Καιρός να αλλάξουμε

Τρεις κατά τη γνώμη μου είναι οι λόγοι της μικρής συμμετοχής των συναδέλφων -30% περίπου στη Διεύθυνσή μας- στη σημερινή 24ωρη απεργία της ΑΔΕΔΥ.

Ο πρώτος έχει να κάνει με την επίγνωση της δύσκολης οικονομικής κατάστασης που βρίσκεται η χώρα μας. Οι περισσότεροι συνάδελφοι δίνοντας πίστωση χρόνου στη νέα Κυβέρνηση - εκ των πραγμάτων την έχει άλλωστε- περιμένουν με αποτελεσματικά και κοινωνικά δίκαια μέτρα να διορθώσει τους οικονομικούς δείκτες και την επόμενη χρονιά να υλοποιήσει τις ανεκπλήρωτες προεκλογικές της υποσχέσεις.

Ο δεύτερος λόγος έχει να κάνει με τις οικονομικές δυσκολίες που βιώνουμε σε προσωπικό και οικογενειακό επίπεδο. Χαμηλοί οι μισθοί, πολλές οι υποχρεώσεις και όπως και να το κάνεις τα 70 και 80 Ευρώ -τόσο περίπου υπολογίζεται το κόστος συμμετοχής μας σε μια μέρα απεργίας- είναι λογαριασμός.

Ο τρίτος και σοβαρότερος λόγος, της μη συμμετοχής στις αγωνιστικές κινητοποιήσεις, θεωρώ πως σχετίζεται με μια γενικευμένη απαξίωση που αισθάνονται οι συνάδελφοι για το Κίνημα.

Ο έντονα παραταξιακός και πολλές φορές κομματικός λόγος, οι ανούσιες κοκκορομαχίες στις Γενικές Συνελεύσεις, ο δογματισμός και η στερεοτυπία σε σκέψεις και πρακτικές, όχι μόνο δεν εμπνέουν τους συναδέλφους αλλά αντίθετα, τους απογοητεύουν και τους οδηγούν σε απραξία και συνδικαλιστικό αναχωρητισμό.

Δε θέλω να γίνω "μάντης κακών" αλλά αν δεν δούμε αυτή την πραγματικότητα κατάματα και αν δεν αλλάξουμε, πολύ φοβούμαι ότι τα ποσοστά συμμετοχής στις απεργιακές κινητοποιήσεις του μέλλοντός μας θα κατρακυλούν, χρόνο με το χρόνο, σε μονοψήφια νούμερα.