ μέσω ενός ερωτηματολογίου από το σύλλογό μας κάθε Σεπτέμβρη γιατί; Τι νομίζετε ότι θα απαντούσαν;

Πρόταση πρώτη.
Κάντε αυτή την κίνηση και θα καταλήξετε σε χρήσιμα συμπεράσματα. Και γω είμαι ένας από αυτούς και μάλλον θα συνεχίσω να είμαι αν δεν αλλάξει κάτι στις συνελεύσεις μας, για τις οποίες νοιώθω αποστροφή και ντροπή.
Για πρώτη και τελευταία φορά μετά από χρόνια αποφάσισα να μεταφέρω κάποιες σκέψεις, μόνο και μόνο επειδή το υποσχέθηκα σε κάποιους ανθρώπους που εκτιμώ και κυρίως στον εαυτό μου.
Δε θα σας αναλύσω την υπάρχουσα κατάσταση, όλοι την ξέρουμε καλά, όλοι νοιώθουμε πόσο ρευστά είναι όλα και κυρίως αυτό νομίζω που μας απασχολεί όλους είναι κυρίως το μέλλον των παιδιών μας το οποίο φαίνεται σκοτεινότερο από ποτέ. Αυτό είναι που μας κάνει να νοιώθουμε μια απέραντη απογοήτευση, οργή και θλίψη. Γνωρίζουμε εκ των έσω τα τρωτά του εκπαιδευτικού συστήματος, συμμετέχουμε σ’ αυτά, και είμαστε οι βασικοί πρωταγωνιστές μαζί με τους μαθητές μας ενός τριαντάχρονου πειραματισμού ο οποίος φτάνοντας στα όριά του μας καλεί τώρα να πούμε το μεγάλο ναι ή το μεγάλο όχι. Για να έχουν αποτέλεσμα όμως όλα αυτά οφείλουμε να κάνουμε όλοι προτάσεις σύγχρονες, υπεύθυνες, ριζοσπαστικές, πρωτότυπες. Κι όταν λέω όλοι, εννοώ όλοι οι μάχιμοι εκπαιδευτικοί από τον πρώτο ως τον τελευταίο και όχι οι γνωστοί μας ρήτορες. Σκασμός σ’ αυτούς διότι πολύ μιλήσανε.

