Την παραθέτω ως έχει και στην συνέχεια καταθέτω και τα δικά μου σχόλια.
Η επιστολή των συναδέλφων μου έχει ως εξής:
....ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΣΤΟ ΓΙΑΝΝΗ ΛΟΓΟΘΕΤΗ
«ΑΙΡΕΤΟΣ» ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΑΓΩΝΙΖΟΜΕΝΩΝ ΔΑΣΚΑΛΩΝ ;
Κύριε Λογοθέτη,«ΑΙΡΕΤΟΣ» ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΑΓΩΝΙΖΟΜΕΝΩΝ ΔΑΣΚΑΛΩΝ ;
Αφού «μοιράζεσαι προβληματισμούς», σου ... «μοιράζουμε» κι εμείς το δικό μας.
Διαβάσαμε τους «προβληματισμούς» σου και μείναμε στ΄ αλήθεια έκπληκτοι !!!
Γιατί δεν καταλαβαίνουμε πώς μπορείς να «προβληματίζεσαι» για όλα αυτά, «που συμβαίνουν ή που μπορεί να συμβούν τη μέρα της απεργίας». Αλλά δεν δείχνεις να έχεις την ανάλογη ανησυχία για το ότι...
...365 μέρες το χρόνο τα σχολεία μας υπολειτουργούν και «στραβώνουν» τα παιδάκια του κόσμου «και με τη βούλα του Υπουργείου» ( βλέπε νέα βιβλία, προγράμματα, 800 ολοήμερα διευρυμένου ωραρίου, σύμπτυξη τμημάτων, Αγγλικά στην Α΄ Δημοτικού, Πληροφορική στην Α΄ Δημοτικού, διάλυση του σχολείου κλπ ).
Δεν καταλαβαίνω πώς μπορεί ένας άνθρωπος, εκπαιδευτικός και συνδικαλιστής σαν κι εσένα να μην είναι σε θέση κάθε φορά να διακρίνει ποιο είναι το κύριο και ποιο είναι το δευτερεύον. Ποιο απασχολεί τους συναδέλφους και ποιο απασχολεί το κράτος, την κυβέρνηση και τη διοίκηση. Γιατί προφανώς, σήμερα, αυτό που απασχολεί τους συναδέλφους δεν είναι το «πώς θα λειτουργήσει ομαλά το σχολείο» τη μέρα που διαμαρτύρονται για τη ζωή και τα δικαιώματά τους, αλλά το πως θα πετύχει ο Συλλογικός τους αγώνας, που έχει αξία μεγαλύτερη από κάθε τι άλλο.
Η «ομαλή λειτουργία των σχολείων τη μέρα της απεργίας» είναι το μέλημα της διοίκησης και της κυβέρνησης που έχει κάθε λόγο να κρύψει την απεργία, το μέγεθος της δυσαρέσκειας των συναδέλφων και το αποτέλεσμα της απεργίας.
Με τέτοιους προβληματισμούς ο καθένας παίρνει τη θέση που δικαιούται. Άλλος στο πλευρό των συναδέλφων που αγωνιούν για τη ζωή τους και αγωνίζονται για την αξιοπρέπειά τους. Κι άλλος στο πλευρό της διοίκησης και των σκυφτών υποτακτικών της που προσπαθούν να κάνουν το συνάδελφο να σκύψει κάτω απ΄ τη μπότα των αφεντικών τους.
Για να μη λέμε πολλά κύριε Λογοθέτη :
Όλα αυτά λύνονται μ΄ έναν απλό τρόπο :
• Να μάθουμε στους γονείς ότι όταν οι δάσκαλοι απεργούν, τότε δε λειτουργούν τα σχολεία. Ότι όταν οι δάσκαλοι απεργούν, τότε τα παιδιά μένουν στο σπίτι. Οπότε ούτε προσωπικό ασφαλείας χρειάζεται ένα σχολείο χωρίς παιδιά, ούτε τίποτα άλλο.
• Ότι ιδιαίτερα όταν πρόκειται για μια απεργία Πανεργατική, τα παιδιά κατεβαίνουν με τους γονείς τους στη διαδήλωση.
• Ότι ο δάσκαλος ντροπιασμένα μεροκάματα της απεργοσπασίας δεν καταδέχεται να παίρνει, γιατί πάνω απ΄ όλα είναι αξιοπρεπής.
