Τέλος Εποχής

Στην ιδιαίτερη πατρίδα μου, την Αρκαδία, βρέθηκα για λίγες μέρες με παλιούς, καλούς φίλους. Χαρτάκι για το καλό του καινούριου χρόνου, μεζεκλίκια, κρασάκι στη ταβέρνα και ατέλειωτες συζητήσεις. Το καφενείο και η ταβέρνα άλλωστε ήταν πάντοτε, για μας τους επαρχιώτες, μεγάλα σχολεία. Κουβέντα για τα δικά μας αλλά και για τα άλλα . Για την τρέχουσα ποδοσφαιρική επικαιρότητα -ποιος θα πάρει το πρωτάθλημα; τι θα κάνει ο Αστέρας μας;-αλλά και για τις τελευταίες πολιτικοοικονομικές εξελίξεις.
Στέκομαι στο τελευταίο.

Διέκρινα ένα μούδιασμα. Ανεξάρτητα του κόμματος που ψηφίσαμε στις τελευταίες εκλογές, και της πολιτικής απόχρωσης που μας εκφράζει και οι πλέον φανατικοί, εντεύθεν κακείθεν, αντιλαμβάνονται ότι τα πράγματα είναι δύσκολα. Και η παρέα μας είναι μεγάλη.Εκπροσωπεί θα έλεγα όλα τα κόμματα, όλες τις ηλικίες και όλες τις παραγωγικές και κοινωνικές τάξεις: Ελεύθεροι επαγγελματίες, φοιτητές, εργάτες, υπάλληλοι, αγρότες, συνταξιούχοι… Λίγοι, ελάχιστοι είναι αυτοί που αισιοδοξούν. Οι πιο πολλοί, μάλλον απαισιόδοξοι και υποψιασμένοι, κρατάνε επιφυλακτική στάση και περιμένουν…

Περιμένουν από την κυβέρνηση να κάνει πράξη τα όσα επαγγέλθηκε ως αντιπολίτευση και συνεχίζει να διακηρύττει ως κυβέρνηση στις πρώτες εκατό μέρες. Για την αξιοκρατία στο δημόσιο , για ένα δίκαιο φορολογικό σύστημα και την πάταξη της φοροδιαφυγής, για τη διαφάνεια και το χτύπημα της διαφθοράς…

Περιμένουν από τη Νέα Δημοκρατία να κάνει μια ουσιαστική αυτοκριτική για τις δικές της ευθύνες στην τελευταία περίοδο διακυβέρνησής της και με υπεύθυνο λόγο να αντιπολιτευτεί με επιχειρήματα την κυβέρνηση προβάλλοντας ταυτόχρονα την δική της αξιόπιστη πρόταση.

Περιμένουν από τα κόμματα της Αριστεράς να αφήσουν κατά μέρος τη στείρα άρνηση , τον λαϊκίσμό και το χάϊδεμα αυτιών -για μονιμοποίηση όλων των συμβασιούχων, πάνω από εκατόν πενήντα χιλιάδες, μιλάει ο Συνασπισμός, ενώ το ΚΚΕ, στο ίδιο μονότονο μοτίβο, συνεχίζει να καταγγέλλει ξένα και ντόπια μονοπώλια , Ε,Ε και σύμφωνα σταθερότητας- και να αναδείξουν επιτέλους τις δικές τους σοβαρές και υλοποιήσιμες προτάσεις.

Είναι καιρός , τα κόμματα να αντιληφθούν ότι οι πολίτες παύουν σιγά σιγά να είναι «πελάτες». Και αυτό ίσως αποτελεί το πλέον αισιόδοξο στοιχείο. Το εκλογικό σώμα εύστοχα χαρακτηρίζεται από πολλούς κινούμενη άμμος. Η ψήφος δεν είναι δεδομένη για κανέναν. Εύκολα-πολύ πιο εύκολα απ’ ότι παλιότερα – οι πολίτες φεύγουν απ’ το μαντρί. Δεν είναι λίγοι εκείνοι που φαίνεται να κινούνται με μεγάλη άνεση πλέον σε όλους του χώρους του πολιτικού φάσματος, Από το δογματισμό και τη μονολιθικότητα του ΚΚΕ και της άκρας Αριστεράς ως το λαϊκισμό, τον εθνικισμό και την πατριδοκαπηλία του ΛΑΟΣ και της άκρας Δεξιάς. Άλλοι πάλι διαφωνώντας συνολικά με το πολιτικό σύστημα και τα κόμματα που το εκφράζουν επιλέγουν τον δρόμο του αναχωρητισμού μέσω της αποχής ή και τη «λευκή» διαμαρτυρία.

Οι περισσότεροι πολίτες αντιλαμβάνονται σήμερα ότι τα προβλήματα της ελληνικής κοινωνίας με τις όποιες κακοδαιμονίες της πολύ λίγο έχουν να κάνουν με πολύπλοκα και βαθυστόχαστα θεωρητικά και ιδεολογικά μοντέλα Ζητήματα πελατειακών σχέσεων, διαφθοράς , διαφάνειας, αξιοκρατίας , κοινωνικής δικαιοσύνης, προστασίας του πολίτη, ή ενός σχολείου- για να έρθω και στα δικά μας- που θα παρέχει ουσιαστική μόρφωση στα παιδιά μας, χωρίς να ανοίγει την ψαλίδα των εκπαιδευτικών ανισοτήτων και χωρίς να θίγει τις ευκαιρίες τους, δεν έχουν να κάνουν τόσο με φιλελεύθερες, σοσιαλδημοκρατικές ή σοσιαλιστικές επιλογές, όσο με την πολιτική βούληση και τις τολμηρές αποφάσεις αυτών που έχουν τη δύναμη να τις παίρνουν και να τις εφαρμόζουν.

Στη βάση αυτή θα πρέπει να κρίνονται-και έτσι πιστεύω ότι θα γίνεται στο μέλλον- κόμματα και εξουσίες. Και θα κρίνονται όχι με βάση τις καλές τους προθέσεις αλλά κυρίως με την ικανότητά τους να θέτουν στόχους, συγκεκριμένους στόχους, με γνώμονα πάντα το δημόσιο συμφέρον και να τους υλοποιούν. Γιατί στην πολιτική το αποτέλεσμα είναι εκείνο που μετράει.

Ο μεταπολιτευτικός κύκλος μοιάζει να κλείνει οριστικά. Και κλείνοντας περιθωριοποιεί όλους εκείνους, που γραφικές φιγούρες πλέον, καπηλευόμενοι πολιτικούς και κοινωνικούς αγώνες του λαού μας , βάφτισαν αυτάρεσκα τους εαυτούς τους αγωνιστές, δημοκράτες και προοδευτικούς, κολλώντας παράλληλα ταμπέλες σε όσους είχαν μια διαφορετική προσέγγιση στα πράγματα , ετεροπροσδιορίζοντας τους ως οπισθοδρομικούς και αναχρονιστές.

Τα συσσωρεμένα εδώ και τριάντα τόσα χρόνια προβλήματα της ελληνικής κοινωνίας αναζητούν λύσεις.

Ελπίδα είμαστε εμείς οι ίδιοι. Αριστεροί ,δεξιοί, κεντρώοι. Μικρή σημασία έχουν οι ταμπέλες. Οι ενημερωμένοι και ενεργοί πολίτες, με αναπτυγμένη ατομική και συλλογική ευθύνη και συνείδηση είναι αυτοί που μπορούν και πρέπει να ελέγξουν τις εξελίξεις. Με τις ιδέες , τις απόψεις , το κριτικό μας πνεύμα αλλά κυρίως με το θάρρος μας ...

Με το θάρρος να χρησιμοποιούμε τη νοημοσύνη μας.
Και αυτό δε το λένε μόνο οι παλιοί καλοί μου φίλοι στην Αρκαδία.
Όλος κόσμος, λίγο πολύ, αυτό πιστεύει.