Πρόταση δεύτερη.
Λόγω των επικείμενων δύσκολων καιρών ξεκινάμε από το αυτονόητο. Όχι άλλες διαβλητές και αναποτελεσματικές συνελεύσεις πρωί ή απόγευμα. Άμεσα, στο ίδιο ερωτηματολόγιο που προανέφερα, πρόταση κάθε εκπαιδευτικού του συλλόγου μας ονομαστικά για το ποια μορφή αντίδρασης θεωρεί επιβεβλημένη. Μαζεύουμε στατιστικώς τα συμπεράσματα και ξεκινάμε. Πάλι θα εκπλαγούν κάποιοι από τα συμπεράσματα.
Προτάσεις λοιπόν σύγχρονες, υπεύθυνες, ριζοσπαστικές, πρωτότυπες.
Μια από αυτές ήταν η εισβολή στην ΕΡΤ των αδιόριστων εκπαιδευτικών που κατάφεραν να ακουστεί πανελλήνια η φωνή τους και η αγωνία τους στην αρχή του δελτίου μετά από σιωπή μηνών και ετών μιας μυστικής συμφωνίας σιωπής συνδικαλιστών - μέσων ενημέρωσης - υπουργείου παιδείας. Σήμερα ακούσαμε από επίσημα χείλη να στιγματίζονται όλοι αυτοί οι αδιόριστοι εκπαιδευτικοί και να χαρακτηρίζονται ως μια μικρή μειοψηφία αριστερών περίπου αναρχοαυτόνομων τους οποίους καταδικάζουμε όλοι.
Είναι η γνωστή τακτική την οποία με αγανάκτηση είδα και προχθές το βράδυ σε μια συγκέντρωση γονέων. Και κει ένας αδιόριστος συνάδελφός μας χαρακτηρίστηκε υποτιμητικά (από εκλεγμένο εκπρόσωπό μας) ως μια μικρή αριστερίστικη (επί λέξει) μειοψηφία η οποία δεν εκφράζει υποτίθεται τη διδασκαλική ομοσπονδία. Να τους χαιρόμαστε λοιπόν τέτοιους εκπροσώπους μας. Αυτοί μας αξίζουν. Βολεύει να μη συμμετέχουμε στις συνελεύσεις. Βολεύει να μη μιλάμε. Να μην ακουγόμαστε. Να κλειστούμε στο σπίτι μας και να ακούμε απλώς τις αποφάσεις τους. Τώρα τους βολεύει όλους αυτούς πιο πολύ διότι γνωρίζουν καλά ότι λόγω της οικονομικής ανέχειας που αντιμετωπίζουμε όλοι, μάλλον θα σβήσουν εντελώς έννοιες όπως απεργία, διαμαρτυρία, αξιοπρέπεια. Πώς να βγεις στους δρόμους με 1100 μισθό, ενοίκιο, δάνειο και καθημερινά έξοδα; Να κάνεις το σταυρό σου που τα έχεις κι αυτά. Που έχεις δουλειά. Αυτό είναι το μήνυμα. Δεν αντιλέγω ότι έτσι είναι τελικά η πραγματικότητα. Κατανοώ αυτόν που το επικαλείται. Και ειδικά μετά τη διάψευση και το ξεπούλημα που υπεστήκαμε από τους εκπροσώπους μας σε κάθε μεγάλη απεργία, τους οποίους τώρα καμαρώνουμε να κάνουν καριέρα, δύσκολα κάποιος θα ξαναπιστέψει και θα ελπίσει ότι αυτός είναι ο καλύτερος τρόπος να αγωνιζόμαστε. Είναι στημένο το παιχνίδι, το νοιώθουμε όλοι. Όλοι όμως νοιώθουμε ότι κάτι πρέπει να κάνουμε και κάπως να δείξουμε τη μεγάλη μας δυσφορία. Ορίστε μερικές προτάσεις τις οποίες οι εκπρόσωποί μας ειδικά των μεγάλων κομμάτων (οι οποίοι κατά τη γνώμη μου θα έπρεπε να μην ομιλούν κάτι τέτοιες στιγμές αλλά να κρύβονται) θα θεωρήσουν ακραίες, επικίνδυνες, ανεφάρμοστες και θα σπεύσουν να σας πείσουν ότι δε γίνονται. Είδαμε όμως τόσα χρόνια το αποτέλεσμα των δικών τους μεθόδων και μέσα στις μεθόδους τους είναι οι 24ωρες ή οι 48ωρες απεργίες κάθε Χριστούγεννα και Μάη για την τιμή των όπλων με συμφωνίες κάτω απ’ το τραπέζι. Μήπως πιστεύει κανείς το αντίθετο; Μήπως πιστεύει ότι θα προωθήσουν τα συμφέροντά μας οι πρόεδροι της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ οι οποίοι ανήκουν στο ίδιο κόμμα που περνάει τα μέτρα για το σημερινό σχολείο;
Αντιπροτάσεις λοιπόν για να μην πει κάποιος ότι δεν υπάρχουν και άλλοι τρόποι αντίδρασης. Ας τους δοκιμάσουμε. Τι έχουμε να χάσουμε;