• Ότι δεν υπάρχουν «μη απεργοί» τη μέρα της απεργίας, αλλά απεργοσπάτες.
• Ότι «ανωμαλία» δεν είναι όταν κάποιος λείπει απ΄ το σχολείο τη μέρα της απεργίας, αλλά όταν κάποιος παριστάνει ότι δουλεύει τη μέρα της απεργίας ( γιατί όπως ξέρεις αυτό γίνεται στα σχολεία απ΄ όσους είναι εκεί τη μέρα της απεργίας ).
• Ότι αν η απεργία έχει αυτά τα χαρακτηριστικά που σου περιγράφω, τότε δεν υπάρχει το ... «χτύπα ξύλο». Κι ότι το «χτύπα ξύλο» να το σκεφτούν όσοι αποφασίσουν να σπάσουν την απεργία και πάνε να πάρουν το απεργοσπαστικό μεροκάματο. Απ΄ τη στιγμή που θα πάνε ... είναι δική τους ευθύνη ότι γίνει. Όπως είναι δική τους ευθύνη και η πιστή εφαρμογή του προγράμματος του σχολείου.
• Ότι οι μαθητές και οι γονείς, υπάρχει λόγος να ενημερώνονται απ΄ την προηγούμενη μέρα μόνο για το ότι οι δάσκαλοι απεργούν και να τους εξηγηθεί το γιατί απεργούν και ποια είναι τα αιτήματα.
Αυτά είναι αρχές του περήφανου λαού μας και των εργαζομένων, που με αίμα, με αγώνες και με θυσίες, έχουν εξασφαλίσει ό,τι δικαίωμα έχουν ( ή είχαν ) μέχρι τώρα. Η συνέχιση αυτής της περήφανης στάσης είναι υποχρέωση του καθενός μας. Κι είναι αυτή που οι γονατιστοί υπάλληλοι του υπουργείου προσπαθούν να μη θυμούνται.
Ας συμβάλλουμε λοιπόν όλοι όσοι αγωνιούμε, να γίνουν αυτά κοινή πεποίθηση στον κλάδο και στους γονείς.
Όποιος στέκεται απ΄ την άλλη, είναι υπάλληλος της διοίκησης και του κράτους.
Όποιος «αγωνιά» για την ομαλή λειτουγία του σχολείου τη μέρα της απεργίας, είναι αντίπαλος του κινήματος των ακπαιδευτικών και σύμμαχος της κυβέρνησης.
Για παράδειγμα, είναι τυχαίο ότι «τους προβληματισμούς σου» τους ξεδιπλώνεις τη μέρα της απεργίας και του Συλλαλητηρίου της 15/12, που είχαν πρωτοφανή επιτυχία ; Αντί δηλαδή να πας στην πορεία καθόσουν και προβληματιζόσουν για το πώς θα «αμβλυνθούν» οι συνέπειες της απεργίας ;
Εσύ πού στέκεσαι;
Νομίζω πως γέρνεις λίγο προς τη μεριά της διοίκησης. Άλλωστε αυτό δείχνει κι η βιβλιογραφική σου αναφορά και το ύφος. Αλλιώς θα είχες χρησιμοποιήσει για «βιβλιογραφία» τα εκκαθαριστικά των συναδέλφων για το δώρο των Χριστουγέννων και το ποσοστό ανεργίας των γονιών του σχολείου στο οποίο διδάσκεις. Αν φυσικά ήθελες να αντιμετωπίσεις «το κύριο», το «επείγον» και το αναγκαίο κι αν ήσουν συνδικαλιστής (με την καλή έννοια) κι όχι «αιρετός» (με την κακή έννοια).
Λέω λοιπόν να κάνεις και μερικές συμπληρωματικές «διευκρινήσεις» γιατί ήδη βρέθηκαν κάποιοι «φιλότιμοι» και «ανήσυχοι» που παίρνουν αφορμή απ΄ το γράμμα σου, για να επαναφέρουν τέτοιες αντιδραστικές, απεργοσπαστικές και δουλικές λογικές στα σχολεία τους. Θα μας βρούν αποφασιστικά απέναντί τους και δεν υπάρχει κανένας λόγος αντιπαράθεσης την ώρα της μάχης.
Ο Μπέρτολντ Μπρεχτ, όλα αυτά τα λέει με λιγότερα λόγια από μας :
“Εκείνος που μένει στο σπίτι όταν αρχίζει η πάλη κι αφήνει άλλους να αγωνίζονται για τη δική του υπόθεση ... αυτός πρέπει να προσέχει: διότι όποιος δεν μοιράστηκε την πάλη θα μοιραστεί την ήττα. Ούτε καν την ήττα αποφεύγει όποιος θέλει να αποφύγει την πάλη: διότι παλεύει για την υπόθεση του εχθρού εκείνος που δεν πάλεψε για τη δική του υπόθεση”.
Εσύ λοιπόν τελικά τι θέση παίρνεις ; Με τους αγωνιζόμενους εκπαιδευτικούς ; Ή απέναντί τους ; Γιατί τελικά αυτό είναι το μεγάλο ερώτημα που πρέπει να απαντήσετε κι εσύ και η παράταξη ( ΔΑΚΕ ) που υπηρετείς.
ΕΚΠΑΔΕΥΤΙΚΟΙ ΤΟΥ ΠΑΜΕ ΣΤΟ ΣΥΛΛΟΓΟ «Γ. ΣΕΦΕΡΗΣ»
....................................................
Η απάντησή μουΑγαπητοί μου συνάδελφοι
Είναι εύκολο να ετεροπροσδιορίζεις κάποιον χαρακτηρίζοντάς τον «σκυφτό υποτακτικό που κάνει το συνάδελφο να σκύψει κάτω από την μπότα των αφεντικών» , «αντίπαλο του κινήματος των εκπαιδευτικών» «σύμμαχο της κυβέρνησης» , «γονατιστό υπάλληλο του Υπουργείου», «επαναφορέα αντιδραστικών, απεργοσπαστικών και δουλικών λογικών στο σχολείο» «αιρετό με την κακή έννοια» …. να τον βαπτίζεις με άλλα λόγια ταξικό σου αντίπαλο και να τον ορθώνεις μπροστά σου ως εχθρό, επειδή θέτει σε δημόσιο διάλογο τους στοχασμούς του με τους οποίους εσύ διαφωνείς.
Είναι εύκολο να εθελοτυφλείς στην κρίση του συνδικαλιστικού κινήματος, ρίχνοντας στην πυρά και "στολίζοντας" με πλήθος επιθέτων το 70% και το 80% των συναδέλφων σου που δεν εμπνέονται πλέον από συνδικαλιστικές ηγεσίες και δεν απεργούν στις 24ωρες και 48ώρες απεργίες για την τιμή των όπλων, κάθε Χριστούγεννα και Πάσχα κατηγορώντας τους παράλληλα πως δε συμμετέχουν στις πορείες τις διπλές και διασπαστικές μάλιστα στις μέρες μας.
(Σε ότι με αφορά - χωρίς να καταθέτω πιστοποιητικά συνδικαλιστικοφροσύνης- σας ενημερώνω ότι συμμετέχω σε όλες τις απεργίες- το ίδιο έκανα και στις 15 Δεκεμβρίου- τις πορείες και τα συλλαλητήρια που οργανώνει η Δ.Ο.Ε. Ευχαρίστως θα συμμετείχα και στα συλλαλητήρια του ΠΑΜΕ , αν δεν γίνονταν την ίδια ώρα και την ίδια μέρα σε διαφορετικό σημείο της πόλης. Για την αλήθεια των λόγων μου σας υπενθυμίζω ότι το καλοκαίρι είχα συναντηθεί με πολλούς από εσάς σε εκδήλωση του ΠΑΜΕ στην πλατεία Συντάγματος καθώς και την παρουσία μου στο μπλοκ του ΠΑΜΕ σε πολλές από τις κοινές παραστάσεις διαμαρτυρίας που διοργανώθηκαν έξω από το Υπουργείου Παιδείας )
Είναι εύκολο να βαπτίζεις αυτάρεσκα τον εαυτό σου αγωνιστή και να τον τοποθετείς «στο πλευρό των συναδέλφων που αγωνιούν για τη ζωή τους και αγωνίζονται για την αξιοπρέπεια τους», να αυτοδιορίζεσαι εκπρόσωπος «του περήφανου λαού μας και των εργαζομένων», να ιδιοποιείσαι «αίμα, αγώνες, θυσίες» -προφανώς άλλων - και να αυτοαναγορεύεσαι συνεχιστής των περήφανων αυτών στάσεων.
Αγαπητοί μου συνάδελφοι
Ας μην αναζητάμε εχθρούς και ταξικούς αντιπάλους εκεί που δεν υπάρχουν.
Τα προβλήματα της εκπαίδευσης και των εκπαιδευτικών είναι κοινά.
Ας μονιάσουμε όλοι και ας δούμε αυτά που μας ενώνουν. Σίγουρα έχουμε διαφορές . Ο καθένας από εμάς κουβαλάει τη δική του αλήθεια.
Κοινωνία μυρμηγκιών θα ήμασταν άλλωστε αν συμφωνούσαμε σε όλα.
Μπορούμε να συναντηθούμε όμως σε κοινούς τόπους.
Στην υπεράσπιση των ατομικών και συλλογικών μας δικαιωμάτων.
Στην υπεράσπιση του Δημόσιου Σχολείου και της κοινωνίας.
Στους δύσκολους καιρούς του Μνημονίου, της Τρόικας και του Δ.Ν.Τ ας χαμηλώσουμε παραταξιακές επάρσεις που μας ορίζουν μονοπωλιακές δυνάμεις εκπροσώπησης των συναδέλφων και τους εαυτούς μας μοναδικούς και αυθεντικούς εκφραστές υπεράσπισης του…«Nόμος είναι το δίκιο του εργάτη». Ας ξεπεράσουμε στερεότυπα και ιδεοληψίες. Ας προσπαθήσουμε όλοι μαζί για ένα κίνημα εκπαιδευτικών που θα μπορεί να εμπνέει. Χωρίς κομματισμούς, χρωματισμούς, πολιτικούς μέντορες και εξαρτήσεις.
Όχι στα λόγια .... Αυτό είναι εύκολο. Η πράξη είναι που μετράει. Ας σταματήσουμε να «μιλάμε» ως παρατάξεις και ας αφήσουμε να ακουστεί η φωνή μας. Η φωνή του καθενός . Οι φωνές όλων.
Γιατί σε αντίθετη περίπτωση θα εξακολουθούμε να μιλάμε σε «διαλόγους κωφών» ενώ την ίδια στιγμή η μεγάλη και σιωπηλή πλειοψηφία των συναδέλφων μας θα εξακολουθεί να αηδιάζει και να ιδιωτεύει.
Υπάρχουν όμως και πρακτικά ζητήματα που πρέπει να διαχειριστούμε ως εκπαιδευτικοί...
Χωρίς μονολιθικότητες και δογματισμούς.
Και η ασφαλής αποχώρηση των μαθητών μας κατά τη διάρκεια των απεργιών μας και των στάσεων εργασίας είναι ένα πρακτικό και πολύ σοβαρό ζήτημα που αφορά όλους μας και πρέπει κάποια στιγμή να λυθεί.
Γνωρίζετε πολύ καλά ότι στο δημόσιο σχολείο δεν φοιτούν παιδιά μεγαλοεφοπλιστών, τραπεζιτών, βιομηχάνων και βουλευτών του ΠΑΣΟΚ, της Ν.Δ, του ΚΚΕ, του ΛΑΟΣ και του ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΥ που στην πλειοψηφία τους τα στέλνουν σε «καλά» ιδιωτικά και κολέγια φροντίζοντας παράλληλα με σωματοφύλακες και πολυτελή Ι.Χ για την ασφαλή προσέλευση και αποχώρησή τους.
Στα δημόσια σχολεία που υπηρετούμε φοιτούν παιδιά εργατών, αγροτών, μικρομεσαίων, υπαλλήλων, μεταναστών και ανέργων που στους δύσκολους καιρούς που βιώνουμε αναζητούν απεγνωσμένα ολημερίς και ολονυχτίς το μεροκάματο.
Σ΄ αυτά τα παιδιά αναφέρομαι και εξακολουθώ να ισχυρίζομαι ότι «πρώτο και κύριο μέλημα μας ως εκπαιδευτικοί είναι η ασφάλεια των μαθητών» επισημαίνοντας παράλληλα το νομοθετικό κενό που υπάρχει για την αποχώρηση των μαθητών.
Ένα παράδειγμα για να γίνω πιο συγκεκριμένος...
