-"Κάτω τα χέρια από την Εκπαίδευση και τους Εκπαιδευτικούς"
-"Όχι στο Πολυνομοσχέδιο",
- "Οχι στην αξιολόγηση-χειραγώγηση"
-"Οχι στο Νέο Σχολείο"
Αυτά είναι κάποια από τα ενδιαφέροντα σύνθηματα των ημερών. Βέβαια,αδυνατεί κανείς να καταλάβει τι θέλει να πει ο ποιητής. Μήπως είναι η πρώτη φορά όμως; Και γιατί να το καταλάβουμε άλλωστε;
Ο συνδικαλιστικός λόγος, ξύλινος και αριστερόστροφος τις περισσότερες φορές, διαθέτει κάτι σαν το αλάθητο του Πάπα. Είναι Ευαγγέλιο. Και το χειρότερο; Όλοι οι υπόλοιποι αναγκαζόμαστε να διαγκωνιζόμαστε σε πιστοποιητικά λαϊκισμού. Γιατί αλίμονο αν τον αμφισβητήσεις. Είσαι υπηρέτης των άνομων σχεδίων της κυβέρνησης, μέρος της συνομωσίας που εξυφαίνεται ενάντια στα συμφέροντα του κλάδου. Συντήρηση του κερατά...Εχθρός του πενηντάρη αγωνιστή με την ντουντούκα... Γίνεσαι τσιράκι της παγκοσμιοποίησης , των νεοφιλελεύθερων επιλογών, των αντιεκπαιδευτικών σχεδιασμών, της στοχοποίησης των εκπαιδευτικών, της κατηγοριοποίησης και του σχολείου της αγοράς.
Ας σοβαρευτούμε και ας σταματήσουμε κάποια στιγμή να κοροϊδεύουμε τους εαυτούς μας. Ο ξύλινος λόγος μας, άρρηκτα συνδεδεμένος με την εξέλιξη του συνδικαλιστικού κινήματος και των παθογένειών του ταυτίστηκε τα τελευταία 35 χρόνια με αριστερίστικες ιδεοληψίες, που κυριάρχησαν σε τέτοιο βαθμό ώστε ο ορθός λόγος να έχει υποχωρήσει σε παράλογο πλέον επίπεδο.Και το χειρότερο αποτέλεσε και αποτελεί βαρίδι για ένα γνήσιο εκπαιδευτικό κίνημα διεκδίκησης, χωρίς κομματικούς εναγκαλισμούς, δογματισμούς και προκαταλήψεις .
Ξαναγυρίζω στο αρχικό και ενδιαφέρον σύνθημα.
Το ζήτημα για την εκπαίδευση δεν είναι αν θα μπει η αξιολόγηση, αν θέλουμε Νέο Σχολείο, αν χρειαζόμαστε ένα αντικειμενικό σύστημα διορισμών, μεταθέσεων, επιλογής Στελεχών. Αυτά είναι απαραίτητα και πρέπει να γίνουν. Το ζήτημα είναι να πάμε ορθολογικά. Να διεκδικήσουμε δυναμικά την αναβάθμιση της Εκπαίδευσης και τη δική μας –επαγγελματική και οικονομική- με χίλιες και δυο χιλιάδες μέρες απεργίας, αφού πρώτα καταθέσουμε προτάσεις. Απέναντι στις εξαγγελίες της εκάστοτε πολιτικής εξουσίας να καταθέσουμε τις δικές μας προτάσεις. Υπεύθυνες, σοβαρές, επιστημονικά τεκμηριωμένες... Δυστυχώς για μία ακόμα φορά ουδεμία συνδικαλιστική παράταξη δεν φαίνεται να το πράττει. Λαϊκισμός και συντηρητισμός είναι πλέον οι εγγενείς τρόποι του «Κινήματος» να απαντά στις όποιες προκλήσεις.
Και το πιο επικίνδυνο απ΄ όλα. Καμιά συνδικαλιστική παράταξη δεν τολμά να ορθώσει ανάστημα στα «ακτιβιστικά» που ακούγονται έντονα και που θέλουν το γιαούρτωμα της Υπουργού «συμβολική διαμαρτυρία» και τον προπηλακισμό «επαναστατική πράξη».
-"Όχι στο Πολυνομοσχέδιο",
- "Οχι στην αξιολόγηση-χειραγώγηση"
-"Οχι στο Νέο Σχολείο"
Αυτά είναι κάποια από τα ενδιαφέροντα σύνθηματα των ημερών. Βέβαια,αδυνατεί κανείς να καταλάβει τι θέλει να πει ο ποιητής. Μήπως είναι η πρώτη φορά όμως; Και γιατί να το καταλάβουμε άλλωστε;
Ο συνδικαλιστικός λόγος, ξύλινος και αριστερόστροφος τις περισσότερες φορές, διαθέτει κάτι σαν το αλάθητο του Πάπα. Είναι Ευαγγέλιο. Και το χειρότερο; Όλοι οι υπόλοιποι αναγκαζόμαστε να διαγκωνιζόμαστε σε πιστοποιητικά λαϊκισμού. Γιατί αλίμονο αν τον αμφισβητήσεις. Είσαι υπηρέτης των άνομων σχεδίων της κυβέρνησης, μέρος της συνομωσίας που εξυφαίνεται ενάντια στα συμφέροντα του κλάδου. Συντήρηση του κερατά...Εχθρός του πενηντάρη αγωνιστή με την ντουντούκα... Γίνεσαι τσιράκι της παγκοσμιοποίησης , των νεοφιλελεύθερων επιλογών, των αντιεκπαιδευτικών σχεδιασμών, της στοχοποίησης των εκπαιδευτικών, της κατηγοριοποίησης και του σχολείου της αγοράς.
Ας σοβαρευτούμε και ας σταματήσουμε κάποια στιγμή να κοροϊδεύουμε τους εαυτούς μας. Ο ξύλινος λόγος μας, άρρηκτα συνδεδεμένος με την εξέλιξη του συνδικαλιστικού κινήματος και των παθογένειών του ταυτίστηκε τα τελευταία 35 χρόνια με αριστερίστικες ιδεοληψίες, που κυριάρχησαν σε τέτοιο βαθμό ώστε ο ορθός λόγος να έχει υποχωρήσει σε παράλογο πλέον επίπεδο.Και το χειρότερο αποτέλεσε και αποτελεί βαρίδι για ένα γνήσιο εκπαιδευτικό κίνημα διεκδίκησης, χωρίς κομματικούς εναγκαλισμούς, δογματισμούς και προκαταλήψεις .
Ξαναγυρίζω στο αρχικό και ενδιαφέρον σύνθημα.
Το ζήτημα για την εκπαίδευση δεν είναι αν θα μπει η αξιολόγηση, αν θέλουμε Νέο Σχολείο, αν χρειαζόμαστε ένα αντικειμενικό σύστημα διορισμών, μεταθέσεων, επιλογής Στελεχών. Αυτά είναι απαραίτητα και πρέπει να γίνουν. Το ζήτημα είναι να πάμε ορθολογικά. Να διεκδικήσουμε δυναμικά την αναβάθμιση της Εκπαίδευσης και τη δική μας –επαγγελματική και οικονομική- με χίλιες και δυο χιλιάδες μέρες απεργίας, αφού πρώτα καταθέσουμε προτάσεις. Απέναντι στις εξαγγελίες της εκάστοτε πολιτικής εξουσίας να καταθέσουμε τις δικές μας προτάσεις. Υπεύθυνες, σοβαρές, επιστημονικά τεκμηριωμένες... Δυστυχώς για μία ακόμα φορά ουδεμία συνδικαλιστική παράταξη δεν φαίνεται να το πράττει. Λαϊκισμός και συντηρητισμός είναι πλέον οι εγγενείς τρόποι του «Κινήματος» να απαντά στις όποιες προκλήσεις.
Και το πιο επικίνδυνο απ΄ όλα. Καμιά συνδικαλιστική παράταξη δεν τολμά να ορθώσει ανάστημα στα «ακτιβιστικά» που ακούγονται έντονα και που θέλουν το γιαούρτωμα της Υπουργού «συμβολική διαμαρτυρία» και τον προπηλακισμό «επαναστατική πράξη».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου