Απολείπειν ο… λαός Αντώνιον

Αντώνη, πάλαι ποτέ αγαπητέ,

Στις 29 Νοεμβρίου του 2009 ,«μαγεμένοι» από το περίφημο «Ό, τι είναι νόμιμο δεν είναι απαραίτητα και ηθικό» και βέβαιοι ότι η «αντάρτικη» ιστορία σου και η μακρά περίοδος «στο περιθώριο» του βρώμικου πολιτικού συστήματος ήταν η τρανότερη απόδειξη της καθαρότητάς σου, σε στηρίξαμε πιστεύοντας ότι ήσουν το βάλσαμο για τις πληγές ενός πολιτικού χώρου που αντιμετώπιζε την απόλυτη απαξίωση μετά την κυβερνητική θητεία της περιόδου 2004 – 2009. Πιστεύοντας ότι ήσουν η προσωποποίηση της ελπίδας για μια χώρα που έμελε να φτάσει στα όρια της εξαθλίωσης από την ολέθρια πολιτική του Γιώργου Παπανδρέου.
Στις 6 Μαΐου 2010, το ΟΧΙ της Νέας Δημοκρατίας στο μνημόνιο μας έκανε να νιώσουμε ότι η αξιωματική αντιπολίτευση ήταν ένα γνήσιο λαϊκό κόμμα στο δρόμο του κοινωνικού, ριζοσπαστικού φιλελευθερισμού. Τα φαντάσματα του νεοφιλελευθερισμού εξοστρακίζονταν και η πορεία της αναγέννησης του πολιτικού χώρου μας και της πατρίδας αποκτούσε χρονικό σημείο αναφοράς.
Με διπλή ορμή, πιστεύοντας πως δεν ήμαστε μόνοι μας οι ΔΑΚίτες αλλά είχαμε τη στήριξη και της Ν.Δ., ριχτήκαμε στον αγώνα κατά του μνημονίου του ξεπουλήματος της χώρας. Στα σχολεία, στις γενικές συνελεύσεις, στις διαδηλώσεις, πολεμήσαμε το μνημόνιο που στερούσε και στερεί την ελπίδα των παιδιών μας για το μέλλον.
Η πρώτη διάψευση ήρθε με την ψήφιση των εφαρμοστικών νόμων του μεσοπρόθεσμου και ο εφιάλτης έδωσε ηχηρό παρών με την αδιανόητη συμμετοχή στη, δίχως λαϊκή εντολή και νομιμοποίηση,  συγκυβέρνηση Παπαδήμου.
Το γράψαμε και τότε και κοινοποιήσαμε την άποψή μας στη ΔΑΚΕ/ΠΕ. Περιμέναμε πρώτα από εκεί μια ιδεολογικά καθαρή αντίδραση. Δεν ήρθε ποτέ. Άλλωστε «συγκυβέρνηση» έχουμε και στη Διδασκαλική Ομοσπονδία, κόντρα στη βούληση της βάσης της ΔΑΚΕ.
Μείναμε σιωπηλοί από τότε. Ίσως ενδόμυχα να προσδοκούσαμε μια εντυπωσιακή κίνηση που θα ανέτρεπε αυτήν της συμμετοχής στην κυβέρνηση – εντολέα της τρόικα. Μια εντυπωσιακή ανατροπή που θα έδειχνε στον αποκοιμισμένο από το Μέσα Μαζικής Αποχαύνωσης Έλληνα, πως υπάρχουν δρόμοι σωτηρίας πέρα και μακριά από το γκρεμό της δανειακής σύμβασης και του νέου μνημονίου, που εκχωρεί την εθνική μας κυριαρχία και οδηγεί βαθύτερα στην ύφεση και τελικά στην πτώχευση. Μια εντυπωσιακή ανατροπή που θα αποκάλυπτε πως είναι ψεύτικο το δίλημμα «μνημόνιο ή χρεοκοπία» αφού το μνημόνιο μόνο τους δανειστές εξυπηρετεί.
Μάταια…
Ως πρόεδρος της Ν.Δ. στην κρίσιμη συζήτηση στη Βουλή, όρθωσες απέναντί μας τους Λαιστρυγόνες και τους Κύκλωπες των  δεινών που θα έρθουν αν δεν ψηφιστεί το μνημόνιο.
Ως πρόεδρος της Ν.Δ. στην κρίσιμη συζήτηση στη Βουλή, μας είπες ότι επί δυο χρόνια φορούσες  αντιμνημονιακό προσωπείο αλλά τους  τελευταίους μήνες «είδες το φως» κι ανέλαβες να μας σώσεις από κοινού μ’ αυτούς που ως τώρα καταδίκαζες.
Ως πρόεδρος της Ν.Δ. στην κρίσιμη συζήτηση στη Βουλή δεν ενοχλήθηκες ούτε στο ελάχιστο από το γεγονός ότι όλοι αυτοί που διαμαρτύρονταν ειρηνικά έξω από το «ναό της δημοκρατίας» δέχονταν απρόκλητη, ανελέητη, δολοφονική επίθεση από τις δυνάμεις καταστολής. Δεν ενοχλήθηκε η δημοκρατική σου συνείδηση από την απαγόρευση, ουσιαστικά, στο λαό, του δικαιώματος να διαμαρτύρεται απέναντι σ’ αυτό που τον συνθλίβει. Στηρίζοντας μια κυβέρνηση που η ύπαρξή της ακροβατεί στα όρια της κοινοβουλευτικής εκτροπής, έγινες μοιραία συμμέτοχος στο σχέδιο καταστροφής της Αθήνας από τους προβοκάτορες για να φύγουν οι ειρηνικά διαμαρτυρόμενοι.
Ως πρόεδρος της Ν.Δ. στην κρίσιμη συζήτηση στη Βουλή αποφάσισες να διαγράψεις, να αποχωριστείς αυτούς που είχαν βαδίσει μαζί σου στον αντιμνημονιακό δρόμο. Τιμώρησες  τους θαρραλέους «απείθαρχους» και επέλεξες να πορεύεσαι με τους προσκυνημένους.
Ναι Αντώνη, «Ό, τι είναι νόμιμο δεν είναι απαραίτητα και ηθικό». Μόνο που την Κυριακή 12 Φεβρουαρίου, το ηθικό σας ανοσιούργημα δεν ήταν ούτε καν νόμιμο. Η γνωμοδότηση κορυφαίων συνταγματολόγων ήταν ξεκάθαρη. Η κατεπείγουσα διαδικασία ήταν αντισυνταγματική. Οι «εξαιρετικοί λόγοι δημοσίου συμφέροντος» που επικαλεστήκατε, είναι αυτοί που επικαλούνται και τα ανά την υφήλιο ολοκληρωτικά καθεστώτα για την καταπάτηση των δικαιωμάτων του λαού.  Δυστυχώς η όποια ομοιότητα της σημερινής κυβέρνησης μ’ αυτά δεν είναι συμπτωματική.
Αντώνη, πάλαι ποτέ αγαπητέ, αποφάσισες πως δε χρειάζεσαι φωνές που «ενοχλούν». Αυτό που, δυστυχώς, δεν κατάλαβες είναι ότι, απολείπειν ο… λαός Αντώνιον.
Βλέπεις εμείς ονειρευόμαστε αντάμα το νόμιμο με το ηθικό.  Είθε αυτό να ονειρεύεται σύσσωμη η ΔΑΚΕ.

Δ.Α.Κ.Ε./Π.Ε. του συλλόγου «Αριστοτέλη» της Αθήνας
Δ.Α.Κ.Ε./Π.Ε. του συλλόγου «Αθηνά» της Αθήνας