Ο φίλος μου ο Λάμπης (Ι)

Έχω ένα φίλο. Το Λάμπη. Παλιός συνάδελφος βγήκε σε σύνταξη πριν από μερικά χρόνια. Διαφωνούμε σε πολλά. Γαύρος και Αρκάς εγώ, Παοκτζής και Πόντιος εκείνος. Φιλελεύθερος και Δακίτης εγώ, Σοσιαλιστής και Πασκίτης αυτός. Πολλές φορές αναρωτιόμαστε και οι δυο τι είναι εκείνο που μας κάνει να νιώθουμε τόσο δυνατά αισθήματα φιλίας ο ένας για τον άλλο. Ίσως για να επιβεβαιώνουμε τον αναλλοίωτο φυσικό νόμο που θέλει τα αντίθετα να έλκονται. Από την άλλη όμως-τώρα που το σκέφτομαι- νομίζω πως έχουμε και αρκετά κοινά . Μας ενώνει η αγάπη για την εκπαίδευση. Το όραμα για ένα καλύτερο σχολείο. Το όνειρο να δούμε κάποτε το δάσκαλο περήφανο και αξιοπρεπή, καταξιωμένο κοινωνικά και οικονομικά.

Είναι και κάτι άλλο. Θαυμάζω τον Λάμπη. Τον είχα Διευθυντή πριν πολλά χρόνια στο 3ο Δ.Σ Χαλανδρίου. Δίκαιος, δημοκρατικός εργατικός, φιλικός, ανθρώπινος. Αλλά και απαιτητικός. Πρώτα από τον εαυτό του και μετά από τους άλλους. Και αυστηρός όταν πρέπει. Κερδίζεις όταν συζητάς μαζί του. Πολλές φορές νιώθω την ανάγκη να τον συμβουλευτώ τόσο για εκπαιδευτικά όσο και για συνδικαλιστικά θέματα. Η εμπειρία του είναι πολύτιμη για μένα. Διετέλεσε επί πολλά χρόνια μέλος σε Δ.Σ , αντιπρόσωπος σε Γ.Σ της ΔΟΕ και Πρόεδρος του μεγαλύτερου συλλόγου της χώρας –όπως λέει με καμάρι - του Συλλόγου Εκπαιδευτικών στο Περιστέρι. Κάθε φορά με εκπλήσσει με τις ιδέες του. Με το φρέσκο μυαλό του και τις αναλύσεις του. Δεν είναι λίγες οι φορές που μου «τραβάει το αυτί» όταν ο παρορμητισμός μου με οδηγεί σε λάθος μονοπάτια….

Χθες το βράδυ πίναμε καφέ στα Βριλήσσια
-Λάμπη εσύ γλύτωσες που πήρες σύναξη. Έχει παραγίνει η κατάσταση. Γυρνάω στα σχολεία και κοινή διαπίστωση όλων μας είναι η μεγάλη παραβατικότητα των παιδιών. Καυγάδες, επιθετικές συμπεριφορές,…. Κάνουμε τους δικαστές. Και κάθε χρόνο νομίζω πως η κατάσταση χειροτερεύει…
Δεν πρόλαβα να τελειώσω τη φράση μου και μας διέκοψε κοινός γνωστός που προστέθηκε στην παρέα.
Αλλάξαμε θέμα και όπως συμβαίνει συνήθως σε τέτοιες περιπτώσεις ξεχάστηκε η πρώτη μας κουβέντα.
Κατά τις έντεκα σήμερα το πρωί ανοίγοντας τον υπολογιστή είδα ένα μήνυμα που μου είχε στείλει:
«Έγραψα κάποιες πρόχειρες σκέψεις-μου έγραφε- για αυτά που λέγαμε χθες. Ρίξε μια ματιά»
Άνοιξα το αρχείο με το κείμενο και το διάβασα. Μου άρεσε. Του ζήτησα να το μοιραστώ μαζί σας….
Και αυτό κάνω .
Σας παρουσιάζω λίγες σκέψεις ενός ανθρώπου που τον εκτιμώ, τον αγαπώ και τον σέβομαι επειδή τον θεωρώ σπουδαίο Δάσκαλο. …
Σας παρουσιάζω τις σκέψεις του φίλου μου του Λάμπη:

ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ –ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝ –ΠΑΡΑΒΑΤΙΚΗ ΣΥΜΠΕΡΙΦΟΡΑ ΤΩΝ ΜΑΘΗΤΩΝ
Ένα από τα πιο σοβαρά προβλήματα που αντιμετωπίζει ο δάσκαλος, κύρια τα τελευταία χρόνια, είναι η παραβατική συμπεριφορά των μαθητών.
Συχνά η τάξη ή το Γραφείο του Δ/ντή μετατρέπεται σε σχολικό «δικαστήριο» για να επιλύσει φαινόμενα βίας μεταξύ των ίδιων των συμμαθητών της τάξης ή των μαθητών του σχολείου.
Και βέβαια τις περισσότερες φορές δεν βρίσκεται η άκρη. Ο Δάσκαλος , ο Δ/ντής δεν είναι δικαστές για να επιβάλλουν ποινές αλλά και αν το κάνουν αυτό δεν είναι σίγουρο πως θα λείψουν οι συγκρούσεις μεταξύ των μαθητών.
Καλούνται οι γονείς –τις περισσότερες φορές δεν έρχονται- γίνονται προσπάθειες, όμως τα αποτελέσματα είναι λίγες φορές θετικά.
Πολλές φορές αδυνατεί ο εκπαιδευτικός να επιβάλλει στοιχειώδη πειθαρχία ώστε να προχωρήσει η εκπαιδευτική διαδικασία.
Βέβαια αν ψάξουμε, τα αίτια αυτού του φαινομένου είναι πολλά (οικογενειακό περιβάλλον, παιδαγωγικό κλίμα του σχολείου, Μ.Μ.Ε , κληρονομικοί παράγοντες κ.λ.π)
Δεν γνωρίζω αν έχει γίνει κάποια έρευνα σχετικά με τη βία μεταξύ των μαθητών σε ένα επαρχιακό σχολείο σε σύγκριση με ένα σχολείο μεγαλούπολης.
Σε ένα σχολείο χωριού σε σύγκριση με ένα σχολείο της πόλης.
Εμπειρικά θα έλεγα ότι είναι πιο έντονη και συχνή η βία στα παιδιά της πόλης παρά στα σχολεία του χωριού. Και περισσότερο στις μεγάλες πόλεις.
Άρα η μεγαλούπολη γεννά βία.
Μέτρησε κανείς την υπερκινητικότητα των μαθητών της υπαίθρου και της πόλης;
Μπορούμε να φανταστούμε πώς είναι η φοίτηση ενός παιδιού της Επαρχίας;
Πρώτα δεν έχει τους ρυθμούς της πόλης. Το σπίτι και το δωμάτιό του έχει φως. Η αυλή έχει δέντρα, ζώα, πουλιά, ίσως και νερό τρεχούμενο…
Ο δρόμος για το σχολείο ήρεμος, ήσυχος,φυσικός. Το σχολείο είναι το ωραιότερο κτίσμα του χωριού. Στην πόλη ωραιότερες είναι οι τράπεζες, τα πολυκαταστήματα, οι αλυσίδες γρήγορων φαγητών.
Οι γονείς στο χωριό δεν έχουν τους γρήγορους και αγχώδεις δικούς μας ρυθμούς. Ο χώρος για παιχνίδι στην πόλη είναι από περιορισμένος μέχρι ανύπαρκτος και τα παιδιά μας ζουν υπό περιορισμό!
Διαμέρισμα-σχολείο-φροντιστήριο…
Καμιά επαφή με τη φύση.
Και εδώ βέβαια καλείται το σχολείο να αντικαταστήσει τη φύση…
Πρέπει σοβαρά ο εκπαιδευτικός που ζει και αυτός στην πόλη να βρει τρόπους να αναπληρώσει αυτό που απουσιάζει από την τάξη.
Και κατά τη γνώμη μου μόνο ένας τρόπος υπάρχει:
Να γίνει ελκυστική, ενδιαφέρουσα, προσιτή η διδασκαλία.
Μόνο έτσι θα απορροφηθεί η υπερκινητικότητα και θα περιοριστεί η βία μεταξύ των μαθητών.
Και σε αυτήν την κατεύθυνση θα πρέπει να κινηθούν τα αναλυτικά προγράμματα, τα βιβλία και γενικά η σχολική ζωή.
Μπορούμε να κάνουμε τους μαθητές να έρχονται ευχάριστα στο σχολείο;
Αν ναι, τότε η εκπαίδευση βαδίζει σωστά.
Γιατί άραγε πανηγυρίζουν οι μαθητές όταν απουσιάζει ο δάσκαλός τους, όταν κλείσει το σχολείο, όταν δεν έχει μάθημα γενικώς;
Αυτό και μόνο σημαίνει ότι κάτι δεν πάει καλά στο εκπαιδευτικό μας σύστημα.

Λίγα λόγια τέλος για το ολοήμερο σχολείο που πιστεύω –λόγω έλλειψης υποδομών- αυξάνει τα φαινόμενα βίας.
Φανταστείτε ένα μικρό μαθητή 6,7,8,9 χρονών να έρχεται στο σχολείο στις 7 το πρωί και να φεύγει στις 4:15 το απόγευμα. Πάνω από εννιά ώρες στο σχολείο!!! Σε μια καρέκλα… Μια ώρα γυμναστική όχι μόνο δεν ξεκουράζει αλλά πολλές φορές επιβαρύνει την κατάσταση.
Από την άλλη όμως είναι κοινωνική ανάγκη το Ολοήμερο.
Όμως όταν σχολά ο μαθητής είναι έτοιμος για την άλλη μέρα ή θα συνεχίσει στο σπίτι; (χώρια φροντιστήρια, ξενόγλωσσα, Ωδεία κ.λ.π)
Θα μας πάρουν με τις πέτρες…

Λάμπης Κυριαζίδης