Αποχώρηση μαθητών κατά τις ημέρες των απεργιών και των στάσεων εργασίας.

Πρώτο μέλημά μας ως εκπαιδευτικοί είναι η ασφάλεια των μαθητών. Όλα τα άλλα έπονται.

Διατυπώνω το θεμελιώδες αυτό παιδαγωγικό αξίωμα με αφορμή σημερινά ερωτήματα συναδέλφων για το πώς θα πρέπει να γίνεται η αποχώρηση των μαθητών στις μέρες που έχει κηρυχτεί απεργία ή στάση εργασίας. Το έψαξα το θέμα και διαπίστωσα ότι υπάρχει σοβαρό νομοθετικό κενό.

Κατά αρχάς να αναφέρω ότι ο νόμος 1915/1990 (Φ.Ε.Κ 186 τ.Α) περί: « Προστασίας των συνδικαλιστικών δικαιωμάτων και του κοινωνικού συνόλου , οικονομική αυτοτέλεια του συνδικαλιστικού κινήματος» ορίζει ότι η συνδικαλιστική οργάνωση η οποία κηρύσσει απεργία φροντίζει να υπάρχει το αναγκαίο προσωπικό για την ασφάλεια των εγκαταστάσεων και την πρόληψη των ατυχημάτων. Από την άλλη μεριά όμως ο νόμος 1566/1985, δεν προβλέπει την θεσμοθετημένη ύπαρξη προσωπικού ασφαλείας, ούτε ποτέ έχει προταθεί από την Δ.Ο.Ε (κακώς κατά την προσωπική μου άποψη) ορισμός προσωπικού ασφαλείας στα σχολεία κατά τη διάρκεια μιας απεργίας. Η μοναδική αναφορά του νόμου γύρω από τα θέματα της ασφάλειας των μαθητών είναι γενική και αόριστη και ως υπεύθυνοι ορίζονται « ο Διευθυντής σε συνεργασία με το Σύλλογο Διδασκόντων»

Το ερώτημα που ανακύπτει εδώ είναι: Ποιος φέρει την ευθύνη , αν σε κάποιον από τους μαθητές-χτύπα ξύλο- συμβεί ένα ατύχημα; Αναμφίβολα υπάρχει νομοθετικό κενό και το Υπουργείο θα πρέπει να ρυθμίσει το διοικητικό αυτό πρόβλημα.

Ας δούμε μερικές περιπτώσεις...

Ας υποθέσουμε ότι δεν έχουν ειδοποιηθεί οι μαθητές από την προηγούμενη μέρα. Ο εκπαιδευτικός που δεν απεργεί εφαρμόζει μόνο το πρόγραμμά του και έχει ευθύνη για να ειδοποιήσει τους γονείς, ώστε να γίνει με ασφάλεια η επιστροφή των υπολοίπων μαθητών στα σπίτια τους. Αν όμως ο εκπαιδευτικός που δεν απεργεί, κρατά στο σχολείο και μαθητές απεργούντων συναδέλφων του, τίθεται ζήτημα πειθαρχικής και ποινικής ευθύνης για πιθανό ατύχημα μαθητή, ενώ παράλληλα αυτοστιγματίζεται για αντιδεοντολογική, αντισυναδελφική και αντισυνδικαλιστική ενέργεια.

Στην περίπτωση που όλοι οι εκπαιδευτικοί δηλώσουν απεργία, προσέρχεται στο σχολείο ένας από όλους –δεν είναι απαραίτητο να είναι πάντα ο Διευθυντής- και ενημερώνει γονείς και μαθητές που δεν έχουν ειδοποιηθεί για την απεργία, καθώς και το Γραφείο Εκπαίδευσης για τη συμμετοχή των Εκπαιδευτικών σε αυτήν.

Αλλά και για το θέμα της στάσης εργασίας δεν υπάρχει συγκεκριμένη νομική διατύπωση.

Εάν η στάση εργασίας είναι στην αρχή ή στο τέλος του προγράμματος το πρόβλημα μπορεί να αντιμετωπιστεί πρακτικά με την ενημέρωση των γονέων από την προηγούμενη μέρα. Οι δυσκολίες αντιμετώπισης του ζητήματος προκύπτουν όταν η στάση εργασίας είναι στη μέση του προγράμματος ή όταν συμμετέχει σε αυτές –όπως και στην απεργία- κάποιος εκπαιδευτικός ειδικότητας.

Όπως και στην περίπτωση της απεργίας, έτσι και εδώ τίθεται το ίδιο ερώτημα: Ποιος έχει την ευθύνη , αν κατά τη διάρκεια της στάσης συμβεί κάποιο ατύχημα; Η ευθύνη θα είναι ατομική (δηλαδή του Διευθυντή) ή συλλογική;

Επειδή για όλες αυτές τις περιπτώσεις το νομοθετικό κενό μπορεί να έχει άμεσες επιπτώσεις στη ζωή-υγεία των μαθητών θα πρέπει το Υπουργείο Παιδείας να επανεξετάσει το νομοθετικό πλαίσιο που σχετίζεται με την οργάνωση και λειτουργία του σχολείου και να δώσει συγκεκριμένες οδηγίες για τη διαχείριση του συγκεκριμένου ζητήματος.

Βιβλιογραφική πηγή: Σαΐτης, Ι. (2008) . Ο Διευθυντής στο Δημόσιο Σχολείο. ΠΑΙΔΑΓΩΓΙΚΟ ΙΝΣΤΙΤΟΥΤΟ