Το χάσμα και το έλλειμμα

Υπηρετούμε και οι δυο δάσκαλοι στο 6 Δημοτικό Βριλησσίων. Τρεις φορές την εβδομάδα, μετά το σχόλασμα, γυρνάμε μαζί στα σπίτια μας στην Αγία Παρασκευή. Κάτι μεσημέρια καθόμαστε στην πλατεία και τα πίνουμε.

Δε μπορώ να πω ότι είμαστε φίλοι. Ας όψεται αυτό το καταραμένο το «χάσμα».Παιδί παπά… εγώ, κουβαλώντας τον επαρχιώτικο συντηρητισμό μου, καβατζάρω σε τρία χρόνια τα πενήντα. «Γόνος» εργατικής οικογένειας της πόλης αυτός, παλεύει, με την ορμή της νιότης των είκοσι οκτώ χρόνων του, για μια Κοινωνική Επανάσταση που θα αλλάξει τον κόσμο. "Ζηλέυω" τα νιάτα του αλλά κυρίως το πάθος του να υπερασπίζει Ιδέες.

Δηλώνει αναρχικός. Μάλλον για Χριστιανό τον κόβω. Και ας μην πατά σχεδόν ποτέ το πόδι του στην Εκκλησία. Αν ήταν ψαράς πριν από δυο χιλιάδες χρόνια στη Γεννησαρέτ, νομίζω πως θα είχε ακολουθήσει την προτροπή Του: «ὅστις θέλει ὀπίσω μου ἐλθεῖν...»
(το ποίημα του στο τέλος ενισχύει ακόμα περισσότερο το συλλογισμό μου).

Τέλος πάντων.
Μικρή σημασία έχουν οι ταμπέλες και ειδικά οι ετεροπροσδιορισμοί.

...................................................

Μάζεψε κάποιες σκέψεις του-επίκαιρες και διαχρονικές θα έλεγα- και μας τις μοίρασε το πρωί στο σχολείο.Με προβλημάτισαν και αυτό μου άρεσε. Πήρα την άδεια του και τις μοιράζω και σε εσάς.Προτείνω μάλιστα να τις συζητήσουμε στους Συλλόγους Διδασκόντων των Σχολείων μας.

Μήπως προβληματιστούμε όλοι μαζί...

Το έλλειμμα…
(Του Κωνσταντίνου Μπουτόπουλου, δάσκαλου του 6ου Δ.Σ Βριλησίων)

Πραγματικά βασανίστηκα πολύ αναζητώντας τον κατάλληλο τρόπο να ξεκινήσω αυτό το κείμενο, ώσπου συνειδητοποίησα ότι δεν υπάρχει καμιά εισαγωγή στην κόλαση, παρά μονάχα μια ατέλειωτη διαδρομή με κρυμμένη αφετηρία και άδηλο τέλος. Δεν επιθυμώ να μιλήσω για κανένα οικονομικό έλλειμμα, γι’ αυτό και δε θα το πράξω. Αντιθέτως θέλω να φωνάξω για όλα εκείνα τα ελλείμματα που μας έφτασαν εδώ.

Υπάρχει πολιτικό έλλειμμα, απώλεια πολιτικής συνείδησης, απώλεια συλλογικής μνήμης. Λησμονήσαμε ότι το κράτος είναι ένας τρισυπόστατος οργανισμός αποτελούμενος από το λαό, την εξουσία του και το έδαφος πάνω στο οποίο ζει. Λησμονήσαμε ότι οι πολιτικοί οφείλουν να είναι υπηρέτες της λαϊκής βούλησης, κυρίως όμως λησμονήσαμε ότι η δημοκρατία δεν είναι μια διαδικασία που αρχίζει και τελειώνει με ένα κουτί κι ένα φάκελο.

Υπάρχει έλλειμμα ηθικής ή καλύτερα μια ελλειμματική ηθική, κατακερματισμένη και επιλεκτική. Μια ηθική συμφεροντολογική, ανέξοδη που θέτει το συλλογικό στην υπηρεσία ενός υπερφίαλου εγώ. Ας μην παρεξηγηθούν τα λόγια μου. Δεν έχω αντίρρηση με το εγώ, όταν αυτό οδηγεί στον απομονωτισμό. Αντίρρηση έχω με την παρασιτική κατάληξή του, όπως αντίστοιχα δεν ηθικολογώ. Κανένα πρόβλημα δεν έχω με το ανήθικο. Πρόβλημα έχω με την ανηθικότητα του ηθικού.

Υπάρχει έλλειμμα προοπτικής, μια όραση επιλεκτική, ένας εθελούσιος περιορισμός του οπτικού μας πεδίου. Αν δεν κοιτάζω κάτι, αν δε μιλώ γι’ αυτό, τότε προφανώς δεν υπάρχει κι όταν πάλι πέσει πάνω μου με βία και μου τραβήξει την προσοχή μέσα από την οδύνη που προκαλεί, ακόμα και τότε βλέπω μόνο το μέτωπό του κι αρχίζω να το σπρώχνω με όση δύναμη διαθέτω. Δεν είναι όμως αρκετή, γιατί σπρώχνω αυτό που στο μυαλό μου έχει δύο διαστάσεις ανήμπορος να κατανοήσω τον τεράστιο όγκο του κουβαλά. Το πρόβλημα δεν ξεκινά τη στιγμή που κάποιος πέφτει στον γκρεμό. Ξεκινά προτού καν σκεφτεί να σηκωθεί στο δυο του πόδια.

Υπάρχει έλλειμμα αυτοκριτικής. Αποφεύγουμε τον καθρέφτη νομίζοντας ότι έτσι αποφεύγουμε τη θέαση. Φαινόμαστε όμως στα μάτια των άλλων. Αυτό που δε γνωρίζουμε ωστόσο είναι ότι σταδιακά, μέρα με τη μέρα γινόμαστε τα μάτια των άλλων, προβολές ετερόκλητων επιθυμιών, που κομματιάζουν τον εαυτό.

Υπάρχει έλλειμμα συνοχής. Ένα κοινωνικό μόρφωμα ανίκανο ακόμα και αυτήν την ύστατη ώρα να χωνέψει τις κομματικές του καταβολές, τις παραταξιακές του παρωπίδες. Ένας διαλύτης ανεπαρκής και κορεσμένος με τις παραφωνίες του να λυμαίνονται το βάθος και την επιφάνειά του εμποδίζοντας το φως και το οξυγόνο. Μια κοινωνία, που πιέζεται σε τέτοιο βαθμό, ώστε να είναι δεδομένη η οριστική της διάσπαση.

Υπάρχει έλλειμμα φαντασίας. Γι’ αυτό όλα τα κούφια λόγια, γι’ αυτό και η φίμωση του ονείρου. Φτιάξαμε έναν κόσμο απεχθή και τον φτιάξαμε στο όνομα των παιδιών μας, που όταν ανοίξουν το στόμα τους ας ελπίσουμε να έχουν απομείνει αρκετά δέντρα για να κρεμαστούμε από αυτά.

Ναι συνάνθρωποι υπάρχει έλλειμμα, αλλά όποιος νομίζει ακόμα ότι το έλλειμμα αυτό είναι οικονομικό, τότε αυτός ο ίδιος βάζει τελεία στην όποια ελπίδα έχει ίσως απομείνει να εκμεταλλευτούμε αυτή τη συγκυρία όχι απλώς για να πάρουμε πίσω τα κλεμμένα, αλλά για να χτίσουμε μια κοινωνία πιο αληθινή, πιο αυθεντική και κυρίως πιο ελεύθερη. Έχουμε τον κόσμο που μας αξίζει. Ας αρχίσουμε να αξίζουμε περισσότερο.

Κλείνοντας θα ήθελα να εκφράσω τον εντυπωσιασμό μου για το γεγονός ότι ακούω τελευταία κάποιους ομιλητές να ολοκληρώνουν τις ομιλίες τους με λόγια άλλων, χωρίς να αντιλαμβάνονται προφανώς ότι όταν στηρίζεις τη θέση σου σε ξένες ιδέες, υπονομεύεις την ίδια την ειλικρίνεια των προθέσεών σου. Στο πλαίσιο αυτό λοιπόν θα επιχειρήσω να διαφοροποιηθώ παραθέτοντας ένα ποίημά μου, που κρίνω αρκετά ταιριαστό.

Ένα δύσκολο κοινό.

Ο πρώτος ήχος οξύς, κοφτός.
Ο δεύτερος μακρόσυρτος, ελαφρώς συριστικός.
Το πλήθος δε μαζεύεται εύκολα πια.
Τριγυρνούσε στην αγορά με το ακάνθινο στεφάνι.
Πάντα χρειάζεται ένα ακάνθινο στεφάνι, για να ανοίξεις μια κουβέντα.
Το κύπελλο γεμίζει δύσκολα.
Ο πρώτος ήχος οξύς, κοφτός.
Ο δεύτερος μακρόσυρτος, ελαφρώς συριστικός.
Το πλήθος δεν κερδίζεται εύκολα πια.
Το στεφάνι εκεί.
Ίσως και δυο σταγόνες αίμα.
Ίσως και τα καρφιά.
Ίσως αύριο.
Σιωπή. Πιο εκκωφαντική.
Ο σταυρός, η τελευταία θέαση.
Ο κόσμος φαντάζει πιο όμορφος. Αποστασιοποίηση του ύψους.
Τι ειρωνεία!
Κυριακή. Η αγορά κλειστή.
Τι ειρωνεία!
Η σωτηρία ήρθε, μα κανείς δε σώθηκε.

Ας ανοίξουμε τα αυτιά και τα μάτια μας. Δεν είναι ακόμα αργά!!!!

Μπουτόπουλος Κωνσταντίνος.