Τρίτη πρόταση.
Οι παραδοσιακές μορφές αντίδρασης (απεργίες, πανό, διαδηλώσεις, χωριστές μάλιστα στις μέρες μας) κατά τη γνώμη μου έχουν φθαρεί, εκφυλιστεί, απαξιωθεί και εκμεταλλευτεί ασύστολα εξυπηρετώντας το ίδιο το σύστημα. Γιατί να μη δοκιμάσουμε, σε συνεννόηση γονείς, εκπαιδευτικοί, μαθητές να στείλουμε ένα ηχηρό μήνυμα κάνοντας πράξη για μια βδομάδα, ας πούμε, το σχολείο που όλοι θέλουμε. Δηλαδή δημιουργικό, ευφάνταστο, ανοιχτό στην κοινωνία, χωρίς περιττή γνώση, με τα παιδιά ευτυχισμένα. Στην πράξη όμως όχι στα λόγια. Αυτά τα διαβάζουμε σε προγράμματα και διαταγές, χρόνια τώρα και στην πράξη αντιμετωπίζουμε ένα ανηλεές, ανταγωνιστικό, απάνθρωπο, βαθμοθηρικό μηχανιστικό σύστημα.
Για μια βδομάδα λοιπόν προτείνω (ας πούμε τον Οκτώβρη ή τον Σεπτέμβρη) να μείνουμε στα σχολεία γονείς, δάσκαλοι και παιδιά, να κάνουμε ανοιχτές συζητήσεις, να επικοινωνήσουμε ουσιαστικά. Να εργαστούμε κανονικά όλοι. Ας δώσουμε συναυλίες, ας οργανώσουμε μια μικρή παράσταση, ας έρθουν συγγραφείς ποιητές, ζωγράφοι να μιλήσουν στα παιδιά, ας τους διαβάσουμε βιβλία, ας τα αφήσουμε ελεύθερα να παίξουν με τους φίλους τους, ας δουν το σχολείο όπως θα έπρεπε να είναι. Θα είμαστε στην εργασία μας. Θα κάνουμε λευκή απεργία. Ήδη το τελευταίο διήμερο άκουσα έγινε σε κάποια σχολεία από συναδέλφους που θέλησαν μ αυτό τον τρόπο να δείξουν την αντίθεσή τους. Θα αναρτήσουμε πανό για το τι κάνουμε. Θα έρθουν γονείς να μιλήσουν για τα επαγγέλματά τους. Θα δουν από κοντά πως ζουν τα παιδιά τους σε ένα άλλο περιβάλλον. Θα καταγράψουν μαζί μας τις ελλείψεις, θα δουν τα απαράδεκτα βιβλία, θα δουν τις ειδικότητες που λείπουν, θα δουν τις ανύπαρκτες βιβλιοθήκες και τα χρήματα που έχουν οι σχολικές επιτροπές, θα δουν τους υπολογιστές που δε λειτουργούν. Όλοι ποντάρουν στην οικονομική κρίση και ελπίζουν ότι δε θα υπάρξουν τέτοιες αντιδράσεις.
Και μετά θα μου πει κάποιος; Αυτά δε γίνονται. Εγώ νομίζω ότι γίνονται. Μια τέτοια βδομάδα, σε όλα τα σχολεία της Ελλάδας, με την απαίτηση και τη συλλογή χιλιάδων υπογραφών για πίεση θα δώσει ένα μήνυμα, θα δείξει ίσως ότι η φαντασία δε μπαίνει σε αριθμούς, θα ανησυχήσει, θα συζητηθεί, θα γίνει πρώτο θέμα. Θα μπορούσε να είναι ένα σχολείο κάθε βδομάδα. Ή όλα τα σχολεία του Χαλανδρίου τον ένα μήνα, του Πειραιά τον άλλο κλπ. Έχει το θάρρος ο σύλλογος μας να προωθήσει κάτι τέτοιο και να το φτάσει παντού; Το έχουν σκεφτεί και αλλού. Έρχονται μηνύματα από παντού. Αν όχι, επιβεβαιώνονται κατά τη γνώμη μου για άλλη μια φορά όσα έλεγα πριν για το ρόλο των εκλεγμένων μας αντιπροσώπων.
Κι όλα να ξαναγίνουν όπως πριν, θα έχουμε να θυμόμαστε όλοι, και ειδικά τα παιδιά μας, την πιο δημιουργική και ευχάριστη εβδομάδα της ζωής τους που θα μπορούσε όμως να επαναλαμβάνεται κάθε εξάμηνο π.χ. σε όλα τα σχολεία θέτοντας αιτήματα από όλους μας προς την κυβέρνηση. Στο τέλος κάθε βδομάδας θα τους θυμίζουμε τι έκαναν και τι δεν έκαναν από αυτά που ζητήσαμε γονείς, μαθητές, δάσκαλοι και τα οποία θα έχουμε καταγράψει. Αυτά να αναρτήσουμε στο διαδίκτυο και να στείλουμε σε κάθε γονιό, αλλιώς σε 2-3 χρόνια θα στέλνει το υπουργείο ποιο σχολείο είναι καλό και ποιο κακό. Ιδού η Ρόδος.
Μια τέτοια συνεννόηση τώρα με το διαδίκτυο είναι εφικτή. Να ξέρετε όμως ότι θα βρεθούν πολλοί να την υποβαθμίσουν και να την κατακρίνουν. Πρώτα οι συνδικαλιστές μας. Τους κατηγορώ γι αυτό. Δε μπορώ να πιστέψω ότι δεν έχουν σκεφτεί τόσα χρόνια κάτι τόσο απλό ως μέσο πίεσης. Υπάρχουν δεκάδες τέτοιες ιδέες.

Πρόταση τέταρτη.
Σε λίγο θα γίνουν οι κρίσεις διευθυντών, υποδιευθυντών, συμβούλων κλπ. Δε δηλώνει κανείς εκπαιδευτικός υποψηφιότητα αν δεν αποσυρθεί άμεσα το τερατώδες νομοσχέδιο που πάει να εφαρμοστεί, που συνενώνει τμήματα, που απολύει συναδέλφους, που μας βάζει στη λογική του όποιος επιζήσει και επιβιώσει. Η πρόταση αυτή θα ήταν πολύ αποτελεσματική γιατί θα ματαιώσει ακαριαία όλο το σχεδιασμό τους. Είναι και η πιο δύσκολη να την αποδεχτούν κάποιοι αφού δυστυχώς υπάρχουν φιλόδοξοι καριερίστες στο χώρο μας, παντός καιρού και κόμματος. Εγώ πάντως την προτείνω και για μένα είναι κριτήριο να δούμε ποιοι πρώτοι θα σπεύσουν να δηλώσουν ότι αυτά δε γίνονται. Ποιο πρώτοι θα σπεύσουν να στελεχώσουν και να υπηρετήσουν θέσεις μιας τέτοιας πολιτικής που μας γυρνάει 50 χρόνια πίσω. Είναι αυτοί που εξυπηρετούν το καινούργιο σχολείο της υπουργού. Να τους χαιρόμαστε. Θα τους ξέρουμε όμως κιόλας. Κανείς λοιπόν σε διοικητική θέση. Ας βάλουν τους παρατρεχάμενους των υπουργείων τους. Λέτε να τους φτάσουν;

Πρόταση πέμπτη.
Επιτέλους σε μια εποχή όπου όλα είναι ζήτημα εικόνας, επικοινωνίας, ας καταλάβουμε ότι μας εκθέτει ανεπανόρθωτα σε όλα μας τα κείμενα που κυκλοφορούν σε έντυπα, αφίσες, πανό, που φτάνουν σε γονείς και που με τη σειρά τους θα το κάνουν σημαία τους οι πληρωμένοι Πρετεντέρηδες και Κοτάκηδες να βάζουμε ως προτεραιότητα όλων το μισθό μας, το όχι στην αξιολόγηση, κι αυτό που πάει να γίνει με τις συνενώσεις τμημάτων στην τελευταία σελίδα. Καλά όλα αυτά και άγια.
Ας μου απαντήσει κάποιος τι λες σε ένα γονιό που υποτίθεται πως θες να σε στηρίξει όταν μετά από ένα μήνα απεργία κλείνεις το σχολείο την επόμενη βδομάδα για να ψηφίσεις αιρετό. Τι απαντάς σε έναν άξιο συνάδελφο που πήγε για συνέντευξη με όλα τα προσόντα και τον εξέταζαν 45 λεπτά κι έναν άλλο τον έβγαλαν σε ένα λεπτό για τι δεν ήταν του κόμματος και του αιρετού κολλητός; Γιατί στα αιτήματα μας δεν υπάρχει ποτέ μια ολοκληρωμένη πρόταση αξιοκρατικής αξιολόγησης; Πιστεύουμε ότι δε χρειάζεται;
Ας μου απαντήσει κάποιος γιατί εφόσον στο καινούργιο νομοσχέδιο εξακολουθεί να πριμοδοτείται πέρα από όλα τα προσόντα, μεταπτυχιακά και διδακτορικά, έτη υπηρεσίας και εμπειρίας με 15 μόρια η συνέντευξη και η προσωπικότητα, ας μου απαντήσει γιατί η ΔΟΕ, αλλά και μείς οι ίδιοι συναινούμε σ αυτό. Γιατί κάνουμε αιτήσεις για διευθυντές, υποδιευθυντές, σύμβουλοι και προϊστάμενοι; Γιατί ποτέ δε βάλαμε ως πρώτο μας αίτημα, κατάπρωτο, την αντικειμενική επιλογή των στελεχών της εκπαίδευσης; Τα άθλια αναλυτικά προγράμματα, τα απαράδεκτα βιβλία, τα τόσα καθημερινά προβλήματα του δασκάλου.
Δε λέμε ναι στην αξιολόγηση, με το πρόσχημα ότι δε θα είναι αντικειμενική. Συμφωνούμε όλοι. Αν και κατά τη γνώμη μου κάποιος που κάνει σωστά τη δουλειά του στην τάξη δεν έχει να φοβηθεί τίποτα. Φοβάται μόνο ο κομματικά διορισμένος. Αξιολόγηση χρειάζεται. Ας σταματήσουμε να το γράφουμε πια σε ότι μοιράζουμε με αριστερή ξύλινη φρασεολογία. Δεν πείθουμε κανένα και ο κόσμος απομακρύνεται από μας καχύποπτος. Ας γράψουμε όμως τι αξιολόγηση απαιτούμε και από ποιον.


Πρόταση έκτη.
Και η πιο ουσιαστική. Να προετοιμαστεί και να μοιραστεί άμεσα από το σύλλογο, αν θέλει να επιτελεί την αποστολή του και να μην παραμένει όπως τώρα απαθής, ικανός μόνο για εκδηλώσεις στη Γιώτα Νέγκα και σε ρεμπέτικες κομπανίες, ερωτηματολόγιο προς όλους τους εκπαιδευτικούς σε όλα τα σχολεία με πέντε στοχευμένες προτάσεις δυναμικής αντίδρασης το επόμενο διάστημα ή τον Σεπτέμβρη τις οποίες θα προσπαθηθεί να ακολουθήσουν όλα τα σχολεία. Να υπάρχει χώρος να προταθούν επιπλέον ιδέες. Να γίνει στατιστική καταμέτρηση. Να ενημερωθούμε άμεσα για τα αποτελέσματα.


Έβδομο και τελευταίο.
Προτείνω στις επόμενες συνεδριάσεις να έχουν το λόγο αποκλειστικά μάχιμοι δάσκαλοι, και να πουν ελεύθερα τη γνώμη τους. Σε εκπροσώπους ΔΟΕ, δημοτικούς συμβούλους, κομματικά στελέχη, συνδικαλιστές να επιτρέπεται αυστηρά μονάχα 1 λεπτό. Θα είναι πολύ ενδιαφέρουσες οι συνεδριάσεις μας και θα σφύζουν από κόσμο. Απλό και αποτελεσματικό. Ας το δοκιμάσουμε. Επίσης τα 40 ευρώ που χωρίς να υπογράψουμε πουθενά μας κρατά ο σύλλογος με αντιδεοντολογικό τρόπο, και εφόσον δεν ενημερωνόμαστε ποτέ για το τι γίνονται και πως αξιοποιούνται να ενημερωνόμαστε εγγράφως που αξιοποιήθηκαν αλλιώς μπορούμε να πιστεύουμε ελεύθερα ότι γίνονται τσιμπούσια και κινητά. Να μπαίνουν σε απεργιακό ταμείο που σίγουρα θα χρειαστεί και να γίνεται λογαριασμός αναλυτικός κάθε έτος. Απλά πράγματα.


ΕΠΙΛΟΓΟΣ
Αν σε κάποιους φαίνονται ελαφρώς ακραία όλα αυτά έχει για αυτό ένα εύστοχο μότο ο Ελύτης: Ο τρομοκράτης είναι ο άξεστος των θαυμάτων. Μόνο σε θαύματα τέτοιου είδους μπορούμε να ελπίζουμε πια.

Σ’ ένα ποιητικό μονόλογο της Λένας Πλάτωνος υπάρχει μια φράση με ένα ρητορικό ερώτημα και μετά ακολουθεί παύση η οποία υποδηλώνει και την απάντηση

Πες με 3 λέξεις το πολύ τι έκανες όταν σε αδικήσανε!

Λοιπόν, όταν σε είκοσι χρόνια τύχει κάποιο απ΄ τα παιδιά μας ή τους μαθητές μας να μας κάνει την ίδια απλή ερώτηση ας μην του απαντήσουμε

ΔΕΝ ΕΚΑΝΑ ΤΙΠΟΤΑ!