Για αύριο Τετάρτη 22 Δεκεμβρίου η Δ.Ο.Ε έχει κηρύξει δίωρη στάση εργασίας, τις δύο τελευταίες διδακτικές ώρες του κάθε συναδέλφου για τον πρωινό κύκλο και τις δυο πρώτες για τον απογευματινό, προκειμένου να διευκολυνθούμε και να πάρουμε μέρος στη συγκέντρωση που πραγματοποιείται για τον προϋπολογισμό στις 13:00 στο Σύνταγμα.
Πρακτικά αυτό σημαίνει ότι τα Νηπιαγωγεία από τις 11:00 έως τις 14:00 και τα Δημοτικά την 5η , 6η και 7η ώρα θα παραμείνουν κλειστά.
Τα παιδιά όμως πού θα βρίσκονται εκείνες τις ώρες;
Θα φύγουν μετά το τέλος της 4ης ώρας και θα επιστέψουν για να συνεχίσουν την 8η και την 9η ώρα; Αν όχι, τότε ποιος θα επιβλέπει τους μαθητές μας στο σχολείο αφού όλοι οι εκπαιδευτικοί θα συμμετέχουν στη στάση εργασίας; Αν ναι, τότε θα είναι σε θέση για παράδειγμα ο εργάτης πατέρας να αφήσει την οικοδομή ή ιδιωτική υπάλληλος να πάρει άδεια από τον εργοδότη της για να πάρουν και να φέρουν τα παιδιά τους;
Ισχυρίζομαι ότι υπάρχει πρόβλημα και νομοθετικό κενό και θεωρώ-χωρίς να διεκδικώ το αλάθητο του Πάπα- ότι η ύπαρξη προσωπικού ασφαλείας θα μπορούσε να είναι μια κάποια λύση στο πρόβλημα.
Με μεγάλο ενδιαφέρον θα ήθελα να ακούσω και τη δική σας θέση στο συγκεκριμένο ζήτημα καθώς και την πρόταση που θα κάνατε σε ένα σύλλογο διδασκόντων που θα σας έθετε τον ανωτέρω προβληματισμό.
Πολύ θα με ενδιέφερε ακόμα η απάντηση που θα δίνατε και στους γονείς –που ως εργαζόμενοι θα πρέπει να είμαστε μαζί στις αγωνιστικές κινητοποιήσεις και διεκδικήσεις - αν σας έθεταν ανάλογα ερωτήματα.
Σταματώ εδώ αν και θα μπορούσα να αναφέρω και άλλες περιπτώσεις για να υποστηρίξω τον συλλογισμό μου.
Κλείνοντας αγαπητοί συνάδελφοι και απαντώντας στον ισχυρισμό σας ότι δεν έχω δείξει «ανάλογη ανησυχία για τα 800 ολοήμερα διευρυμένου ωραρίου, τις συμπτύξεις τμημάτων κ.λ.π παραθέτω στη συνέχεια ενδεικτικά κείμενά μου τα οποία έχω στείλει με ενημερωτικά σημειώματα στους συναδέλφους μου εκπαιδευτικούς της Β΄Δνσης Π.Ε Αθήνας
(Αυτά και πολλά άλλα κείμενα με τις θέσεις μου μπορείτε να τα βρείτε με κλικ την ετικέτα ΠΙΟ ΠΡΟΣΩΠΙΚΑ)
Ελλείψεις σε εκπαιδευτικό προσωπικό στη B΄ Δνση Π.Ε Αθήνας και προβληματισμοί για τη λειτουργία του νέου αναμορφωμένου ωραρίου
Λειτουργία ΠΥΣΠΕ Β΄Δ/νσης Αθήνας- Υπηρεσιακές μεταβολές (Το κείμενο αναφέρεται στις συμπτύξεις τμημάτων, στα λειτουργικά κενά, και στις δυσλειτουργίες του ΠΥΣΠΕ Β΄Αθήνας)
Αγιασμός τη Δευτέρα! Και μετά... Τι; (Το κείμενο αναφέρεται στις ελλέιψεις σε διδακτικό προσωπικό στα σχολεία αναμορφωμένου ωραρίου της Δ/νσης μας)
Το ανώτερο όριο των 25 μαθητών ανά τμήμα είναι αδιαπραγμάτευτο
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου